KÜÇÜK SANAYİ SİTELERİNDE KURUMSAL SOSYAL SORUMLULUK OLGUSU: BİLECİK KÜÇÜK SANAYİ SİTESİ ÖRNEĞİ

Bu çalışmada Bilecik Küçük Sanayi Sitesi’nde faaliyet gösteren işletme sahiplerinin birbirleriyle, çalışanlarıyla, müşterileriyle ve diğer paydaşlarıyla ilişkileri “Ahilik” ve “Kurumsal Sosyal Sorumluluk” bağlamında incelenmiştir. Elde edilen bulgular işletmelerin yeterli sayıda çırak, kalfa ve usta yetiştiremediklerini; mesleki konularla ilgili olarak biraraya gelerek birlikte hareket edemediklerini ve kentin sağlık, eğitim ve kültür gibi ihtiyaçlarına yeterince destek olamadıklarını göstermektedir.Bu eksikliklere karşın, sitede faaliyet gösteren işletme sahiplerinin müşterilere sorumluluk bilinciyle hizmet verdikleri, insani konularda kendi aralarında yapıcı ilişkiler geliştirdikleri, işyerlerini “besmele” ile açtıkları, “çalışmayı ibadet olarak gördükleri,” “ekmek teknesi” olarak gördükleri işyerlerinde “helal kazanç elde etmeyi” önemsedikleri anlaşılmaktadır. Sonuç olarak, Bilecik Küçük Sanayi Sitesi’ndeki işletme sahiplerinin (her ne kadar bazı konularda sorunlar yaşıyorlarsa da), sosyal sorumluluk konusunda iyi oldukları, Ahilik geleneğini belli ölçüde sürdürdükleri anlaşılmaktadır

Anahtar Kelimeler:

Küçük Sanayi Siteleri, Sosyal Sorumluluk ve Ahilik

KÜÇÜK SANAYİ SİTELERİNDE KURUMSAL SOSYAL SORUMLULUK OLGUSU: BİLECİK KÜÇÜK SANAYİ SİTESİ ÖRNEĞİ

In this study, the relationships of small business owners among themselves and with their employees, customers and other key stakeholders in Bilecik Small Industrial Area are analyzed in terms of corporate social responsibility and Ahilik. Findings of the study show that small business owners can not train enough apprentices, qualified workmen, and masters; they can not come together and act accordingly related to the occupational issues; and they can not adequately support Bilecik’s medical, educational, and cultural problems.On the other hand, small business owners operates their businesses in a socially responsible manner and respect their customers, and neighboring small business owners. In addition, they open their stores in the morning with “besmele,” they consider “work” as a “worship,” and they see their businesses as “places where they earn their bread”, and they struggle to earn “honest earnings.”Finally, it is understood from the research that small business owners in Bilecik Small Industrial Area are very good at corporate social responsibility issues (although there are some minor problems) and they try to keep Ahilik alive, as much as they can

Keywords:

-,

PDF

___

AKÇA, G. (2004). “Ahilik Geleneği ve Günümüz Fethiye Esnafı”, Türkiyat Araştırmaları Dergisi, 14. Sayı, Güz, s.209-219.
ASLAN, E. (2007). “Türkiye’de Organize Sanayi Bölgeleri Ve Küçük Sanayi Sitelerinde İhtiyaç Duyulan Meslekler İle Yeterince Karşılanamayan Meslekler Ve Bu Konuda İşkur’un Rolü”, (Uzmanlık Tezi), T.C. Çalışma Ve Sosyal Güvenlik Bakanlığı, Türkiye İş Kurumu Genel Müdürlüğü.
AYDEMİR, M. (1999). “Sosyal Sorumluluk (SA 8000) Standardı”, DEÜ, Sosyal Bilimler Enstitüsü Dergisi, Cilt: 1, Sayı: 3, Ekim/Kasım/Aralık, s.1.
Aydemir, M. ve Barutçu, S. (2010). “Ahilik Modern Türk ve Akraba Toplulukları İçin Bir Model Olabilir Mi?”, 2. Uluslararası Balkanlarda Sosyal Bilimler Kongresi, 30 Mayıs - 6 Haziran, Prizren, Kosova, s.1757-1772.
BAYRAM, M. (2001). “Türkiye Selçukluları Döneminde Bilimsel Ortam ve Ahiliğin Doğuşuna Etkisi”, Türkiyat Araştırmaları Dergisi, 10. Sayı, Güz, s.1-11.
ÇAĞATAY, N. (1993). “Ahiliğin Ortaçağ Anadolu Toplumuna Etkileri”, I. Uluslar arası Ahilik Kültürü Sempozyumu Bildirileri, Kültür Bakanlığı, Ankara, 13-15 Ekim, s.33-43.
ÇALIŞKAN, K. (2010). “21. Yüzyılın kurumu: Ahilik”, http://www.ntv.com.tr/news/76143.asp?cp1=1. 2008, 15.03.2010.
ÇİFTLİKLİ, M. (2002). “Çağını Yakalayan Organizasyon: Ahilik”, http://www.osmanli.org.tr/osav/osav.asp?lang=1&bolum=4&id=323. 25 Ekim.
DEMİRPOLAT, A. ve AKÇA, G. (2004). “Ahilik ve Türk Sosyo-Kültürel Hayatına Katkıları”, Türkiyat Araştırmaları Dergisi, 15. Sayı, Güz, s.355-376.
DEMİRTAŞ, D. (1998). “Ahililik Haftası Biterken”, http://arsiv.zaman.com.tr/1998/10/19/kultur/6.html, 19.10.1998.
DÖNEK, E. (2000). AHİLİK Ahlakla Kalitenin Buluştuğu Bir Esnaf Teşkilatlanma Modeli, Kayseri Esnaf ve Sanatkarlar Odaları Birliği Yayını, Aralık 2000.
EKİNCİ, Y. (1989). Ahilik, 2. Baskı, Ankara.
FERRELL, O. C. ve FRAEDRICH, J. (1994). Business Ethics, Ethical Decision Making and Cases, Second Edition, Houghton Mifflin Company.
FREEMAN, R. E. (1984). Strategic Management: A Stakeholder Approach, Pitman Press, Boston.
GÜLVAHABOĞLU, A. (1991). Sosyal Güvenlik Öncüsü Ahi Evran Veli ve Ahilik, Memleket Yayınları, Ankara.
GÜRATA, M. (1975). Unutulan Adetlerimiz ve Loncalar, TİSA Matbaacılık Sanayii, Ankara, s.74-75.
ÖZTÜRK, N. (2002). “Ahilik Teşkilatı ve Günümüz Ekonomisi, Çalışma Hayatı ve İş Ahlakı Açısından Değerlendirilmesi”, DPÜ, SBE Dergisi, 7, 43-56.
POYRAZ, O. (1993). “Ahi Örgütleri”, I. Uluslar arası Ahilik Kültürü Sempozyumu Bildirileri, Kültür Bakanlığı, Ankara, 13-15 Ekim, s139-144.
SCHERMERHORN, J. R. (1996). Management, Fifth Edition, John Wiley & Sons, Inc.
SANAYİ VE TİCARET BAKANLIĞI (2011). “Küçük Sanayi Siteleri Hizmetleri,” http://www.sanayi.gov.tr/ServiceDetails.aspx?dataID=188&catID=307&lng=tr, 17.05.2011.
ÜLGENER, S. F. (1981). Zihniyet ve Din, Der Yayınları.
YALKIN, S. (1993). “Esnaf-Sanatkar Kesiminin Tarihinde Ahiliğin Önemi”, I. Uluslararası Ahilik Kültürü Sempozyumu Bildirileri, Kültür Bakanlığı, Ankara, 13-15 Ekim, s.177-181.
YILMAZ, A. (1995). “Ahilikte Din ve Ahlak Eğitimi,” (Yayınlanmamış Yüksek Lisans Tezi) T.C. DEÜ, Sosyal Bilimler Enstitüsü Felsefe ve Din Bilimleri Anabilim Dalı, s.12.