DÜNYA İNOVASYON LİDERİ İSVİÇRE VE TÜRKİYE ULUSAL İNOVASYON SİSTEMLERİNİN KARŞILAŞTIRMALI BİR DEĞERLENDİRMESİ

İnovasyon süreçlerindeki aktörleri, aktörler arasındaki etkileşimi ve ilişkileri düzenleyen ulusal inovasyon sistemlerinin etkililiği ülkelerin rekabet yarışındaki konumlarını belirlemektedir. Gelişmiş ve gelişmekte olan ülkelerin inovasyon kavramına eskiye göre daha fazla önem verdikleri ve ulusal inovasyon sistemi yaklaşımını kullandıkları görülmektedir. Özellikle gelişmekte olan ülkelerin inovasyon performanslarını arttırabilecekleri ulusal inovasyon sistemleri kurabilmeleri adına başarılı örnekleri incelemeleri önem arz etmektedir. Bu bağlamda, çalışmada, Türkiye ve dünya inovasyon lideri (2016 ve 2015 yılı Küresel İnovasyon Endeksi birincisi) İsviçre’nin ulusal inovasyon sistemleri incelenmiştir. İsviçre ulusal inovasyon sistemindeki önemli yaklaşımlar incelenerek Türkiye inovasyon stratejisinin iyileştirilmesinde faydalı öneriler geliştirilmiştir.

Anahtar Kelimeler:

İnovasyon, İnovasyon sistemleri, Ulusal inovasyon sistemi, İsviçre, Türkiye

A COMPARATIVE EVALUATION OF NATIONAL INNOVATION SYSTEMS OF WORLD INNOVATION LEADER SWITZERLAND AND TURKEY

PDF

___

Afzal, M.N.I. (2014). An Empirical Investigation of The National Innovation System (NIS) Using Data Envelopment Analysis (DEA) and The TOBIT Model. International Review of Applied Economics, 28(4), 507-523.
Alcorta, L. ve Peres, W. (1998). Innovation systems and technological specialization in Latin America and Caribbean. Research Policy, 26 (7-8), 857-881.
Aslanoğlu, E. (2001). Ulusal Yenilenme Sistemleri Çerçevesinde Türkiye’de Teknoloji Politikaları. Mülkiye Dergisi, 25(230), 199-153.
Atkinson, R.D. (2014). Understanding The U.S. National Innovation System. The Information Technology and Innovation Foundation, June, 1-26.
Arslanhan, S. ve Kurtsal, Y. (2010). Güney Kore inovasyondaki başarısını nelere borçlu? Türkiye için çıkarımlar. TEPAV Politika Notu, 1-15.
Arvanitis, S. ve Wörter, M. (2005). The Swiss Innovation System:Governance, Public Policy, Peformance and Assessment of Strengths and Weaknesses, OECD Counrty Review of Switzerland’s Innovation Policy. Zurich: KOF.
Bal, O. (2011). İnovasyonun Ekonomik Kalkınmaya Etkileri. İKDER, 1-14.
Chung, S. (2002). Building a National Innovation System Through Regional Innovation Systems. Technovation, 22, 485-491.
Cornell University, INSEAD ve WIPO. (2013). The Global Innovation Index 2013: local dynamics of innovation. Ithaca and Geneva: Fontainebleau.
Cornell University, INSEAD ve WIPO. (2014). The Global Innovation Index 2013: The Human Factor in Innovation. Ithaca and Geneva: Fontainebleau.
Cornell University, INSEAD ve WIPO. (2015). The Global Innovation Index 2015: Effective Innovation Policies for Development. Ithaca and Geneva: Fontainebleau.
Cornell University, INSEAD ve WIPO. (2016). The Global Innovation Index 2016: Winning With Global Innovation. Ithaca and Geneva: Fontainebleau.
Çakmak, U. (2016). Güney Kore’nin Ekonomik Kalkınmasının Temel Dinamikleri (1960-1990). Süleyman Demirel Üniversitesi İktisadi ve İdari Bilimler Fakültesi Dergisi, 21(1), 151-171.
Çalışır, M. ve Gülmez, A. (2010). Teknoloji Politikaları Çerçevesinde Ekonomik Gelişim: Türkiye-Güney Kore Karşılaştırması. Akademik İncelemeler Dergisi, 5 (1), 23-55.
Dodgson, M., Mathews, J., Kastelle, T. ve Hu, M.-C. (2008). The Evolving Nature of Taiwan's National Innovation System: The Case of Biotechnology Innovation Networks. Research Policy,37, 430-445.
DPT (Devlet Planlama Teşkilatı) (2000). Bilim ve Teknoloji Özel İhtisas komisyon Raporu. Sekizinci Beş Yıllık Kalkınma Planı. DPT:2528-ÖİK:544.
Edquist; C. ve Johnson, B. (1997). Institutions and Organizations in Systems of Innovations. C. Edquist (Ed.), Systems of Innovations, London: Pinter,.
Edquist, C. (2004). Systems of Innovation Perspectives and Challenges. J. Fagerberg, D.C. Mowery, R.R. Nelson (Eds.), The Oxford Handbook of Innovation. Oxford: Oxford University Press.
Elçi, Ş. (2004). AB’ye Aday Yedi Ülkenin Yenilik Politikası: Başedilmesi Gereken Alanlar Türkiye’nin Yenilik Görünümü. Enterprise Directorate-N0INNO-02-06.
Elmacı, İ. (2015). Bilim Politikası Çalışmalarında Bütünsellik Arayışı ve Türk Bilim Politikası 1983-2003. Ankara Üniversitesi Dil ve Tarih-Coğrafya Fakülte Dergisi, 55(1), 55-68.
European Innovation Trendchart (2009). Country Report Switzerland. www.proinno-europe.eu/trendchart (01.03.2016).
Eurostat. Gross domestic expenditure on R&D 2003-2013. http://ec.europa.eu/eurostat/statistics-explained/index.php (14.03.2016).
Frenz, M. ve Oughton, C. (2005). Innovation in the UK Regions and Devolved Administrations: A Review of Literature. Final Report for the Department of Trade and Industry and the Office of the Deputy Prime Minister.
Göker, A. (2003). Ulusal İnovasyon Sistemi: Türkiye Ulusal İnovasyon Sistemini Kurabildi mi?. C. Arıkan (Der.), Ulusal İnovasyon Sistemi: Kavramsal Çerçeve, Türkiye İncelemesi ve Ülke Örnekleri. İstanbul: TÜSİAD.
Haukka, S. (2005). Research Training and National Innovation Systems: Finland Compared to Australia and The USA. Technology Review, 182/2005, TEKES.
INSEAD (2007). The World’s Top Innovators. The World Business/INSEAD Global Innovation Index. France.
INSEAD (2008). The Global Innovation Index 2008-2009. France: INSEAD.
INSEAD (2009). The Global Innovation Index 2009-2010. France: INSEAD.
INSEAD (2011). The Global Innovation Index 2011: Accelerating Growth and Development. Ithaca and Geneva: Fontainebleau.
INSEAD ve WIPO (2012). The Global Innovation Index 2012: Stronger Innovation Linkages for Global Growth. Ithaca and Geneva: Fontainebleau.
IRI (Industrial Research Institute) (2016). 2016 Global R&D Funding Forecast. R&D Magazine, Winter, 1-36.
İnam, A. (2004). Teknoloji ve Bilim İlişkisinin İnsan Yaşamındaki Yeri. TMMOB Yayını Teknoloji Özel Sayısı, 15-34.
Jaumotte, F. (2006). Maintaining Switzerland’s Top Innovation Capacity. OECD Economics Depatment Working Papers. No. 487. OECD Publishing. http://dx.doi.org/10.1787/836517626128.
Johnson, B. (1992). Institutional Learning. B.-A. Lundvall (Ed.), National of Innovations. London: Printer.
Kitanovic, J. (2005). National Systems in Transition Countries: The Impact of Institutional Organization and Change. DRUID Tenth Anniversary Summer Conference. Copenhagen Denmark.
Lambooy, J. (2005). Innovation and Knowledge: Theory and Regional Policy. Europen Planning Studies, 13(8), 1137-1151.
Lundvall, B.-A. ve Tomlinson, M. (2004). Bir politik öğrenme aracı olarak uluslararası kıyaslama çalışmaları. Murat Ermert (Der.), Avrupa’nın Yeni Bilgi Ekonomisi içinde (ss. 221-250). İstanbul: Dışbank Kitapları.
Niosi, J., Saviotti, P., Bellon, B. ve Crow, M. (1993). National systems of innovation: in search of a workable concept. Technology in Society, 15, 207-227.
Niosi, J. (2002). National Systems of Innovations Are “X-Efficent” (and X-Effective) Why Some Are Slow Learners. Research Policy, 31, 291-302.
Nuur, C., Gustavson, L. ve Laestadius, S. (2009). Promoting Regional Innovation Systems in A Global Context. Industry and Innovation, 16(1), 123-139.
OECD (1997a). National Innovation Systems. Paris: OECD Publications.
OECD (1997b). Science, Technology, Industry: National Innovation Systems. Paris: OECD Publications.
OECD (1999). Managing National Innovation Systems: Organisation for Economic Co-operation and Development. Paris: OECD Publications.
OECD (2002). Dynamising National Innovation Systems. France: OECD Publications.
OECD, Eurostat. (2005), Oslo Kılavuzu: Yenilik Verilerinin Toplanması ve Yorumlanması için İlkeler, 3.Baskı, OECD ve Eurostat ortak yayını OECD (2006a). OECD Reviews of Innovation Policy Switzerland. France: OECD Publishing.
OECD (2006b). OECD Economic Surveys: Switzerland. France: OECD Publishing.
OECD (2008). Switzerland, In OECD Science, Technology and Industry Outlook 2008. OECD Publishing. http://dx.doi.org/10.1787/sti-outlook-2008-30-en.
OECD (2011). Regional Innovation Policies in Switzerland. In OECD Territorial Reviews: Switzerland 2011. France: OECD Publishing.
OECD (2014). The Future of Science, Technology and Innovation Policies. In OECD Science, Technology and Industry Outlook 2014. Paris: OECD Publications.
Saatçioğlu, C. (2005). Ulusal Yenilik Sistemi Çerçevesinde Uygulanan Bilim ve Teknoloji Politikaları: İsrail, AB, Türkiye Örneği. Sosyal Bilimler Dergisi, 5(1), 179-198.
Sat, A.N. (2005). Türkiye’de Yenilikçilik ve Teknoloji Geliştirme Politikaları. TÜHİS, 85-93.
Skiltere, D. ve Jesilevska, J. (2013). Innovative Performance and Innovation System of Latvia. Regional Formation and Development Studies, 2(10), 211-218.
Somel, C. (2001). Kalkınmasız Teknolojik Gelişme Politikaları. Mülkiye Dergisi, 25(230), 67-76.
Sungur, O. (2006). Bir Başarı Örneği Olarak Finlandiya Ulusal İnovasyon Sisteminin Analizi: Aktörler, Roller, Güçlü ve Zayıf Yönler. Süleyman Demirel Üniversitesi Sosyal Bilimler Enstitüsü Dergisi, 2(4), 120-145.
Şenses, F. ve Fikret, E. (2003). Unutulan bir toplumsal amaç: Sanayileşme ne oluyor?ne olmalı?. ERC Working Papers in Economics 03/01, 1-23, Economic Research Center: ODTÜ.
Taymaz, E. (2001). Ulusal Yenilik Sistemi: Türkiye İmalat Sanayinde Teknolojik Değişim ve Yenilik Süreçleri. Ankara: TÜBİTAK/TTGV/DİE yayınları.
TÜBİTAK (2004). Ulusal Bilim ve Teknoloji Politikaları 2003-2023 Strateji Belgesi. Ankara: TÜBİTAK Yayınları.
Wilhelm, B.E. (2003). Innovation Process in Switzerland. L.V. Shavinina (Ed.), The International Handbook on Innovation. UK: Elsevier Science Ltd.
World Bank. Research and Development Expenditure (% of GDP). http://data.worldbank.org/indicator (14.03.2016).