Etken ya da edilgen konumda yer alan şahıs kadrosu, roman ve hikâye gibi tahkiyeli eserlerin yapı unsurlarından biridir. Romanın itibarî dünyasındaki kişilerinden bir kısmı yazarın sözünü emanet ettiği, bir kısmı da mekân, zaman ve olay örgüsünün teşekkülünde kurgunun gerçekçi bir intibaya ulaşabilmesini sağladığı kişiler olarak rol alırlar. Kişilerin bu unsurlar ile bilhassa da mekân ile son derece güçlü bir yakınlığı olduğu da bilinmektedir. Bu yakınlık, yaşanan olayların sahnesi konumundaki mekânı, canlı bir varlık statüsüne yükselterek mekân-insan ilişkisinin somutlaşmasına da imkân vermektedir. Dolayısıyla müspet / menfi nazar doğrultusunda mekânı insanla, insanı da mekânla yorumlamak gerekmektedir. Bu bağlamda değerlendirebileceğimiz eserlerden biri ise Ahmet Turgut’un Kalbim Kudüs’te Kaldı adlı romanıdır. Romanda ana mekân olarak tercih edilen Kudüs, insanlık tarihinde mühim bir yeri bulunmakla birlikte tarih boyunca sahip olunmaya çalışılan, üç dinin de kutsal saydığı ender şehirlerden biridir. Böylesi mukaddes bir şehrin romanlara konu edinilmesi son derece olağanken Kudüs’ün bu romandaki yeri, insanî nitelikler ile tesir altında bıraktığı kişiler nezdinde teşekkül etmektedir. Nitekim yazar, kişilerin gözünden içinde bulunulan gerilimli atmosferi ve kaygı içindeki arayışları resmetmiş, farklı dinlere mensup kişilerin inançları uğruna yaşadıkları mücadeleyi kendi iç dünyalarında var olan çatışmalar ile bütünleştirerek bir arada işlemiştir. Yaşanan tarihî süreçte şehrin değişen mekân algısına da gerçeklik boyutunda katkı sağlayan yazar, şehri dinî kimliği ile ele alarak farklı perspektiflerden yeni bir şehir silüeti ortaya çıkarmış ve kişilerin şehirle değişen bakış açılarını somutlaştırmıştır.