Modern bir imkân olarak din hizmetlerinde kişisel gelişim' yaklaşımı: Diyanet işleri başkanlığı personeli üzerine uygulamalı bir model önerisi

ÖzetModern bir imkân olarak kişisel gelişim uygulamaları, gerek akademik gerekse popüler psikolojide alan uzmanları tarafından üzerinde çalışılan en güncel konulardan biridir. Söz konusu uygulamaların gerek özel gerekse kamu kurum ve kuruluşlarındaki eğitsel değeri, alanın psiko-pedagojik önemini arttırarak her geçen gün yeni kurumsal olanaklara ve uygulama alanlarına da yol açmaktadır. Literatür taraması ve katılımlı gözlem yönteminin kullanıldığı bu makale, din psikolojisi perspektifinden Diyanet İşleri Başkanlığı personelinin bireysel ve kurumsal kimlik ve değerlerine dayalı olarak birey- sel yeterlilik ve kurumsal bağlılık düzeylerini geliştirecek uygulamalı bir kişisel geli- şim modeli önermeyi amaçlamaktadır. Önerilen bu modelin projelendirme aşamasının yer aldığı makaleye, modelin uygulama sürecinde (a) bireysel gelişim [bireysel düzey] ve (b) kurumsal gelişim [kurumsal düzey] başlıklı dikotomik temele dayalı eğitsel ko- nuların tema analizleriyle devam edilmiştir. Ardından, hizmet içi eğitim kategorisinde esnek bir paket program olarak sunulabilecek bu eğitsel modelin güçlü ve zayıf yönleri- nin değerlendirildiği makalede son olarak, konuyla ilgili bazı önerilerde bulunulmuştur.

Approach of personal development in religious services as a modern way: Proposal of an applied model on the staff of presidency of religious affairs

PDF

___

Akhun, İ. (1985). Hizmet içi eğitimin değerlendirilmesi. ss. 1-21, Ankara Üniver- sitesi websitesinden alınmıştır: (http:// www.ankara.edu.tr/dergiler), Ekim- 2012.
Atıcı, B. & Gürol, M. (2001). Nesnelci öğretim yaklaşımlarından oluşturmacı öğrenme yaklaşımlarına doğru internet tabanlı uzaktan eğitime yönelik gelişimsel bir model önerisi. ss. 177-183., Afyon Kocatepe Üniversitesi websitesinden alınmıştır: (http://www.aku.edu.tr), Nisan-2012.
Bandura, A. (1982). Self-efficacy mechanism in human agency. American Psychol- ogist, 37(2), 122-147.
Budak, S. (2000). Psikoloji sözlüğü. Ankara: Bilim ve Sanat Yayınları.
Buyrukçu, R. (2006). Türkiyede din görevlisi yetiştirme problemi ve çözüm öner- ileri. A.Ü.İ.F.Dergisi, 47(2), 99-126.
Costa, L. A. (1981). Teaching for intelligent behavior. Educational Leadership, 39(1), 29-32.
Costa, L. A. (1984). Mediating the metacognitive. Educational Leadership, 42(3), 57-62.
Costa, A. & Garmston, R. (1994). Cognitive coaching: A foundation for renais- sance schools. Norwood: Christopher-Gordon.
Demir, Ö. & Doğanay, A. (2009). Öğretmen eğitiminde bilişsel koçluk yaklaşımı. U.Ü.E.F. Dergisi, 12 (2), 717-739.
Dick. W. & Carey, L. (1990). The systematic design of instruction. New York: Harp- er Collins.
Diyanet İşleri Başkanlığı. (2011). 2011 yılı performans programı. 89 s. D.İ.B. web- sitesinden alınmıştır: (http://www.diyanet.gov.tr), Mart-2012.
Diyanet İşleri Başkanlığı. (2012). Stratejik plan: (2012-2016). 99 s. D.İ.B. websi- tesinden alınmıştır: (http://www.diyanet.gov.tr), Ağustos-2012.
Durna, U. & Eren, V. (2005). Üç bağlılık unsuru ekseninde örgütsel bağlılık. Doğuş Üniversitesi Dergisi, 6 (2), 210-219.
Elbek, O. & Adaş, E. B. (2012). Hekimlere/sağlık çalışanlarına yönelik şiddet. [içinde] Y. I. Ülman & F. Artvinli (Ed.), Değişen Dünyada Biyoetik (ss. 163- 171). İstanbul: T.B.E.D. Yayınları.
Garmston, R. & Dyer, J. (1999). The art of cognitive coaching. Colorado: Center for Cognitive Coaching Press.
Güçlü, N. (2003). Örgüt kültürü. Kırgızistan Manas Üniversitesi, Sosyal Bilimler Dergisi, 6, 147-159.
Gürşen, O. S. (2008). Konservatuar ve müzik eğitimi lisans öğrencilerinin öz etkili- lik-yeterlilik ile benlik saygı düzeylerinin incelenmesi. M.Ü.S.B.E. Dergisi, 20, 147-163.
Hergüner, E. İ. (2008). Kişisel gelişim eğitiminin yetişkinlerin problem çözme becerileri ve stresle başa çıkma düzeyleriyle ilişkisi. Yayınlanmamış yüksek lisans tezi. İstanbul: Maltepe Üniversitesi, Sosyal Bilimler Enstitüsü.
İra, N. & Aksu, A. (2009). Örgütsel kültür: Dokuz Eylül Üniversitesi örneği. D.E.Ü.B.E.F. Dergisi, 25, 43-62.
Kemp, J.& ark., (1994). Designing effective instruction. New York: Merrill.
Kıral, T. (2006). Kişisel gelişim eğitimlerine yöneticilerin tutumları.Yayınlanmamış Yüksek Lisans Tezi. İstanbul: Marmara Üniversitesi Sosyal Bilimler En- stitüsü.
Korkmaz, M. (2010). Yaygın din öğretiminde yeterlik ölçeği geliştirme süreci: Kuran kursu öğreticileri eğitim-öğretim yeterlikleri ölçeği örneği. S.B.E. Dergisi, 28 (1), 239-256.
McManus, T. F. (1996). Delivering instruction on the worldwide web: Hyperme- dia design model. California Devlet Üniversitesi websitesinden alınmıştır: (http://www.csuhayward.edu), Şubat-2010.
Naktiyok, A. (2002). Motivasyonel değerler ve iş tatmini: Yöneticiler üzerinde bir uygulama. İ.İ.B. Dergisi, 3-4, 165-185.
Özdemir, İ. (2010). Kişisel gelişim kitaplarının eleştirel bir değerlendirmesi. A.Ü.S.B.E. Dergisi, 1 (2), 63-95.
Passerini, K. & Granger, M. J. (2000). A developmental model for distance learning using the internet. Computers & Education, 34(1), 1-15.
Sunier & ark. (2011). Diyanet: The Turkish directorate for religious affairs in a changing environment. (Unpublished Paper). Amsterdam: University Am- sterdam & Utrecht University.
Swailes, S. (2002). Organizational commitment: A critique of the construct and measures, International Journal of Management Reviews, 4 (2), 155-178.
Şen, R. B. & Demirkan, S. (2008). Türkiyede aile eğitimi ve yerel yönetimler/sivil toplum örgütleri için uygulamalı bir model önerisi. [içinde] A.R. Kalaycı ve ark. (Ed.), V. Aile Şurası: Aile Destek Hizmetleri Bildirileri (ss. 114-127). Ankara: A.S.A.G.M. Yayınları.
Şirin, T. (2005). Kişisel gelişim medeniyeti. İstanbul: Armoni Yayınları.
Tat,M. (2007). Zihin dili programlaması(nlp)nın kişisel gelişim ve kişilerarası iletişim üzerindeki etkileri. Yayınlanmamış Doktora Tezi. İzmir: Ege Üni- versitesi Sosyal Bilimler Enstitüsü.
Tokur, B. (2006). Kişisel gelişim (nlp) din ilişkisi üzerine bir araştırma. Yayınlanmamış Yüksek Lisans Tezi. Erzurum: Atatürk Üniversitesi Sosyal Bilimler Enstitüsü.
Toprak, T. K. (2011). Kadro bülteni. 72 s. D.İ.B. websitesinden alınmıştır: (http:// www.diyanet.gov.tr), Eylül-2012.
Ünal, K. O. & Orgun, F. (2006). Öğrencilerin öz etkililik-yeterlilik düzeyleri ile başa çıkma stratejilerinin incelenmesi. Anadolu Psikiyatri Dergisi, 7, 92-99.
Yaylacı, G. Ö. (2005). Kişisel gelişim ve kurumsal diyalog yönetiminde iletişim eğitiminin rolü. ss. 605-626. Anadolu Üniversitesi websitesinden alınmıştır: (http://www.anadolu.edu.tr), Ağustos-2012.
Yiğitbaş, Ç. & Yetkin, A. (2003). Sağlık Yüksek Okulu öğrencilerinin öz-etkililik- yeterlik düzeyinin değerlendirilmesi. C.Ü.H.Y.O. Dergisi, 7 (1), 6-13.