PEYGAMBERLERİN NÜBÜVVETE HAZIRLANMASINDA PEYGAMBER ANNELERİNİN ROLÜ

Peygamberler insanlık tarihinde insanların daha mutlu ve ilahi rızaya uygun bir şekilde yaşamaları için Allah’ın dinini tebliğ etme ve bunu şahsi yaşamlarıyla örneklendirme görevi üstlenmiş olan elçilerdir. Peygamberler de diğer tüm insanlar gibi topraktan yaratılmış Hz. Âdem ve Hz. Havva’nın soyundan gelmiştir. Hz. İsa’nın nevi şahsına münhasır yaratılışı bir istisna olarak zikredilebilir. Peygamberlerin de anne ve babaları vardır, onlar da yer içerler, evlenir, çoğalırlar. Peygamber olmaları dolayısıyla beşerî vasıflarını kaybetmezler. Bizim konumuz tarihi süreçte peygamberlerin nübüvvete hazırlanmasında peygamber annelerinin rolüdür. Anne kadar babanın ve çevre faktörlerinin çocuğun eğitim ve gelişiminde rolleri kuşkusuz mühimdir. Biz kapsam ve sınırlılıklar açısından konumuzu peygamber anneleri ile sınırlayacağız. Çalışmamızın amacı insanlığın ihya ve inşasının transfer yeri peygamberlerin annelerini okuma girişimidir. Dinin semavi oluşu gereği, vahyin muhatabı peygamberler ve kimi zaman da yine vahye muhatap kılınan annelerini inceledik. Amacımız her türlü rivayeti toplamak değildir. Aksine Kur’an ve Sünnet süzgecinden geçirdiğimiz bilgileri İsrailiyat kaynaklarıyla da kıyasa tutmaktır. Bu çalışma ile peygamber annelerinin kendi oğullarını ağır nübüvvet görevine nasıl hazırladıklarını örnek anneler üzerinden ortaya koymaya çalıştık.

Anahtar Kelimeler:

Tefsir, Peygamber Anneleri, Eğitim, Kitab-ı Mukaddes, Kur’an

THE ROLE OF THE PROPHET MOTHERS IN THE PREPARATION OF THE PROPHETS FOR PROPHETHOOD

The Prophets are the messengers who have undertaken the task of preaching the religion of Allah and exemplifying it with their own lives so that people may live happier and in accordance with the religion. The most sacred duty among people is surely that of their prophets. Like all other people, the prophets were descendant of Adam and Eve who were created from dust. Jesus’unique creation can be mentioned as an exception. The Prophets have parents, like all other people have. They eat, drink, get married, having children as well. They do not lose their humanbeing characteristics because of their prophecy. The Quran gave information only about 25 prophets, and also explained a few more of these prophets in detail. We have information about some of them by not exceeding a few verses. Our topic is the role of the prophet mothers in the preparation of the prophets for prophethood in the historical process. We have believed in the necessity of such a study in order to write down the most precious value of today's and tomorrow's people and we have decided to do this study. The purpose of our study is to attempt to reread the mothers of the prophets, who are. With this study, we revealed that the prophet's mothers did not only grow and take a nurturing role, but took on a great mission in personality and character education, and were a part of an upbringing worthy of prophethood. The place of transfer of the revival and the construction of humanity. As the religion is celestial, we have analysed the prophets who were the addressees of the revelation and their mothers who were sometimes addressed to the revelation. Our aim is not to collect all kinds of rumors. On the contrary, it is to compare the information that we filter through the Quran and Sunnah with Israeli sources. Our most important source has been the Quran and hadiths. We have prepared this study by making use of sociology books that examine civilizations as well as Torah, Bible and historical books.

Keywords:

Commentary, The Prophets’mothers, Education, The Bible, The Quran,

PDF

___

Ağırman, Mustafa. “Hz. Peygamber’in Anneleri”. Ekev Akademi Dergisi 2, no. 32. (2007).
Ahmed b. Hanbel, Ebû Abdillah Ahmed b. Muhammed b. Hanbel eş-Şeybâni. el- Müsned. Neş. Ebû Hacir Muhammed Said Besyûni. Beyrut: y.y. 1405/1985.
Ahmed b. Hanbel. (v. 241/855). el-Müsned. I-V. İstanbul: 1402/1982.
Alusî, Şihabuddin Seyyid Mahmud. Ruhu’l-Me’ani fi Tefsiri’l-Kur’ani’l-Azim ve’s-Seb’i’l-Mesani. Beyrut: Daru İhyai’t-Turasi’l-Arabi ty. 1-30.
Apak, Âdem. İslam Öncesi Arap Tarihi ve Kültürü. İstanbul: Ensar Yayınları, 2014.
Ateş, Süleyman. Yüce Kur’an’ın Çağdaş Tefsiri. İstanbul: Yeni Ufuklar Neşriyat, 1990.
Buhârî, Ebu Abdillah Muhammed b. İsmail b. İbrahim. el-Camiu’s-Sahih.1-8. İstanbul: Çağrı Yayınları.1992.
Campbell, Joseph. Yaratıcı Mitoloji. çev. Kudret Emiroğlu. Ankara: İmge Yayınrvi, 1994.
Carullah, Musa. Hatun. Ankara: Kitâbiyât Yayınları, 2001.
Farsi, Moşe. Tora ve Aftara. Ankara: Gözlem Yayınevi, 2009.
Günaltay, Şemsettin. “İslam’dan Önce Araplar Arasında Kadının Durumu Aile ve Türlü Nikâh Şekilleri”. Konya: Marife Dergisi 3 (2002).
Gürkan, Salime Leyla. “Misak”. Türkiye Diyanet Vakfı İslam Ansiklopedisi. Ankara: Türkiye Diyanet Vakfı Yayınları, 2005, 30: 172-173.
Hakim, el-Hafız Ebu Abdillah en-Nisaburi. el-Müstedrek ala’s-Sahihayn. 1-4. Beyrut, by.
Harman, Ömer Faruk. “Asiye”. Türkiye Diyanet Vakfı İslam Ansiklopedisi. Ankara: Türkiye Diyanet Vakfı Yay. 1991.
Harman, Ömer Faruk. “Havva”. Türkiye Diyanet Vakfı İslam Ansiklopedisi. Ankara: Türkiye Diyanet Vakfı Yay. 1991.
İbn Haldun, Abdurrahman b. Muhammed b. Ebu Bekir b. Hasan. Mukaddime. Ankara: Yason Yayınları, 2016.
İbn Hişam, Ebu Muhammed Cemaluddin Abdülmelik Humeyri. es-Siretu’nNebeviyye. Beyrut: 1936.
İbn Sa’d, Ebû Abdullah Muhammed b. Sa’d b. Munî’el-Hâşimî. et-Tabakâtu’lKübrâ. thk. İhsân Abbâs. Beyrut: Dâr-u Sâdır, 1968.
İbn’ul-Cevzi, Ebi’l-Ferec Abdirrahman Ali b. Muhammed Cevzi. Zâdü’lMesîr. çev. Abdülvehhab Öztürk. İstanbul: Kahraman Yayınları, 2009.
İbnu’l Esir, Ebu’l- Münzir Hişam b. Muhammed. el-Kamil fit-Tarih. 1-10. thk. Ebu’l-Fida Abdullah el-Kadi. Beyrut: Daru’l Kütübi’l- İlmiyye, 1987.
Kınalızâde Ali Çelebi. Ahlâk-ı Alâî. sad. Murat Demirkol. Ankara: Fecr Yayınları, 2016.
Kitab-ı Mukaddes. İstanbul: Kitabı Mukaddes Şirketi. 2. Basım, 2003.
Köksal, Asım. İslam Tarihi. Şamil yayınları, İstanbul: 1981.
Kur’an’ı Kerim Meali. çev. Hayreddin Karaman, Mustafa Çağrıcı, İbrahim Kâfi Dönmez, Sadrettin Gümüş. Ankara: Diyanet İşleri Başkanlığı Yayınları. 2007.
Kurtubi, Ebu Abdillah Muhammed. el-Cami’li Ahkami’l-Kur’an. Kahire: 1967.
Kuzgun, Şaban. “Hâcer”. DİA. İstanbul: Türkiye Diyanet Vakfı Yayınları, 1996.
Müslim, İbn Haccâc Ebû’l-Hüseyin el-Kuşeyrî en-Nisâbûrî. Sahîhu Müslim. thk. Muhammed Fuâd Abdulbâki. Beyrut: Dâr-u İhyâi’t-Turâsi’l- Arabî, ty.
Öztürk, Mustafa. Kıssaların Dili. Ankara: Ankara Okulu Yayınları, 2016.
Sa’lebi, Ebû İshak Ahmed b. Muhammed b. İbrahim. el-Keşfu ve’l-Beyân an Tefsîrî-Kur’ân. thk. İmâm Ebû Muhammed b. Â’şûr. Beyrut: Dar-u İhyâi’t-Turâsi’l-Arabî, 2001.
Swıdler, Leonard. Women in Judaism The Status of Women in Formative Judaism. United States of America: The Scarecrow Press, 1976.
Şenat, Fatma Asiye. “Kur’an’ın Ana Babaya İhsan İlkesinin İtaate Dönüşümü ve Geleneğe Etkisi”. Marife Dergisi. 6, no. 1 (2006).
Taberî, Muhammed b. Cerîr b. Yezîd. Câmi’u’l-Beyân fî Tevîli’l-Kur’ân. thk. Muahmmed Ahmed Şâkir. Beyrut: Muessesetu’r-Risâle, 2000.
Taberî, Muhammed b. Cerîr b. Yezîd. Milletler ve Hükümdarlar Tarihi. çev. Zâkir Kadiri Ugan-Ahmet Temir (İstanbul: MEB Yayınları, 1991).
Taberî, Muhammed b. Cerîr b. Yezîd. Târîhu’r-Rusül ve’l-Mülûk. Beyrut: Dâru’t-Turâs, h.1387.
Tan, Zeki. “Mekki Ayetlerde Kadın Tasavvuru İnşasında Ahlaki Zemin”. Kur’an Nüzulunun Mekke Dönemi Sempozyumu. Çorum: Çorum Belediyesi Kültür Yayınları, 2013.
Tevrat. The Bible Society in Turkey, 1200.
Tirmizî, Muhammed b. İsa. el-Câmiu’s-Sahîh. thk. Ahmed Muhammed Şâkir, Beyrut: Dâr-u İhyâi’t Turâsi’l-Arabî, t.y.
Tümer, Günay. “Hristiyanlıkta ve İslam’da Hz. Meryem”. Uludağ Üniversitesi İlahiyat Fakültesi Dergisi 7 (1998).
Yıldırım, Nur. Cahiliye Toplumunda Kureyş Kadını. Kahramanmaraş: Samer Yayınları, 2019.
Zemahşeri, Ebü’l-Kâsım Carullah Mahmûd b. Ömer. el-Keşşâf an Hakâiki Ğavâmidi’t-Tenzîl ve Uyûni’l-Ekâvîli fî Vücûhi’t-Te’vîl. Beyrut: Dârü’l-Kitabi’lArabî. 1407/1986.