“Dijital delil” kavramı ceza muhakemesi hukukunda yeni bir kavramdır. Kısaca “iddia edilen bir fiilin ispatında kullanılmak istenen veya kullanılan; elektronik ortamda oluşan/ oluşturulan, değiştirilen, ileti-len veya saklanan veri, kayıt ve belgeler”i ifade eden ve “delil” vasfını haiz olduğuna şüphe bulunmayan dijital deliller “sayısal veriler” şeklinde oluşturulmakta ve bu yönü ile “güvenilirlik” bakımından, uygulamada, birtakım sorunları da beraberinde getirmektedir. Delil serbestîsi ilkesi gereği -diğer tüm deliller gibi- maddî gerçeğin ortaya çıkarılmasına hizmet eden bu delillerin hukuka uygun yollardan elde edilmesi zorunlu olup konuya ilişkin CMK md. 134-138 hü-kümlerinin tadil edilmesinde kanaâtimizce fayda vardır. Nihayet, uygulamadaki sorunların hâlli bakımından bir “adlî bilişim kuru-mu”nun kurulması son derece isabetli olacaktır.

The concept of “digital evidence” is a new concept in criminal procedure law. Digital evidences which correspond to “data, records and documents created/modified/saved in electronic environment and used for investigation of a criminal act” are generated in the form of “numerical data” and -thus- lead to several problems in practice in terms of “reliability”. It is needed to gather digital evidence duly (in accordance with legal requirements), which -like all other evidence- serve to reveal the material facts, as a result of the principle of free-dom of evidence. It must be stated that art. 134-138 of (Turkish) Criminal Procedure Code should be partially amended, and an in-stution specialized in the area of digital forensics ought to be consti-tuted for tackling problems in practice.