Pestisit endüstrisi zararlı atıklarının arıtılmasında inhibisyon

Bu çalışmada bir zararlı atık niteliğinde olan pestisit endüstrisinden kaynaklanan sıvı formdaki atıkların atıksu arıtma sistemi içerisinde en uygun arıtım mekanizmasının tespitine çalışılmıştır. Çalışmalar sırasında endüstrinin dengeleme tankından farklı tarihlerde üç adet numune alınmıştır. Uygulanan deneysel plan çerçevesinde numunelere kimyasal arıtma, ozonlama ve bakteriyel çoğalma inhibisyon testlerinden oluşan deneyler yapılmıştır. Kimyasal arıtma uygulanmalarında en uygun koagülan, doz ve pH tespitleri yapılmıştır. Ozonlama işleminde ise 477 mg/l ozon akısı kullanılarak 15, 30, 45, 60 ve 90. dakikalarda numuneler alınmış ve KOİ (Kimyasal Oksijen İhtiyacı) giderim verimleri hesaplanmıştır. Deneylerin son aşamasında numunelere bakteriyel çoğalma inhibisyon testi deneyleri uygulanmıştır. Deneylerin ilk aşamasında toplam KOİ giderimi bazında her ne kadar önce kimyasal arıtma uygulayıp daha sonra ozonlama yapmak daha iyi bir arıtma performansı sergilemiş olsa da, sadece KOİ giderimine bakarak numunelerin zehirlilikleri hakkında bir yorum yapabilmek mümkün değildir. Bu sebeple ortaya çıkan bütün arıtma alternatifleri için (kimyasal arıtma, ozonlama, kimyasal arıtma + ozonlama ve ozonlama + kimyasal arıtma) ve hamsular için bakteriyel çoğalma inhibisyon testi deneyleri yapılmıştır. Elde edilen sonuçlarla EC 50 değerleri ve literatürdeki yaygın substrat inhibisyonu modelleri kullanılarak Ki inhibisyon sabitleri bulunmuştur. Elde edilen sonuçlardan sadece ozonlama işlemi uygulanmış numunelerin EC 50 değerlerinin (sırasıyla %24, %9 ve %8) hamsuyun EC 50 değerlerinden (%21, %6,5 ve %6) çok farklı olmadığı tespit edilmiştir. Tek başına kimyasal arıtma ve kimyasal arıtma ile birlikte ozonlama seçeneklerinin EC 50 değerlerini belirgin bir şekilde arttırdığı görülmektedir. K i inhibisyon sabiti açısından da durum çok farklı değildir.

Anahtar Kelimeler:

Zararlı atık, inhibisyon, ozonlama, kimyasal arıtma, pestisit endüstrisi atıksuları

PDF

___

Adams, D.C., Cozzens, A.R., Kim, J.B., (1997). Effects of Ozonation on the Biodegradability of Substituted Phenols, Water Research, 31, 10, 2655-2663.
Alsop, G.M., Waggy, G.T., Conway, R.A., (1980). Bacterial Growth Inhibition Test, J.Water Pollution Control Federation, 52, 10, 2452-2456.
APHA., (1992). Standard methods for the examination of water and wastewater, 18 th Ed., Washington D.C.
Beltran, F.J., Encinar, J.M., Araya, G., (1980). Ozonation of Cresol in Aqueus Solution, Water Research, 24, 11, 1309-1316.
Chiron, S., Alba, F.A., Rodriguez, A., Calvo, E.G., (2000). Review Paper, Pesticide Chemical Oxidation: State of the art, Water Research, 34, 2, 366-377.
EPA., (2003). “Introduction to Hazardous Waste Identification,” Code of Federal Regulations, Title 40 Parts 261, U.S. Government Printing Office, Washington, D.C.
Goi, A., Trapido, M., Tuhkanen, T., (2004). A Study of Toxicity , Biodegradability, and some by-products of ozonised nitrophenols, Advances in Environmental Research, 8, 3, 303-311.
Hong, P.K.A., Zeng, Y., (2002). Degradation of Pentachlorophenol by Ozonation and Biodegradability of Intermediates, Water Research, 36, 4243- 4254.
Luong, J.H.T., 1987. Generalization of monod kinetics for analysis of growth data with substrate inhibition, Biotecnology and Bioengineering, 29, 242-248.
Ormad, P., Cortes, S., Puig, A., Ovelleiro, J.L., (1997). Degradation of Organochloride Compounds by O 3 and O 3 /H 2 O 2 , Water Research 31, 9, 2387-2391.
Stover, L.E., Wang, W.L., Medley, R.D., (1982). Ozone Assisted Biological Treatment of Industrial Wastewaters Containing Biorefractory Compounds, Ozone Science and Engineering, 4, 177-194.
Tehlikeli Atıkların Kontrolü Yönetmeliği., (1995). Çevre Bakanlığı, Resmi Gazete, Sayı: 22387, 27
UNEP., (1982). Hazardous Waste Management, World Health Organization, Copenhagen, United Nations Environment Programme, Nairobi.