Edgar Allan Poe’nun “Zıtlık Şeytanı” (“The Imp of the Perverse”) hikâyesinde, anlatıcı/ana karakter, bize bir cinayeti nasıl işlediğini anlatır ancak bu menfur eyleminin ardındaki nedeni tam olarak tanımlamaz ve ikna edici bir neden sunmaz. Klinik olarak mesafeli bir tonla “perversiyon” üzerine felsefe yaptığında sağduyulu bir kişiymiş gibi konuşur; perversiyon ile ilgili çeşitli çıkarımlarda bulunur ve bunu örneklerle açıklar. Daha sonra benzer tonla yaşlı bir adamı nasıl öldürdüğünü de okuyucuya soğukkanlılıkla anlatır. Anlatıcının gerçekleştirdiği eylemdeki çılgınlık ve bunu anlatış şekli, onun durumunu anlamamız için oldukça karmaşıktır. Anlatıcının kendini ele vermesi ve asılmak üzere hapsedilmesi meselenin okuyucu için daha karmaşık hale gelmesine sebep olur. Bu üçgen dinamiğin bir arada bulunması eleştirmenler açısından zahmetli bir hermenötik süreci tetiklemiştir. Fakat, bu okumaların hiçbiri, hikâyede yer alan anlatısal ve hermenötik çıkarımları tüketememiştir. Çalışmaların her biri anlatının bazı yönlerini ele alabilmiş ve kahramanın psikodinamiği gibi bazı konular derinlemesine incelenmemiştir. Bu bağlamda makale, hikâyenin kahramanı Lacancı psikanalitik yaklaşımla analiz etmeye çalışmaktadır. Bu yaklaşım bizim belirli ayrıntıları daha iyi anlamlandırmamıza katkı sağlar, aksi takdirde anlatıcının teslim olma güdüsü ya da yaşlı adamı öldürmek gibi dürtüsel eylemi okuyucuda bir muamma olarak kalır. İdeal-ego, ego-ideal, zevk, perversiyon, imgesel ve sembolik gibi Lacancı kavramlarını kavramsal arka plan olarak kullanan bu makale Poe’nun “Zıtlık Şeytanı” başlıklı hikâyesinde Lacancı anlamda kısmi kastrasyona denk düşen perversiyon kavramını kurgusallaştırdığını iddia eder.

In Edgar Allan Poe’s short story, “The Imp of the Perverse” (1845), the narrator/protagonist gives us his account of how he commits a murder, but he does not provide a fully defined, convincing reason for his vile action. He speaks like a commonsensical man when he philosophizes on “perversity” in a clinically distanced tone of voice. He makes inferences and highlights the implications concerning perversity. With the same tone of voice, he also gives the readers a cold-blooded account of how he killed an old man. The insanity in the act and the way he narrates it are complicated enough for us to make sense of his situation. However, to make the issue more complicated, he gives himself away and is imprisoned to be hanged. The co-existence of these triangular dynamics has triggered a zealous hermeneutic process by/for the critics. However, none of these readings can exhaust the narrative and hermeneutical implications embodied in the story. Each of them can cover some aspects of the narrative while leaving some others untouched like the psychodynamics of the main character. In that sense, this essay attempts to make a psychoanalytic interpretation of the story by giving a Lacanian hearing to it as it might offer an explanation for certain details which otherwise remain as a rupture like the narrator’s drive to give himself away or his impulsive act of killing the old man. Using the Lacanian concepts of the ideal ego and the ego ideal, jouissance, perversity, the imaginary, and the symbolic as the conceptual backcloth, this essay claims that Poe fictionalizes Lacanian psychoanalytic concept of perversity, which refers to the partial accession to castration, in “The Imp of the Perverse”.