Sosyal bir varlık olan insanın dünya ve ahiret saadeti için kendi içinde tutarlı, çevreyle uyumlu, dine ve inanca bağlı bir yaşamı göstermesi gerekir. Esenlik, sağlık, selamet ve barış manalarına gelen İslam, taşıdığı anlamlara, edindiği amaçlara uygun başta aile olmak üzere toplumun her kesimine çocuğun İslam’a göre yetiştirilmesinin ve eğitilmesinin sorumluluğunu yüklemiştir. Sade, tertemiz fıtratla hayır ve şer yapmaya kabiliyetli yaratılan insan hedeflenen birey durumuna getirilebilmeli, ilgili davranışlar gösterebilmelidir. Bunun için çekirdekten yetiştirilerek, eğitilerek iradesini hayır kabiliyetlerine doğru kullanabilmesi ve ilgili sonuçlar elde etmesi gerekir. Bu süreci ifade eden okul öncesi dönemin bir koruyucuya ihtiyaç duyma, kolay inanabilme, kontrol edilebilme, merak etme, soru sorma, ben merkezli olma, ihtiyaçları temel alma, masallara, hikâyelere, çizgi filmlere ilgi duyma gibi çocuğun gelişim özelliklerini bilmek gerekir ki ona göre yaklaşım gösterilebilsin, uygun metot ve ilkeler uygulanabilsin. Oysaki bu dönem çocukların belirtilen özellikleri bilinmeden yanlış seçilen metot ve ilkelerle sağlıklı bir iletişim kurulamadığından hedeflenen sonuçlara ulaşmak mümkün olmamaktadır. Genel eğitim gibi din eğitimi de bu dönemin özellikleri doğrultusunda seçilen metot ve ilkelerle gösterilen yaklaşımlarla sağlıklı gerçekleşebilmektedir. Böylece çalışmamızda literatür taraması yapılarak elde edilen verilerin analiz ve sentezlenmesiyle önce bu dönemin gelişim özelliklerinden söz edilmektedir. Daha sonra hedeflenen dönemin dini gelişim özelliklerine, amaçlanan dini hususların kazandırılabilmesi için belirtilen özelliklere uygun kullanılması gereken metotlara ve ilkelere değinilmektedir.