Yaygın Eğitime Yönelik Sosyal Kabul

Yaygın eğitim, belirli nedenlerden dolayı, örgün eğitim sisteminin sağladığı fırsatlardan yararlanabilecek durumda olmayan kişilerin eğitim ihtiyaçlarını karşılamak için uygun bir alternatif sunar. Yaygın bir eğitim programının başarılı bir şekilde uygulanması için, bu tür programların, avantajları ne olursa olsun, sosyal kabul görmediği takdirde halk tarafından benimsenmeyeceği ve sürdürülmeyeceği için sosyal kabulünün belirlenmesi ve değerlendirilmesi önemlidir. Bu nedenle bu çalışmanın amacı, bireyin kurs geçmişinin veya bireyin ilgili kurumlara yönelik önsel bilgisinin, kuruma yönelik sosyal kabul düzeyine etkisini incelemektir. Bu doğrultuda araştırmada, nicel araştırma yöntemi dahilindeki ilişkisel tarama modeli kullanılmıştır. Amaçlı örnekleme ile belirlenen 200 katılımcı üzerinden; ilgili araştırma verileri, ölçek uyarlama prosedürleri araştırma kapsamında yürütülen sosyal kabul düzeyi ölçme ölçeği ile elde edilmiştir. Elde edilen veriler, SPSS istatistiksel analiz programında, Bağımsız örneklem T-Testi ile analiz edilmiştir. Elde edilen bulgular neticesinde, bireylerin kurs geçmişinin olması, diğer bir deyişle daha önce en az bir kurs alarak, ilgili kuruma ilişkin önsel bilgiye sahip olması, kuruma yönelik sosyal kabul düzeyini etkilediği sonucuna ulaşılmıştır. Bu doğrultuda yaygın eğitim faaliyetlerinin, ilgili kurumlara yönelik toplumsal kabulün iyileştirilmesi adına, daha etkin şekilde tanıtılması ve pratik faydalarının artırılması sağlanmalıdır.

Anahtar Kelimeler:

Yaygın Eğitim, Sosyal Kabul Edilebilirlik, Sosyal Algı ve Tutum

Social Acceptance for Non-Formal Education

Adult education offers an alternative as non-formal education to meet the educational needs of people who, for certain reasons, are not able to take advantage of the opportunities provided by the formal education system. For the successful implementation of a non-formal education program, it is important to identify and evaluate the social acceptance of such programs, regardless of their advantages, as they will not be adopted and maintained by the public if they are not socially accepted. Therefore, the aim of this study is to examine the effect of the individual's course history or the individual's prior knowledge of the relevant institutions on the level of social acceptance towards the institution. In this direction, the relational survey model within the quantitative research method was used in the research. Out of 200 participants determined by purposeful sampling; The relevant research data were obtained with the social acceptance level measurement scale, whose scale adaptation procedures were carried out within the scope of the research. The obtained data were analyzed with the Independent Sample T-Test in the SPSS statistical analysis program. As a result of the findings, it was concluded that individuals' course background, in other words, having taken at least one course before and having prior knowledge about the relevant institution affects the level of social acceptance towards the institution. In this direction, nonformal education activities should be promoted more effectively and their practical benefits should be increased in order to improve social acceptance towards relevant institutions.

Keywords:

NonFormal Education, Social Acceptability, Social Perception and Attitude,

PDF

___

Arslan, M., Aydın, A. (2015). “Halk Eğitim Merkezleri İle İlgili Görüşler ve Beklentiler: Erzurum İli Örneği.” International Journal of Academic Value Studies, 1(3): 62-77.
Arslan, S. (2020). “Eğitimin Toplumsal Farkındalık Yaratmadaki Rolü: Sosyal Medya Örneği”. Journal of Human Sciences, 17(2): 432-441.
Atay, A. (2013). “Yaygın Eğitim ve Toplumsal Cinsiyet”. Kastamonu Eğitim Dergisi, 21(2):, 359-372.
Atay, E. (2017). “Halk Eğitim Merkezleri ve Yetişkin Eğitimindeki Yeri”. Ankara Hacı Bayram Veli Üniversitesi İlahiyat Fakültesi Dergisi, 45-64.
Aydın, B. (2004). “Halk Eğitim Merkezlerinin Misyonu, Vizyonu ve Sorunları”. Mersin Üniversitesi Eğitim Fakültesi Dergisi, 1(1): 49-60.
Baykul, Y. (2004). Halk eğitim merkezleri: Amaç, program ve uygulama. Nobel Yayınları: Ankara-Türkiye.
Bayram, N. (2016). “Halk Eğitim Merkezleri İle İlgili Kamuoyu Görüşleri”. International Journal of Social Science Research, 5(1): 156-167.
Bursalıoğlu, Z. (2016). Eğitim Sosyolojisi. Pegem Akademi: Ankara-Türkiye.
Colardyn, D., Bjornavold, J. (2004). “Validation of Formal, Non-Formal and Informal Learning: policy and practices in EU Member States”. European Journal of Education, 39: 69-89.
Çetin, M. (2018). “Sosyal Kabul Bağlamında Halk Eğitim Merkezleri: Bir Sahra Çalışması”. Journal of Social Science Institute, 8(1): 1-14.
Çetin, M., Çelik, S. (2018). “Halk Eğitim Merkezlerine Yönelik Toplumsal Algı: Malatya İli Örneği”. Journal of History Culture and Art Research, 7(2): 561-573.
Eker, M. (2016). “Halk Eğitim Merkezlerine Yönelik Toplumsal Algı: Antalya İli Merkez İlçesi Örneği”. International Journal of Social Science Research, 5(2), 156-168.
Erdoğan, M., Kırbaşlar, Ş. İ. (2019). “Halk Eğitim Merkezlerinde Yer Alan Programların Kursiyer Görüşleri Açısından İrdelenmesi”. Amasya Üniversitesi Sosyal Bilimler Dergisi, 7(2): 545-565.
Ertürk, M. (2012). “The importance of public trust in government institutions in achieving sustainable development”. Procedia-Social and Behavioral Sciences, 58: 1021-1027.
Kaya, H., Yeşilyurt, E. (2017). “Halk eğitim merkezlerinde verilen eğitim hizmetlerinin değerlendirilmesi: Bursa örneği”. OPUS Uluslararası Toplum Araştırmaları Dergisi, 7(12): 1345-1360.
Kayhan, R., Şahin, A. E. (2011). “Halk eğitim merkezlerinin hizmet kalitesinin ölçülmesine yönelik bir araştırma”. Yönetim ve Ekonomi Araştırmaları Dergisi, 9(2): 96-114.
Kocabaş, E., Er, M. (2018). “Halk Eğitim Merkezlerine Yönelik Toplumsal Algı ve Katılımcıların Memnuniyeti: Afyonkarahisar İli Örneği”. International Journal of Social Science Research, 7(2): 173-186.
Kurtuluş, A., Erol, E. (2018). “Halk Eğitim Merkezlerine Yönelik Toplumsal Algı: İstanbul İli Bakırköy İlçesi Örneği”. Journal of Human Sciences, 15(4): 3644-3657.
Latchem, C. (2016). Open and Distance Non-formal Education in Developing Countries. Routledge.
Özgür, S., Köksal, N. (2015). “Halk Eğitim Merkezleri Hakkında Toplumun Görüşleri ve Beklentileri.” International Journal of Social Sciences and Education Research, 1(3): 96-105.
Özyürek, A. R., Karabacak, Ü. (2017). “Halk eğitim merkezlerine yönelik algı ve katılım düzeyinin belirlenmesi: Afyonkarahisar ili örneği.” Turkish Studies, 12(12): 1033-1051.
Royston, P. (1992). “Approximating the Shapiro-Wilk W-test for non-normality”. Statistics and computing, 2(3): 117-119.
Smith, J. K. (2005). An introduction to the relational model for social research. In R. A. Schweder, G. C. Bower (Eds.), A handbook of social science research: Oxford University Press. Oxford-England, 167-190.Oxford University Press.
Souto-Otero, M. (2021). “Validation of non-formal and informal learning in formal education: Covert and overt”. European Journal of Education, 56, 365– 379. https://doi.org/10.1111/ejed.12464
Şahin, A. E. (2016).”Halk Eğitim Merkezlerine Yönelik Toplumun Algısı: Gümüşhane İli Örneği”. International Journal of Social Science Research, 5(2): 144-155.
Şen, S. (2017). “Halk Eğitim Merkezlerine Yönelik Toplumsal Algı: İstanbul İli Örneği”. International Journal of Social Science Research, 6(2): 182-196.
Yıldırım, İ., Yılmaz, A. (2015). “Halk eğitim merkezlerinin toplumsal algısı ve hizmetleri: Antalya örneği”. Journal of Human Sciences, 12(1): 1040-1057.