Abbott kitabın ilk beş bölümünde sosyal bilimlerin nasıl peş peşe açılan frak- tal ayrımlar serisinden geçerek evirildiğini öne sürerken, son iki bölümde söz konusu bu ayrımı genişletip ve çeşitlendirip, başka sosyal ve kültürel yapılara da uyarlanabileceği konusunda, kendi değimiyle “spekülasyon yapmaya” (s.195) çalışmıştır. Kendine benzeyen sosyal yapıların fraktal ayrımına ilişkin ise (Bölüm 6: Kendine Benzer Sosyal Yapılar), erkekleri ve erkeklerin dünyasını örneklem olarak almayı tercih etmiştir. Yazar özellikle “Erkeklerin Bencillikleri” başlıklı son bölümde gençlik yıllarında çalıştığı akıl hastanesi içindeki “ahlaka aykırı” sayılabilecek durumları ampirik bir veri olarak almakta ve fraktal sistemlerle ahlak dünyası arasında bir parametre kurmaya çalışmaktadır. ‘İktidar’, ‘eşitlik’, ‘politika’ ve ‘ahlak’ kavramlarının fraktal bir düzlemdeki bağlantısına dikkatleri çekmeye çalışan Abbott’ın yaklaşımı, sosyal bilimleri bir noktada normatif bir alandan soyut ve biçimsel bir alana doğru çekmeye çalışmıştır diyebiliriz