Derrida ve Tekillik Edebiyatı

Derrida’nın yazılarının her yerinde görülen edebiyat, demokrasiden yasaya, politikadan etiğe, felsefeden sanata bütün külliyatının ana omurgasını oluşturur. Platon veya Sokrates gibi edebi olanı dışlayan ana felsefi figürlerin bu edebi olandan nasibini aldığı bir meydan okuma ortamında edebiyatı, felsefenin ta-hakkümüne bir karşı bir silah olarak kullanır. Çoğu yorumcusunun onu bir filo-zoftan ziyade bir edebiyat yazarı olarak görmesinin hem haklı (geleneksel felsefi kavrayış açısından) hem de haksız (Mutlağa ulaşmanın olanaksızlığına şahit ol-muş bir çağda) bir tarafı vardır. Bu bağlamda son yıllarda Derrida’nın edebiyat kavrayışını anlamaya ilişkin pek çok çabanın gösterildiğini görmekteyiz. Biz bu çalışmamızda, Derrida’nın edebiyatı “tekillik deneyimi” olarak algılaması sebebiyle, onun edebiyat ile ilişkisini tekillik üzerinden ele almaya çalışacağız.

Derrida and The Literature of Singularity

Literature that can be found everywhere in Jacques Derrida’s writing forms the backbone of his whole corpus from democracy to law, from politics to ethics, from philosophy to art. He uses literature as a weapon against the domination of philosophy where main philosophical figures like Plato and Soc-rates who exclude literature had a share of this literary work. Many interpreters of Derrida sees him not a philosopher but a literary writer and this claims are both fair (from the traditional philosophical concept) and unfair (from the era where reaching the absolute is impossible). In this sense, recent years there have been various efforts to engage Jacques Derrida's conception of literature. In this work, because of literature is the "experience of singularity" for Derrida, we will try to deal with Derrida and literature relations through the singularity.

PDF

___

Atrridge, D. (2009). Giriş: Derrida ve Edebiyatın Sorgulanması. (Çev. A. Utku &
M. Erkan). Edebiyat Edimleri. (Ed. D. Attridge), İstanbul: Otonom Yayınları, vii-xxxvii.
Clark, T. (1992). Derrida, Heidegger, Blanchot: Sources of Derrida's Notion and Practice of Literature. Cambridge: Cambridge University Press.
Clegg, S. & Rhodes, C. & Kornberger, M. (2015). Managers as Moral Subjects? Decision Making, Undecidability and the Organizational Ego. Last modified Jan 19. 2015. https://www.researchgate.net/publication/268411561.
Culler, J. (2005). Derrida and the Singularity of Literature. Cardozo Law Review, 27 (2), 869-874.
Derrida, J. (2007). Nietzsche’lerin Şöleni. (Çev. A. Utku & M. Erkan). İstanbul: Otonom Yayınları.
Derrida, J. (2010). Edebiyat Edimleri. (Çev. A. Utku & M. Erkan). İstanbul: Oto-nom Yayınları.
Derrida, J. (1981). Dissemination. (Trans. B. Johnson). Chicago: The University of Chicago Press.
Derrida, J. (1996). Remarks on Deconstruction and Pragmatism. Deconstruction and Pragmatism. (Ed. C. Mouffe). London & New York: Routledge, 79-90.
Gaston, S. (2007). Derrida and the History of Literature. Textual Practice, 21 (2), 313-334.
Gehring, P. (2005). Force and “Mystical Foundation” of Law: How Jacques Derri-da Addresses Legal Discourse. German Law Journal, 6 (1), 151-169.
Ionescu, A. (2015). Spacing Literature between Mallarmé, Blanchot and Derri-da. Parallax, 21 (1), 58-78.
Kakoliris, G. (2017). ‘Kararverilemez Pharmakon’: Derrida’nın Phaidros Okuması. (Çev. S. E. Er). Yaşayan Platon. (Ed. S. E. Er & B. Akar). Konya: Çizgi Kita-bevi.
Raymond-Pickard, H. (2002). Derrida and Fidelity to History. History of European Ideas, 28 (1-2), 13-20.
Robson, M. (2009). ‘A Literary Animal’: Rancière, Derrida and the Literature of Democracy, Parallax, 15 (3), 88-101.
Utku, A. (2010). Her Şeyi Söyleme Hakkı: Jacques Derrida’da Edebiyat-Demokrasi Bağıntısı. Özgürlük, Eşitlik ve Kardeşlik Birinci Uluslararası Felsefe Kongresi. (Ed. İ. Serin). Bursa: Asa Kitabevi.
Erkan, M. & Utku A. (2009). Sunuş: Jacques Derrida: Edebiyat Sahnesinde Tekil-lik Deneyimleri. Edebiyat Edimleri. (Ed. D. Attridge), İstanbul: Otonom Ya-yınları, vii-xxxvii.
Yalım, B. (2017). Edebiyat ve Demokrasi. Last modified Dec 25, 2017.