Erken Cumhuriyet Döneminden Günümüze Ertuğrul Gazi Türbesine Yapılan Ziyaretlerin Tarihsel Gelişimi

Karakeçili Aşiret Reisi Hacı Bekir Bey, Serasker’e çektiği telgrafta, dedeleri Ertuğrulgazi’nin kabrini aşireti ile birlikte ziyaret ettiğini, ayrıca burada Mevlid-i Şerif okuyup, şifa niyetine pilav pişirip dağıttığını bildirmiştir. Serasker ise telgrafın karşılığı olarak Hacı Bekir’e, bu ziyaretlerin her yıl yapılması için devletin her türlü desteği yapacağı müjdesini vermiştir. Serasker’den gelen telgraftan sonra, hem Ertuğrul Gazi’nin kabrine yapılan ziyaret hem de pişirilen şifalı pilav, Karakeçili Aşireti’nde gelenekselleşmiştir. Osmanlı İmparatorluğunun son döneminde başlayan ziyaretler, Birinci Dünya Savaşı sonunda başlayan işgaller ve işgallere karşı yürütülen Millî Mücadele döneminde Ziyaretler kısmen yapılamamıştır. Ancak Cumhuriyetin ilanı ve akabinde devam eden sistemsel devlet düzeni sayesinde ziyaretler kaldığı yerden devam etmiştir. Gelenek uzun yıllar, Karakeçili Aşireti mensubu Bilecik ili, Pazaryeri ilçesi Günyurdu (Bakraz) köylüleri tarafından yıllarca sürdürülmüştür. Zamanla diğer yörük köylerinin de katılımı ile daha coşkulu hal alan ziyaretler, günümüzde uluslararası boyutuyla halen devam etmektedir.

Anahtar Kelimeler:

Karakeçili Aşireti, Ertuğrul Gazi, Hacı Bekir, Söğüt

PDF

___

Akgündüz, A.(1999). Bilinmeyen Osmanlı. İstanbul: Osmanlı Araştırmaları Vakfı Yayınları.
Bayar, M. (2004). Karakeçili Yörük Aşireti'nin Eskişehir’e İskanı. İstanbul: Lider Ajans Matbaacılık.
Bulduk, Ü. (1997). “İdari ve Sosyal Açıdan Karakeçili Aşiretleri ve Yerleşmeleri”, Ankara Üniversitesi Dil ve Tarih-Coğrafya Fakültesi Tarih Bölümü Tarih Araştırmaları Dergisi. 19-30, 37-52.
Çay, A. (1988). Ertuğrul Gazi, Karakeçililer ve Söğüt Yörük Bayramı. III. Osmanlı Sempozyumu. Söğüt.
Çay, A. (1993). Her Yönüyle Kürt Dosyası. Ankara: Turan Yayıncılık.
Demirtaş, F. (1949). “Osmanlı Devrinde Anadolu'da Oğuz Boyları”, Ankara Üniversitesi Dil ve Tarih-Coğrafya Fakültesi Dergisi, Ankara, 7-2, 321-365.
Ertem, A. (1957). Namık Kemal’in Şiirleri. İstanbul: Yeni Matbaa.
Eröz, M. (1969). Sakarya’nın hizmetinde Yeni Bir İçtimai İlim ve Sosyal Antropoloji, İstanbul: Üniversitesi Yayınları.
Gürbüz, M. (1997). Kürtleşen Türkler. İstanbul: Selenge Yayınları.
Gülensoy, T.(1994). “Karakeçili”, Ortadoğu Gazetesi, 22 Aralık, 2.
Kardoğan. A. (2006-b). “Köktürk Yazıtları’ndaki Türük Oġuz Begleri Bodun Eşidiñ ve Oġuzı Yeme Tarkınç Ol Temiş Cümlelerinde Geçen Oġuz Kelimesi Üzerine”. Ahmet Yesevi Üniversitesi Bilig Dergisi, 13-20.
Kottak, C.P. (1991). Cultural Anthropolgy. New York: Fifth Edition.
Sevgi, A.(1999). “Osmanlı’da Devlet Adamı”. Kuruluşunun 700. Yıl Dönümünde Bütün Yönleriyle Osmanlı Devleti Uluslararası Kongre, 7-9 Nisan, Selçuk Üniversitesi, Konya.
Sümer, F. (1989). Kayı Boyu ve Karakeçililer. Türk Dünyası Araştırmaları Vakfı.
Talas, M. (2005). “Tarihi Süreçte Türk Beslenme Kültürü ve Mehmet Eröz’e Göre Türk Yemekleri”. Selçuk Üniversitesi Türkiyat Araştırmaları Dergisi, 18, 273-283.
Yayla, Yasemin. (2001). Kanuni Sultan Süleyman Devri Osmanlı Devleti`nde Bürokratik Yapı (1520-1566). Isparta: Süleyman Demirel Üniversitesi Sosyal Bilimler Enstitüsü Tarih Anabilim Dalı (Yayınlanmamış Yüksek Lisans Tezi).
Halaçoğlu, Y.(2006). XVIII Yüzyılda Osmanlı İmparatorluğu’nun İskan Siyaseti ve Aşiretlerin Yerleştirilmesi, Ankara: Türk Tarih Kurumu Yayınları.
Halaçoğlu, Y.(1999). “Anadolu İskanında Urfa ve Çevresi”. Şanlıurfa: Türk Kültüründe Karakeçililer Uluslararası Bilgi Şöleni Bildirileri, 1999.
Kütahya Valiliği. Kuruluşun Anası Hayme Ana-Devlet Ana. Kütahya, Kütahya Valiliği Yayınları.
_____ B.O.A., Y..MTV., 222/54, H-10.07.1319
_____ B.O.A., Y. PRK. UM, 56/113, H- 15.07. 1319.