Bağcılık Türkiye tarımında önemli tarımsal faaliyetlerden biridir. Ancak son 10 yıl içerisinde bağ alanları%10.1 ve üzüm üretimi %8.8 oranında azalması dikkat çekmektedir. Bu oranlar çalışmanın yürütüldüğübölge ortalamasında ise yine azalma olarak sırasıyla %27.2 ve %32.2 gibi oldukça yüksek oranlardadır.Bu azalmaların nedenleri arasında üzümün diğer tarım ürünlerine göre yıllar itibariyle göreceli olarakazalması gibi büyük ölçüde ekonomik, bağ alanlarının konut ve işyeri olarak kullanımına ayrılması,tarıma ve özellikle bağcılığa genç nüfusun ilgi göstermemesi gibi kısmen sosyal ve nihayetinde bağcılığınismine doğru bir yetiştiriciliğin yapılamaması gibi teknik nedenleri sayılabilmektedir. Bu çalışmadaÇanakkale, Edirne, Kırklareli ve Tekirdağ illerinde sürdürülebilir bağcılık için üreticilerin davranışlarınınincelenmesi amaçlanmıştır. Bu amacı gerçekleştirmek için saha çalışmaları ile toplam 90 üretici ile yüzyüze anket yapılmıştır. Anketlerde üreticilere; evet hayır cevaplı ve seçenekli sorular ile likert ölçeği ileölçeklendirilmiş sorular yöneltilerek üreticilerin faaliyetlerinde karşılaştıkları teknik sorunlar, bunlarınçözümüne ait olarak danıştıkları kişi ve kuruluşlar, yenilikçilik düzeyleri, bağcılık eğitim düzeyi vearaştırma kuruluşlarıyla ilişkileri belirlenmeye çalışılmıştır. Alınan veriler temel ve tanımlayıcı istatistikianalizlere tabi tutularak araştırma alanında teknik açıdan sürdürülebilir bir bağcılık için üreticilere vepaydaşlara yapılması gereken öneriler sunulmuştur.

Viticulture is one of the important agricultural activities in Turkey’s agriculture. However, it is noteworthy that the decrease of the vineyard areas by 10.1% and the grape production by 8.8% in the last 10 years. These ratios are also relatively high in the sense of decline for the average of region where the study is carried out, such as 27.7% and 32.2% respectively. Largely economical reasons may be mentioned such as the relative decline in grapes for last years compared to other agricultural crops and the use of vineyards as residential and business purposes to explain the fact that these reductions. Furthermore, irrelevance of young population to agriculture and particularly to viticulture for partially social reasons and technical reasons such as not being able to cultivate in a real sense can be considered. In this study, it was aimed to examine the behaviors of producers for sustainable viticulture in Çanakkale, Edirne, Kırklareli and Tekirdağ provinces. Face–to–face surveys were conducted with a total of 90 producers in order to realize this aim. In the surveys, yes–no answered questions, choice questions and questions scaled with likert scale were asked to producers to determine the technical problems encountered by producers in their activities, the persons and organizations they consult for their resolution, innovation levels, viticultural education levels and relations with research institutions. Collected data were analyzed with basic and descriptive statistical analyzes. Proposals were presented to producers and stakeholders for a technically sustainable viticulture in the field of research.