Öz Ahmed Arif, Cumhuriyet devri Türk şiirinin kendine özgü çizgisi olan, Ahmet Haşim gibi az sayıda şiirle Türk şiirinde önemli bir yer edinmiş nadir şairlerindendir. Şiire başladığı yıllarda Garip akımı çok revaçta olmasına rağmen bu akıma sempati duymamış hatta bu akımı; şiiri gıdıklama, alay ve ucuz espriye indirgeyerek sıradanlaştırdığı için eleştirmiştir. Özgün duygu, düşünce ve imgelerle, her dönemde geçerli olan konuları; düzenli olmasa da kafiye, ritim, ses ve kelime tekrarı gibi müzikalite oluşturan ögelerden faydalanarak konuşma dili söyleminden beslenen samimî ve kısa bir anlatımla şiirde kendine özgü bir çizgi oluşturmayı başarmıştır. İçinden geldiği halkın düşünce, duygu, öfke ve acılarını, sevgi ve umutla yoğurarak halkın söyleminden beslenen samimi içten anlatımıyla şiirlerinde işlemiştir. Bu durum, onu çok sevilen ve okunan şairlerden biri yapmıştır. Ancak Ahmed Arif ve şiiri üzerine bugüne kadar yeterince bilimsel araştırma yapılmamıştır. Bu çalışmada, Ahmed Arif’in rastgele seçilen “Merhaba”, “İçerde” ve “Ay Karanlık” adlı şiirleri, kapsam olarak mikro üslûp inceleme yöntemi; muhteva olarak tasvirî üslûp inceleme yöntemi ile incelenmiştir. Söz konusu şiirler dil, muhteva ve sanat bakımından olmak üzere üç farklı açıdan ele alınmıştır. Önce dil olarak; ses, kelime, kelime grubu ve cümle boyutuyla daha sonra muhteva ve sanat boyutlarıyla incelenmiş, böylece Ahmed Arif’in üslûbu hakkında ipuçları elde edilmeye çalışılmıştır.