Sanat eserlerinin kavranmasında, duyu organlarımızın temelde ikisi (görme ve işitme) rol oynar. Hatta bazen, bu duyu organlarının spesifik özellikleri bir kenara bıra - kılarak, sanatın sınıflandırılmasına farklı açılardan yaklaşımlar olmuştur. Belirli bir obje ve olay hakkında tasavvuru olmayan kişi, bu kavramlardan sesli bir mesaj göndermesi anın - da, onların dış görünüşlerini hayalinde canlandıramaz. Somut anlamda nasıl oldukları hakkında bir bilgi sahibi olamaz, tasavvur edemez. Bu tür kıyaslamalar; sanatta, özellikle büyük bir anlam kazanmaktadır. Bir sanat eserinden duyulan hazlanma derecesi, görme konusundaki yeteneğin işaretidir. Görsel alışkanlıklar arttıkça, sanatçının yarattığı görsel biçimden duyulan zevk de o oranda büyür. Eser, izleyiciler tarafından, sanatçının istediği biçimde kavranmış ise, sanatçı kişisel amacına ulaşmıştır denilebilir.

Basically, two of our senses, seeing and hearing, have roles in comprehending work of art. Even sometimes specific features of these senses are put aside and various approaches are adopted in classifying the art. A person who has no imagination about an object or event can not visualize a vocal message sent by the appearance of an object or event. Thus, he cannot imagine or have knowledge about the nature perception. These kinds of comparisons, however, make great sense especially in arts. The level of pleasure taken from an art object is the sign of ability of seeing. As visual habits of a person increases, the pleasure taken from the image created by an artist increases simultaneously. If the art object is perceived in the way that the artist intended, then the artist can be said to have reached her/his personal aim.