Bu çalışmada Ionesco’nun Kel Şarkıcı isimli oyunu, karşılıklı konuşmalar bağlamında ve oyunda yer alan kimi öykü, şiir, deyiş ve atasözleri gibi anlatım türleri yapı, içerik, anlam ve sözdizim yönünden incelenmiştir. Oyunda yer alan bu yazınsal betiler kahramanların karşılıklı konuşmalarından oluşan söyleşimler bağlamında ele alınarak sınırlandırılmıştır. Tüm bu türlerin anlamsal ve sözdizimsel düzlemde iletişimsel çözümlemesi yapılmaya çalışılmıştır. Bu yazınsal türlerin toplumun yansıması olan Ionesco sahnesinde dramatik bir biçimde nasıl ele alınıp, kurgulandıkları bulgulanmaya çalışılmıştır. Ayrıca oyunda özellikle söyleşimler içine yerleştirilen öykü, şiir, özdeyiş ve atasözlerinden bozma kalıp deyişlerin anlatı dilinin dış dünyaya yansıtılmasına ve oyunun izleğini güçlendirmesine olan katkıları incelenmiştir. Oyunun belli bölümlerine yerleştirilen bu yazınsal türlerin oyunun ivme kazanmasında, izleğin pekiştirilmesinde, yazarın biçeminin güçlendirilmesi ve Uyumsuz Tiyatro anlayışının yansıtılmasında önemli işlevler üstlendiği sonucuna ulaşılmıştır.

In this study the play Kel Şarkıcı by Ionesco is examined within the context of dialogues and from the point of structural, contextual, semantic and syntactic characteristics of some literary forms like stories, poems, idioms and proverbs included in the play. These literary forms within the play have been limited to the context of dialogues between fi gures. It has been aimed to present a communicative analysis of these forms within the framework of their semantic and syntactic characteristics. It has been aimed to fi nd out how these literary genres have been dramatically structured in Ionescoean stage, the refl ection of society. The contributions of stereotyped phrases derived from stories, poems, aphorisms and proverbs which are embedded particularly into dialogues in the play to the refl ection of the style to the outside world and to the enrichment of the play’s theme are examined. It has been concluded that these literary forms employed in certain parts of the play undertake signifi cant functions in helping the play’s gaining momentum, the consolidation of the theme, and the enrichment of the author’s style and the refl ection of the notion, Theatre of Absurd.