SİVİL TOPLUM KURULUŞLARININ KURUMLARA YÖNELİK İTİBAR ALGISINDA SÜRDÜRÜLEBİLİRLİK İLETİŞİMİNİN ROLÜ

Bu çalışmanın temel amacı, Sürdürülebilirlik İletişimi çalışmalarının şirket değerini oluşturan temel unsurlardan biri kabul edilen “kurumsal itibar” ile nasıl bir ilişkiye sahip olduğunu; sürdürülebilirlik konusunda çalışan sivil toplum kuruluşu uzmanlarının görüş ve algıları doğrultusunda irdelemektir. Çalışmada ayrıca, Sürdürülebilirlik İletişimi’ne dair temel özelliklerin ne olduğu; bunların Kurumsal İtibar üzerinde nasıl bir etkiye sahip olduğu; kurumsal sosyal sorumluluk ile sürdürülebilirlik iletişimi arasındaki farklar ve Sürdürülebilirlik İletişimi ile Kurumsal İtibar ilişkisi açısından, Birleşmiş Milletler Sürdürülebilir Kalkınma Amaçları’nın nasıl bir rol oynadığı incelenmiştir. Sürdürülebilirlik ile kurumsal itibar arasındaki ilişkiyi anlamaya çalışan bu araştırmada, sivil toplum uzmanlarıyla yapılan derinlemesine mülakatlar aracılığıyla gerçekleştirilen niteliksel bir araştırma yöntemi kullanılmıştır. Konunun yeniliği ve dolayısıyla halen çok fazla bilimsel araştırmaya konu edilmemiş olması dolayısıyla daha esnek bir yöntem olarak yarı yapılandırılmış görüşme tekniği benimsenmiştir. Veri kaynaklarını oluşturan bireyleri saptamak için doküman incelemesi tekniği kullanılmıştır. Bu kapsamda, sürdürülebilirlik alanında Türkiye’de 12 yıl kesintisiz biçimde yayınlanan EKOIQ dergisinin araştırma tarihine kadar yayınlanan tüm sayıları (100 sayı) taranmış; haber ve söyleşiler incelenerek, konu üzerinde çalışan sivil toplum kuruluşları ve uzmanları belirlenmiştir. Belirlenen 9 sivil toplum kuruluşundan birinde veya birkaçında 5 yıldan fazla çalışan 6 uzmanla yapılan derinlemesine mülakatlardan sağlanan veriler, betimsel analiz yöntemiyle işlenmiştir. Analiz neticesinde, Sürdürülebilirlik İletişiminin, kurumsal itibar açısından önemli bir rol oynadığı; Sürdürülebilirlik İletişiminin temel özellikleri olarak şeffaflık, sahicilik, tutarlılık ve paydaş katılımının öne çıktığı belirlenmiştir.

Anahtar Kelimeler:

Sürdürülebilirlik, Sürdürülebilirlik İletişimi, Kurumsal Sosyal Sorumluluk, Kurumsal İtibar

THE ROLE OF SUSTAINABILITY COMMUNICATION IN THE REPUTATION PERCEPTION OF NON-GOVERNMENTAL ORGANİZATIONS TOWARDS COMPANIES

The main goal of this research is how Sustainability Communication studies have a relationship with “corporate reputation”, which is accepted as one of the basic factors that create the value of the company; to examine in line with the views and perceptions of non-governmental organization experts working on sustainability. In addition to this, in the research have been examined the main features of sustainability communication; what impact they have on corporate reputation; the differences between corporate social responsibility and sustainability communication and the role of the United Nations Sustainable Development Goals in terms of the relationship between sustainability communication and Corporate Reputation. In this research, which tries to understand the relationship between sustainability and corporate reputation, a qualitative research method was used through in-depth interviews with civil society experts. Semi-structured interview technique was preferred as a more flexible method because of the novelty of the subject and therefore not being subject to much scientific research. The document analysis technique was used to identify the individuals constituting the data sources. In this context, all issues (100 issues) of the EKOIQ journal, which has been publishing in the field of sustainability in Turkey for 12 years without interruption, were scanned; news and interviews were examined and non-governmental organizations and experts working on the subject were determined. The data obtained from the in-depth interviews with 6 experts who have been working in one or more of the 9 designated non-governmental organizations for more than 5 years were processed by using descriptive analysis method. As a result of the analysis, it was concluded that Sustainability Communication plays an important role in terms of corporate reputation; It has been determined that transparency, authenticity, consistency and stakeholder participation stand out as the main features of Sustainability Communication.

Keywords:

Sustainability, Sustainability Communication, Corporate Social Responsibility, Corporote Reputatiton,

PDF

___

100 Maddede Sürdürülebilirlik Rehberi. (2016). İstabul: İş Dünyası ve Sürdürülebilir Kalkınma Derneği (SKD Türkiye).
Aguilera-Caracuel, J. & Guerrero-Villegas, J. (2018). How Corporate Social Responsibility Helps MNEs. To Improve Their Reputation. The Moderating Effects of Geographical Diversification and Operating in Developing Regions. Corporate Social Responsibility and Environmental Management, 25(4), 355-372.
Annan-Diab, F. and Carolina, M. (2017). Interdisciplinarity: Practical Approach to Advancing Education for Sustainability And for the Sustainable Development Goals. The International Journal of Management Education, 0(15), 73–83.
Aras, G. (2022). Sürdürülebilirliğin Yolculuğu. EKOIQ, 100. https://www.ekoiq.com/istanbulda-yasamanin-maliyeti-yuzde-86-artti/ adresinden 20.12.2022 tarihinde erişildi.
Barnett, M. & Pollock, T. (2012). Oxford Handbook of Corporate Reputation. United Kingdom: Oxford University Press.
Birleşmiş Milletler. (2000). Binyıl Kalkınma Hedefleri. (Millennium Development Goals, MDG). https://www.un.org/millenniumgoals/bkgd.shtml adresinden 20.12.2022 tarihinde erişildi.
Birleşmiş Milletler. (2000). Küresel İlkeler Sözleşmesi. (UN Global Compact, UNGC). https://www.unglobalcompact.org/ adresinden 20.12.2022 tarihinde erişildi.
Birleşmiş Milletler. (2015). A New Era in Communications. https://unsdg.un.org/2030-agenda/communications adresinden 20.12.2022 tarihinde erişildi.
Birleşmiş Milletler. (2015). Sürdürülebilir Kalkınma Amaçları. SKA (United Nations Sustainable Development Goals, SDG). https://www.kureselamaclar.org/ Uluslararası sitesi için: https://sdgs.un.org/goals adreslerinden 20.12.2022 tarihinde erişildi.
Birleşmiş Milletler. (2015). Transforming Our World: The 2030 Agenda for Sustainable Development.
Birleşmiş Milletler. (2019). Decade Of Action. https://www.un.org/sustainabledevelopment/decade-of-action/ adresinden 20.12.2022 tarihinde erişildi.
Birleşmiş Milletler. (tsz.). Communicating Together. https://unsdg.un.org/2030-agenda/communications adresinden 20.12.2022 tarihinde erişildi.
Bowen, H. R. (1953). Social Responsibilities of the Businessman. New York: Harper.
Dahlsrud, A. (2006). How Corporate Social Responsibility is Defined: An Analysis of 37 Definitions. Wiley InterScience: Corporate Social Responsibility and Environmental Management. (Published online 9 November 2006).
Diers-Lawson, A. & Collins, L. (2022). Taking off the Rose-Colored Glasses: the Influence of Crises on Employee Relationship Management. Employee Relations: The International Journal, 44(4), (833-849).
Doğru, B. (2014). Dünya Değişti, Sürdürülebilirlik İletişimi de”, Solitaire Townsend’le Söyleşi. EKOIQ. https://www.ekoiq.com/dunya-degisti-surdurulebilirlik-iletisimi-de/ adresindne 20.12.2022 tarihinde erişildi.
Elkington, J. (1998). Cannibals with Forks: the Triple Bottom Line of 21st Century Business. Gabriola Island, BC; Stony Creek, CT: New Society Publishers.
Fernandes, V. & Rauen, W. (2016). Sustainability: An Interdisciplinary Field. Fronteiras: Journal of Social, Technological and Environmental Science, 0(5), 188-204.
Fombrun, C. J. & Rindova, V. P. (2000). The Road to Transparency: Reputation Management at Royal Dutch/Shell. (Eds.: M. Schulz, M. J. Hatch & M. H. Larsen). The Expressive Organization – Linking Identity, Reputation and the Corporate Brand İçinde (s. 77–96). Oxford: Oxford University Press.
Fombrun, C. J., Shanley, M.S. (1990). What's in a Name? Reputation Building and Corporate Strategy. Academy of Management Journal, 33(2), 233-258.
Fombrun, C., Gardberg, N. & Sever, J. (2000). The Reputation QuotientSM: A multi-Stakeholder Measure of Corporate Reputation. J Brand Manag, 0(7), 241–255.
Freeman, R. E. (1984). Strategic Management, A Stakeholder Approach. Cambridge University Press.
Garriga, E. & Mele, D. (2004). Corporate Social Responsibility Theories: Mapping the Territory. Journal of Business Ethics, 0(53), 51-71.
Global Reporting Initiative (GRI). (2022). 25 Years as the Catalyst for a Sustainable Future. https://www.globalreporting.org/media/b15hggfc/gri-25-years-history.pdf adresinden 20.12.2022 tarihinde erişildi.
Global Sustainable Investment Alliance. (2022). The 2020 Global Sustainable Investment Review (GSIR).
Godemann, J. (2005). Sustainable Communication as an Inter- and Transdisciplinary Discipline, Sustainability Communication. Springer.
Gomez-Trujillo, A. M., Velez-Ocampo, J. & Gonzalez-Perez, M.A. (2020). A Literature Review on the Causality Between Sustainability and Corporate Reputation: What Goes First?. Management of Environmental Quality, 31(2), 406-430.
Gotsi, M. & Wilson, A. M. (2001). Corporate reputation: Seeking a Definition. Corporate Communications: An International Journal, 6(1), 24-30.
Grunig, J. (2005). Halkla İlişkiler ve İletişim Yönetiminde Mükemmellik, (Çev. E. Özsayar). İstanbul: Rota Yayın.
Gul, R. (2014). The Relationship between Reputation, Customer Satisfaction, Trust, and Loyalty. Journal of Public Administration and Governance, 4(3), 368-387.
Hult, G.T.M., Mena, J.A., Gonzalez-Perez, M.A., Lagerstr€om, K. & Hult, D.T. (2018). A Ten Country Company Study of Sustainability and Product-Market Performance: Influences of Doing Good, Warm Glow, and Price Fairness. Journal of Macromarketing, 38(3), 242-261.
Johannesen, R. L. (1996). Ethics in Human Communication, (4th ed). Prospects Heigts, IL: Waveland Press.
Kadıbeşegil, S. (2013). İtibar Yönetimi. İstanbul: Mediacat Yayıncılık. İstanbul: Rota Yayınları.
Kağnıcıoğlu, D. (2007). Endüstri İlişkileri Boyutuyla Sosyal Sorumluluk. Eskişehir: Anadolu Üniversitesi Yayınları.
Kümbetoğlu, B. (2005). Sosyolojide ve Antropolojide Niteliksel Yöntem ve Araştırma. İstanbul: Bağlam Yayıncılık.
Lange, D., Lee, P. M. & Dai, Ye. (2011). Organizational Reputation: A Review. Journal of Management. 37(1), 153–184.
Loureiro, S., Sarmento, E. M. & Le Bellego, G. (2017). The Effect of Corporate Brand Reputation on Brand Attachment and Brand Loyalty: Automobile Sector. Cogent Business & Management, 4(1), 1360031.
Maxwell, A. J. (2018). Nitel Araştırma Tasarımı: Etkileşimli Bir Yaklaşım, (Çev. M. Çevikbaş). Ankara: Nobel Yayıncılık.
Meadows, Donella H. vd. (1973). The Limits to Growth. https://clubofrome.org/publication/the-limits-to-growth/ adresinden 20.12.2022 tarihinde erişildi.
Miles, M. B., Huberman, A. M. & Saldana. J. (2014). Qualitative Data Analysis, (3rd Edition). USA: Sage Publication.
Mishina, Y., Block, E. S., Mannor, M. J. (2012). The Path Dependence of Organizational Reputation: How Social Judgment Influences Assessments of Capability and Character. Strategic Management Journal. 33(5), 459–477.
Montiel, I. (Aralık 2008). Corporate Social Responsibility and Corporate Sustainability: Separate Pasts, Common Futures. Organization & Environment 21(3), 245-269.
Odriozola, M.D. & Baraibar-Diez, E. (2017). Is Corporate Reputation Associated With Quality of CSR Reporting? Evidence from Spain. Corporate Social Responsibility and Environmental Management, 24(2), 121-132.
Owens, S. (2003). Is there a Meaningful Definition of Sustainability?. Plant Genetic Resources, 1(1), 5-9.
Özdağ, U. (tsz). Aldo Leopold ve Toprak Etiği. https://permacultureturkey.org/aldo-leopold-ve-toprak-etigi/ adresinden 20.12.2022 tarihinde erişildi.
Pires, V. & Trez, G. (2018). Corporate Reputation: A Discussion on Construct Definition and Measurement and its Relation to Performance. Revista de Gestão, 25(1), 47-64.
Punch, K. (2005). Introduction to Social Research: Quantitative and Qualitative Approaches, (2nd Edition). London: Sage.
Punch, K. F. (2005). Sosyal Araştırmalara Giriş: Nicel ve Nitel Yaklaşımlar, (Çev. D. Bayrak vd.). Ankara: Siyasal Kitabevi.
Report of the World Commission on Environment and Development: Our Common Future (1987).
Smith, J. A. (Ed.). (2003). Qualitative Psychology: A Practical Guide to Research Methods. London: Sage.
Stewart, C. J. & Cash, W. B. (1985). Interviewing: Principles and Practices, (4th Edition). A.C. Brown Publishers (Dubuque, Iowa),
Stewart, C. J. & Cash, W. B. (1985). Interviewing: Principles and Practices, Dubuque, Lowa: W.C. Brown Publishers.
Strauss, A. L. & Corbin, J. (1990). Basics of Qualitative Research: Grounded Theory Procedures and Techniques. Newbury Park, CA: Sage.
Strauss, A. L. (1987). Qualitative Analysis for Social Scientists. Cambridge, UK: University Press.
Tekinalp, Ş. & Uzun, R. (2009). İletişim Araştırmaları ve Kuramları. İstanbul: Beta Basım A.Ş.
UNESCO. (2000). Decade of Education for Sustainable Development. http://www.unesco.org/new/en/member-states/single-view/news/unep_launches_a_toolkit_on_sustainability_communications_in/ adresinden 20.12.2022 tarihinde erişildi.
UNFCC. (Aralık 2015). The Paris Agreement. https://unfccc.int/process-and-meetings/the-paris-agreement/the-paris-agreement adresinden 20.12.2022 tarihinde erişildi.
Von Carlowitz, H. C. (1713). Sylvicultura Oeconomica Oder Haußwirthliche Nachricht und Naturmäßige Anweisung zur Wilden Baum-Zucht. Oekom Verlag.
World Business Council for Sustainable Development – WBCSD sitesi: https://www.wbcsd.org/ Türkiye ayağı İş Dünyası ve Sürdürülebilir Kalkınma Derneği (SKD Türkiye) sitesi: http://www.skdturkiye.org/ adreslerinden 20.12.2022 tarihinde erişildi.
Yaraç, N. (Temmuz-Ağustos 2016). Enformasyonu İletişime Dönüştürmek. Jakop Trollback Röportajı, EKOIQ Dergisinin Özel Eki.
Yıldırım, A, & Şimşek, H. (2013). Sosyal Bilimlerde Nitel Araştırma Yöntemleri, (9. Baskı). Ankara: Seçkin Yayınları.