Ankara Üniversitesi Tıp Fakültesi Öğrencilerinin İletişim Becerileri Uygulamalarına Yönelik Geri Bildirimleri

Amaç: Bu çalışmada Ankara Üniversitesi Tıp Fakültesi iletişim becerileri derslerinde öğrencilerin aldıkları eğitimlere yönelik geri bildirimlerinin değerlendirilmesi amaçlanmıştır. Gereç ve Yöntem: Verilerin toplanmasında, retrospektif olarak öğrencilerin eğitimlerle ilgili verdikleri yazılı geri bildirimler kullanılmıştır. Çalışmaya Ankara Üniversitesi Tıp Fakültesi iletişim becerileri derslerinde, 2010-2017 yılları arasında dönem 2 ve 3’te eğitim alan ve geri bildirim formlarını doldurmuş olan 1831 dönem 2 ve 1831 dönem 3 öğrencisi katılmıştır. Veri toplama aracı olarak, her dönem için ilgili iletişim becerileri uygulamalarını içeren geri bildirim formları oluşturulmuştur. Formdaki maddeler, 3’lü Likert (1: Evet/yararlı, 2: Hayır/yararsız, 3: Kararsızım) şeklinde hazırlanmıştır. Veriler, frekans ve yüzde (%) olarak sunulmuştur. Bulgular: Bulgulara genel olarak bakıldığı zaman öğrencilerin iletişim becerileri uygulamalarından içerik, süreç, eğiticiler, standardize hastalar, öğrenim materyalleri ve öğrenme ortamı açısından genel olarak memnun oldukları saptanmıştır. Dönem 2 öğrencilerinin geri bildirimleri genel olarak incelendiğinde en yüksek oranda “Evet” yanıtı verdikleri maddeler eğiticilerden memnun olduklarını belirttikleri maddeler (%89,4 ve %89,5) iken, en yüksek oranda “Hayır” yanıtı verdikleri maddeler ders sürelerinin artırılması konusundaki maddeler (%56,4 ve %64,2) olarak bulunmuştur. Dönem 3 öğrencilerinin genel olarak geribildirimleri incelendiğinde en yüksek oranda “Evet” yanıtı verdikleri madde öğrencilerin eğiticilerden memnun olduklarını belirttikleri madde (%95,9) iken, en yüksek oranda “Hayır” yanıtı verdikleri maddeler ders sürelerinin artırılması konusundaki maddeler (%69,5 ve %68,7) ve derse gelmeden önce ön hazırlık yapma konusundaki madde (%50,49) olarak saptanmıştır. Sonuç: Öğrencilerden alınan olumlu geri bildirimler iletişim becerileri eğitimin, eğiticilerinin ve standardize hastaların öğrenciler tarafından yararlı bulunduğunu göstermektedir.

The Students’ Feedbacks on Comunication Skills Practices in Ankara University Faculty of Medicine

Objectives: The aim of the study is to evaluate the results of student feedbacks about their communication skills practices in Ankara University Faculty of Medicine. Materials and Methods: Data were collected from prepared feedback forms which the students were asked to fill about their communication skills practices retrospectively. During 2010-2017 academic years, 1831 from the second-year and 1831 from the third-year students participated in the study. Year-specific feedback forms about communication skills practices were developed for each year. The form’s items were prepared as 3-point Likert scale (1: Yes/useful, 2: No/useless, 3: Not sure). Data were presented as frequency and percentage (%). Results: According to the findings, the students were satisfied with the communication skills practices in terms of content, process, educators, standardized patients, learning materials and learning environment. When the second-year students’ feedbacks were examined in general, we found that the items with the highest rate of “Yes” answers were the items of the students’ satisfaction with their educators (89.4% and 89.5%) and the items with the highest rate of “No” answers were the items of increasing the course duration (56.4% and 64.2%). When the third-year students’ feedbacks were examined, we found that the item with the highest rate of “Yes” answer was the item of the students’ satisfaction with their educators (95.9%) and the items with the highest rate of “No” answers were the items of increasing the course duration (69.5% and 68.7%) and the item of the preparation before course (50.49%). Conclusion: Positive feedbacks show that the students are generally satisfied with their communication skills practices, educators and standardized patients.

PDF

___

1. Gürüz D, Temel Eginli A. İletişim becerileri anlamak-anlatmak- anlaşmak. Ankara: Nobel Tıp Kitabevleri; 2013.
2. Dökmen Ü. Kişilerarası iletişim çatışmaları. Sanatta ve Günlük Yaşamda İletişim Çatışmaları ve Empati. 57. Basım. İstanbul: Remzi Kitabevi; 2017. 3. Korkut F. İletişim becerilerini değerlendirme ölçeğinin geliştirilmesi: güvenirlik ve geçerlik çalışması. Türk Psikolojik Danışma ve Rehberlik Dergisi. 1996;2:18-23.
4. Korkut F. Yetişkinlere Yönelik İletişim Becerileri Eğitimi. Hacettepe Üniversitesi Eğitim Fakültesi Dergisi. 2005;28:143-149.
5. Atici E. Hasta-Hekim ilişkisi kavramı. Uludağ Üniversitesi Tıp Fakültesi Dergisi. 2007;33:45-50.
6. Zolnierek KB, Dimatteo MR. Physician communication and patient adherence to treatment: a meta-analysis. Med Care. 2009;47:826-834.
7. Larson EB, Yao X. Clinical empathy as emotional labor in the patientphysician relationship. JAMA. 2005;293:1100-1106.
8. Shapiro J. How do physicians teach empathy in the primary care setting? Acad Med. 2002;77:323-328.
9. GordonT, Edwards WS. Doktor-hasta işbirliği hastanın bakımıyla ilgilenen herkes için gerekli iletişim becerileri. İstanbul: Sistem Yayıncılık; 1997.
10. Ozcakir A. Tıp eğitiminde iletişim ve klinik beceriler dersi verilmeli mi?: İntern öğrenci görüşleri. Turkiye Klinikleri Tıp Bilimleri Dergisi. 2002;22:185-189.
11. Aspegren K. BEME Guide No. 2: Teaching and learning communication skills in medicine-a review with quality grading of articles. Med Teach. 1999;21:563-570.
12. Ulusal Cep-2020 U, Ulusal Cep-2020 U, Ulusal Cep-2020 D. Mezuniyet Öncesi Tıp Eğitimi-Ulusal Çekirdek Eğitim Programı-2020. Tıp Eğitimi Dünyası. 2020;19:1-146.
13. Ankara Üniversitesi Tıp Fakültesi Mezuniyet Öncesi Tıp Eğitimi Çıktıları / Yeterlikler http://www.medicine.ankara.edu.tr/mezun-yeterlikleri/ adresinden 13.04.2017 tarihinde edinilmiştir.
14. Ozdemir SM. Eğitimde Program Değerlendirme ve Türkiye’de Eğitim Programlarını Değerlendirme Çalışmalarının İncelenmesi. Yüzüncü Yıl Üniversitesi Eğitim Fakültesi Dergisi. 2009;6:126-149.
15. Kaplonyi J, Bowles KA, Nestel D, et al. Understanding the impact of simulated patients on health care learners’ communication skills: a systematic review. Med Educ. 2017;51:1209-1219.
16. Leinster S. Medical education and the changing face of healthcare delivery. Med Teach. 2002;24:13-15.
17. Rahman A. Initial Assesment Of Communication Skillsof Intern Doctors in History-Taking. Medical Teacher. 2000;22:184-188.
18. Neumann M, Bensing J, Mercer S, et al. Analyzing the “nature” and “specific effectiveness” of clinical empathy: a theoretical overview and contribution towards a theory-based research agenda. Patient Educ Couns. 2009;74:339- 346.
19. Karabilgin ÖS, Sahin H, Caliskan SA, ve ark. Ege Üniversitesi Tıp Fakültesi ikinci sınıf eğitim programındaki iletişim becerileri eğitiminin öğrenci bakış açısıyla değerlendirilmesi. Tıp Eğitimi Dünyası. 2007;26:13-22.
20. Bakogiannis A, Darling JC, Dimitrova V, et al. Simulation for communication skills training in medical students: Protocol for a systematic scoping review. International Journal of Educational Research. 2009;93:243-249.
21. Koponen J, Pyorala E, Isotalus P. A comparison of medical students’ perceptions of three experiential methods. Health Education. 2011;111:296- 318.
22. Özan S, Gürsel Y, Günay T, ve ark. Dokuz Eylül Üniversitesi Tıp Fakültesi Temel İletişim Becerileri Programına İlişkin Öğrenci Geri Bildirimleri ve Programda Yapılan Değişiklikler. Tıp Eğitimi Dünyası. 2004;17:35-42.
23. Sarıkaya Ö, Uzuner A, Gülpınar MA, ve ark. İletişim Becerileri Eğitimi: İçerik ve Değerlendirme. Tıp Eğitimi Dünyası. 2004;14:27-36.
24. Loureiro E, Severo M, Bettencourt P, et al. Third year medical students perceptions towards learning communication skills: implications for medical education. Patient Educ Couns. 2011;85:265-271.
25. Rees C, Sheard C, McPherson A. Medical students’ views and experiences of methods of teaching and learning communication skills. Patient Educ Couns. 2004;54:119-121.
26. Gönüllü İ, Atasay FB, Erden S, ve ark. Ankara Üniversitesi Tıp Fakültesi Öğrencilerinin Mesleksel Beceri Uygulamalarına Yönelik Geribildirimleri. J Ankara Univ Fac Med. 2018;71:1-8.