Fikri Mülkiyet (IP) hakları, yıkıcı teknolojilerle başa çıkmakta her zaman zorluklar yaşamıştır. Yapay Zekanın (AI) geliştirilmesi ve yaygın kullanımı, telif hakkı ve patent korumasının sınırlarını zorlamaktadır. Yapay zekanın insan müdahalesi olmadan öğrenme ve çıktı üretme yeteneği nedeniyle, yapay zekâ tarafından üretilen eserler değerlendirilirken fikri mülkiyet haklarıyla korunma noktasında patentlenebilirlik ve telif hakkı gereksinimlerinin karşılanması belirsizlik yaratmaktadır. Bu makale, AI'nın telif hakkı ve patent alabilecek yaratıcı ve özgün çalışmalar ürettiğine dair hiçbir şüphe olmamasına rağmen, Birleşik Devletler (ABD), Birleşik Krallık (Birleşik Krallık) ve Avrupa Birliği'ndeki (AB) mülkiyet haklarının mevcut çerçevesinin açıkça Yapay Zekanın gelişimini değerlendirmede yetersiz olduğunu savunmaktadır. Bu makale, özerk eserin müellifi/mucidi veya sahibi kim olacak sorusunu ele almakta ve analiz etmekte ve mevcut düzenlemeler temelinde yeterince cevaplanmadığı sonucuna ulaşmaktadır. Yazar, yapay zekayı yazar olarak kabul etmek veya etmemek yerine, yapay zeka kaynaklı eserlerin koruma kapsamı belirsizliğini aşmak için bazı yasal düzenlemelerin yapılması gerektiğini savunmaktadır. Yapay zeka zamanla gelişirken, yapay zeka tarafından üretilen işlerin belirsizlik sorunu çözülmezse, gelecekte bununla baş etmek zahmetli hale gelebilir.

Intellectual Property (IP) rights have always had difficulties coping with disruptive technologies. The development of Artificial Intelligence (AI) and its common use of it push the boundaries of copyright and patent protection. The interpretations of the patentability and copyrightability requirements for being protected by IP rights become ambiguous when assessing AI-generated works, due to the ability of AI to learn and generate output without human intervention. This paper although there is no doubt that AI generates creative and inventive works which could obtain copyright and patent, the existing framework of both IP rights in the United States (US), United Kingdom (UK), and European Union (EU) is clearly insufficient to deal with AI development. This paper addresses and analyses the question of who will be the author/inventor or owner of the autonomous work and reaches the conclusion that it does not seem to be answered adequately based on current regulations. The author of this dissertation argues that rather than accepting AI as an author or not, some legal regulations should be done to overcome the uncertainty of AI-generated works’ protection scope. The Dabus decision has shown that there is no unity in terms of assessing inventions across these jurisdictions. Whilst AI develops over time, if the ambiguity problem of AI-generated works is not solved, this may become troublesome to deal with in the future.