Avrupa Birliği'nin uluslararası bir aktör olarak oynadığı rolün niteliğinin tespit edilmeye çalışıldığı bu makalede; Birliğin Soğuk Savaş sırasında ve sonrasında, Avrupa'da ve dünyada meydana gelen gelişmelere karşı askeri bir güç olarak değil, sivil unsurlarla bezenmiş bir politika izleyerek müdahele ettiği vurgulanmaktadır. Bu çerçevede; Atlantik ötesi ilişkilerdeki hassasiyeti ve NATO'nün Avrupa güvenliğinin sağlanmasındaki önceliğini gözönünde bulunduran üye devletlerin Maastricht, Amsterdam ve Nice Antlaşmaları'nda Birliğe askeri bir kuruluş görünümü vermekten kaçındıkları ifade edilmektedir. AB'nin sivil karakterinin, 1998 tarihli StMaIo Bildirisi ile temelleri atılan Avrupa Savunma ve Güvenlik Politikasının oluşumuna rağmen ve 11 Eylül sonrasında terörizme karşı global bir mücadelenin başlatıldığı bir dönemde bile değişmediğini kavramsal, kurumsal ve operasyonel gerekçeleriyle ortaya koyan bu çalışmada; diplomatik ve ekonomik nitelikteki dış politika araçlarının kullanılması suretiyle sivil bir gücün de Avrupa'da istikrarın ve güvenliğin sağlanmasına katkıda bulunabileceğinin ve askeri imkan ve kabiliyetleri bulunmasa dahi uluslararası ilişkilerde söz sahibi olabileceğinin altı çizilmektedir.