Amaç: Bu çalışmanın primer amacı Mavi Kod anonsu verilen hastalarda kod anonsu verme nedenlerini ve doğruluğunu değerlendirmektir. İkincil amacı ise kardiyopulmoner arrestlere Mavi Kod hızlı cevap ekibi ile gerçekleştirilen müdahalelerin mortalitesini değerlendirmek, müdahale sonrası yoğun bakımda kalış, taburculuk ve eksitus oranlarının tespitidir. Yöntem: Başkent Üniversitesi Tıp Fakültesi Klinik Araştırma ve Etik Kurulu onayı (KA 14/267 no’lu proje) ile Mavi Kod anonsu verilmiş 761 hasta çalışmaya dahil edildi. Çalışma retrospektif düzende hazırlandı. Bulgular: Hastalar Kardiyo Pulmoner Resusitasyon (KPR) formlarındaki doğru ya da yanlış anons bölümündeki kayıtları doğrultusunda doğru Mavi Kod anonsu verilenler (n=691) ve yanlış Mavi Kod anonsu verilenler (n=70) olarak iki gruba ayrıldı. Yanlış kod oranı % 9.2 olarak bulundu. Her iki grubun demograŞk verilerinde doğru kod anonsu verilen grubun yaş ortalaması 65.8±20.5 bulunurken, yanlış kod anonsu verilen grubun yaş ortalaması 58.6±18.8 bulunmuştur ve bu fark p=0,005 değeri ile istatistiksel olarak anlamlıdır. Nöbet geçiren hastalar içinde doğru anons kabul edilen hasta sayısı 21 iken, yanlış anons kabul edilen hasta sayısı 11 olarak görüldü. Bu sayı kod anonsu verme nedenleri arasındaki en yüksek yanlış kod anonsu verme oranı olarak kayda alındı. Tüm yanlış kodlara bakıldığında, rakamsal olarak senkop ve bilinç durum değişikliği, ilk iki sırada yer aldı. Müdahale sonunda eksitus olan hasta oranı %27.5 (n=209) olarak kayda alındı. Yoğun bakıma kabul sonrası eksitus olma oranı %69.5 (n=306) olarak kaydedildi. Yoğun bakım sonrası taburculuğu sağlanabilmiş hasta oranı ise %29.3 (n=129) bulundu. Sonuç: Mavi Kod verme nedenleri arasında çoklu organ yetmezlikli hasta grubu, doğru kod anonslarının çoğunluğunu oluşturmaktadır. Üniversite Hastanesi olarak kritik hasta popülasyonumuzun yüksek olması nedeniyle bu sonuç beklenen bir neticedir. Malignite ile izlenen hastalar ve yakınlarının anksiyeteleri nedeniyle olabilecek yüksek yanlış kod oranı gözlemlendi. Nöbet geçiren hastalarda stabil olarak takip edilen hastalara da kod veriliyor olması, yüksek yanlış kod oranına sahip olma nedeni olarak tespit edildi. KPR formu düzenlenmesi ve doldurulması açısından eğitim hemşireliğinin düzenli eğitimler planlaması ve daha ileri çalışmalar için daha doğru dökümantasyon sağlaması gerekliliği vurgulandı.

Objective: The primary object of the study is to evaluate the reasons and the accuracy of the reason of a code announcement for the patients for whom Code Blue is called. The secondary object is to evaluate the mortality of the interventions performed by Code Blue quick response team to cardiopulmonary arrests and to detect the ratio for staying in the intensive care unit after intervention, releasing from the hospital and exitus. Method: 761 patients who were called for Code Blue were enrolled in the study with an approval of Başkent University Faculty of Medicine Clinical Research and Ethics Committee (the project with no. KA 14/267). The study was prepared retrospectively. Results: The patients were divided into two groups as those who were called for the correct Code Blue announcement (n=691) and those who were called for the wrong Code Blue announcement (n=70) according to their records in correct or wrong announcement sections of Cardio Pulmonary Rescucitaion (CPR) forms. Wrong code ratio was found to be 9.2%. In the demographic data of both groups, mean age of the group for whom a correct code announcement was made was found to be 65.8±20.5 whereas mean age of the group for whom a wrong code announcement was made found to be 58.6±18.8, and this difference was statistically signiŞcant with a p value of 0,005. It was seen that number of patients considered as the correct announcement was 21 whereas number of patients considered as wrong announcement was 11. This number was recorded as the highest wrong announcement ratio among the reasons of code announcements. When all the wrong codes were evaluated, syncope and changes in the state of consciousness was in the Şrst two places numerically. In our study, ratio of wrong code announcement was found to be 9.2% (n=70). Ratio of the patients who died at the end of the intervention was recorded as 27.5% (n=209). Death rate after acceptance in intensive care unit was recorded as 69.5% (n=306). Ratio of the patients who were released from the hospital was found to be 29.3% (n=129). Conclusion: The group of the patients who are suffered from multiple organ failure represents the majority of correct code announcements among the reasons of Code Blue announcements. This result is an expected outcome as our critical patient population is high as a University Hospital. A high rate of wrong code was observed due to anxieties of the patients who were followed-up for malignancy and their relations. The fact that code was also called for the patients who were stably followed-up in the patients having seizures was detected as the cause of high wrong code ratio. It is emphasized that training nursery should organize regular training programs for preparing and Şlling CPR forms and more accurate documentation should be provided for further studies.