Bir Siyasal İletişim Aracı Olarak Yeni Medya: 2017 Halkoylamasında AK Parti YouTube Videoları Üzerine Göstergebilimsel Bir Çalışma

Bu çalışmada Türkiye’de 2017 Nisan ayında yapılan referandum sürecinde AK Parti’nin YouTubeüzerinde kendi kurumsal hesabında paylaştığı “Tüm Kalbimle Evet” isimli 13 video göstergebilimyöntemi ile incelenmiştir. İncelenen videolarda kadın, erkek hemen her yaştan ve farklımesleklerden, farklı şehirlerden vatandaşın yer aldığı ve milli, manevi, yerel, eğitim, ekonomik vetoplumsal cinsiyet bağlamında göstergelere yer verildiği değerlendirilmiştir. Böylece AK Parti’ninher yaştan, her meslek grubundan kadın ve erkek seçmenine ulaşmak istediği ve ülkenin milli,manevi değerlerine bağlı bir parti olduğunu ve ülke ekonomisinin daha iyi olmasını referandumlailişkilendirdiği, yerel nitelikli görseller ile ülkenin tüm şehirlerindeki seçmeni ayrı ayrı önemsediği,yükseköğrenimin parti için önemli bir politika olduğu, kadın seçmenin parti için değerli olduğumesajlarının verilmek istendiği değerlendirilmiştir.

New Media as A Political Communication Tool: A Semiotic Study on AK Party’s YouTube Videos in 2017 Referendum

In this study, 13 videos that were shared on YouTube official account of the AK Party during the 2017 April Referendum period with the titled as “Yes, With All My Heart” were analyzed with the semiotic method. The signs were analyzed as national, moral, regional, education, economic and gender. Thus, it was determined that Justice and Development Party wants to contact all women and men voters from all ages and from all occupational groups, it is a loyal party to the country’s national and moral values, it associates better economic situation of the country with the referendum and it cares for all voters from all over the country individually with the regional visuals, AK Party gives particular importance to higher education policies and value Turkish women voters.

PDF

___

Alkan, H. (2016). 15 Temmuz’u Anlamak: Parametreler ve Sonuçlar. Bilig, 79, 253-272.
Aziz, A. (2011). Siyasal İletişim. Ankara: Nobel Yayın Dağıtım.
Ertan, G., & Sansarcı, E. (2017). Görsel Sanatlarda Anlam ve Algı. İstanbul: Alternatif Yayıncılık.
Fiske, J. (2017). İletişim Çalışmalarına Giriş. (Çev. Süleyman İrvan). İstanbul: Pharmakon Yayınevi.
Giansante, G. (2015). Online political communication: How to use the web to build consensus and boost participation. Switzerland: Springer International Publishing. https://doi.org/10.1007/978-3-319-17617-8
Gökçe, O. (2013). İletişim Nasıl Daha İyi Anlar ve Anlaşılırım. Konya: Çizgi Kitabevi Yayınları.
Gürbüz, S., & Aydın, B. O. (2017). Siyasal kampanyalarda iletişim aracı olarak sosyal medya: 2017 anayasa değişikliği halkoylamasında siyasi liderlerin instagram kullanımları. İçinde: S. Koç Akgül & B. Küçüksaraç (Ed.), II. Uluslararası İletişim Bilimi ve Medya Araştırmaları Kongresi Bildiriler Kitabı (s. 533-547). İstanbul: İstanbul Ayvansaray Üniversitesi ve Kocaeli Üniversitesi.
İslamoğlu, A. H., & Alnıaçık, Ü. (2014). Sosyal Bilimlerde Araştırma Yöntemleri. İstanbul: Beta Yayıncılık.
Karagöl, E. T. (2016). 15 Temmuz darbe Girişimi ve Türkiye Ekonomisi. ADAM Akademi, 6 (2), 37-50.
Karakoç, E., & Taydaş, O. (2016). Aday İmajı Oluşumunda Lider Fotoğraflarının Önemi: “7 Haziran 2015 Genel Seçimleri”. İçinde: Şükrü Balcı (ed.), 7 Haziran’dan 1 Kasım’a Türkiye’de Siyasal İletişim Uygulamaları, 243- 280., Konya: Literatürk Academia.
Keyling, T., & Jünger, J. (2016). Observing Online Content. In: Gerhard Vowe & Philipp Hen (Eds.), Political Communication in the Online World Theoretical Approaches and Research Design, (s.183-200). Routledge: New York.
Kılıç, E. A. (2013). Seçmen Tercihinde İmaj Faktörü: Siyasal Parti ve Aday İmajı Karşılaştırmasına Yönelik Bir Alan Araştırması. İletişim Kuram ve Araştırma Dergisi, 36, 46-73.
Lengauer, G., Donges, P., & Plass, F. (2013). Media Power in Politics. In: Political Communication Cultures in Western Europe: Attitudes of Political Actors and Journalists in Nine Countries. Barbara Pfetsch (Ed.), (s 171-195), Hampshire, UK: Palgrave Macmillan.
Lilleker, D. G. (2014). Political communication and cognition. New York: Palgrave Macmillan.
McNair, B. (2003). An introduction to political communication. London: Routledge Taylor & Francis. Özkan, A. (2015). Siyasetin İletişim Odağı Seçim Kampanyaları. İçinde: Siyasal İletişim Yönetimi; Seçim Kampanyası, Siyasal Reklam ve İletişim Stratejileri. Abdullah Özkan (Ed.). Konya: Eğitim Yayınevi.
Rawnsley, G. D. (2005). Political Communication and Democracy. Hampshire: Palgrave Macmillan. Ruddock, A. (2000). Understanding audiences: Theory and method. London: Sage Publications.
Sayar, T. E., & Duğan, Ö. (2017). Liderlerin Kriz Dönemlerinde Sosyal Medya Kullanımı: Recep Tayyip Erdoğan Örneği. İletişim ve Edebiyat Araştırmaları Dergisi, 15, 303-314.
Weimann, G., & Brosius, H. (2016). A New Agenda for Agenda-Setting Research in the Digital Era. In: Gerhard Vowe &Philipp Hen (Eds.), Political Communication in the Online World Theoretical Approaches and Research Design, (s.26-44). New York: Routledge.
Yeşil, R. (2014). Nicel ve Nitel Araştırma Yöntemleri. İçinde: Bilimsel Araştırma Yöntemleri. Remzi Y. Kıncal (Ed.). Ankara: Nobel.
YouTube (2017). AK Parti. (Erişim: 10/10/2017), https://www.youtube.com/akparti