Yakın zamana kadar arkeolojik alanlarda restorasyon çalışmalarında Venedik Tüzüğü’nün 15. maddesinde belirtilen anastylosis yani mevcut fakat birbirinden ayrılmış parçaların bir araya getirilmesi ilkesine bağlı kalınmış; ve yine aynı maddede önerilen yeniden inşa işlemlerinden peşinen (a priori) vazgeçilmelidir ilkesi korunmuştur. Ancak bu şekilde ele alınan restorasyon işlerinin mevcut parçaların azlığı nedeniyle ziyaretçinin imgeleminde yapının bütünü konusunda bir imaj oluşturmaması ve ziyaretçilerin mekanı deneyimleyememesi bu alanların daha çok profesyoneller tarafından ziyaret edilen yerler haline gelmesine neden olmuştur. Oysa ki tüm dünyada koruma eylemi ciddi bir parasal kaynağa gereksinim göstermektedir. Çalışma yapılan alanların sayısının artışına karşın bu iş için ayrılan kamusal kaynakların azalması durumu zaman içinde koruma anlayışını, oluşturduğu yüksek baskı ile, olumlu ve olumsuz birçok açıdan doğrudan etkilemiştir. Kazı alanlarının kaderi daha çok kültürel alan yönetiminin üretebildiği hediyelik eşya, sergi alanları vb. ziyaretçi sayısını ve geliri arttıran kaynaklarla belirlenmeye başladıktan sonra yeniden inşa faliyetleri görülmeye başlanmıştır. Tüm dünyada turizm etkinliğinin her geçen yıl artması turizm sektöründen elde edilen gelirin kültürel mirasın koruma ve bakım bütçesinin oluşturulması sağlamıştır. Dünyanın en zengin arkeolojik alan ve kalıntıya sahip ülkelerin başında gelen ülkemizde de turizm bu konu üzerinde önemli bir baskı oluşturmaktadır. Bu nedenle son zamanlarda tekil ölçekte de olsa yeniden inşa (ihya) etme eylemi görmeye başlanmıştır. Bu bildirinin amacı arkeolojik alanlarda yapılan bu tür yerel uygulamaları, uluslararası uygulamalarla karşılaştırmak ve uluslararası tüzükler çerçevesinde tartışmaktır.

Until recent decades, restoration work in archaeological sites adhered to the principle of anastylosis, as set out in Article 15 of the Venice Charter the reassembling of existing but dismembered parts can be permitted; and the a priori should be abandoned in advance of the reconstruction processes proposed in the same article. However, the fact that the restoration works discussed in this way do not create an image of the entire structure in the imagination of the visitor due to the lack of existing parts, and the inability to experience the historical space has led these areas to become places of attraction for professionals. However, conservation requires substantial financial resource. Despite the increase in the number of archeological sites, the decline in financial resources allocated for this work by governments has directly affected the concept of conservation in many positive and negative ways over time, under the high pressure it has created. Since the destiny of the excavation sites began to be determined by the number of visitors produced by the cultural area management, reconstruction activities had begun to take place. The increase of tourism activity all over the world every year, had generated the income earned from the tourism sector, and that’s provided a budget for maintenance and excavation budget for cultural heritage. In our country, which has the richest archaeological sites and ruins of the world, tourism puts considerable pressure on conservation issue. Hence, we had singular cases of reconstruction activities in Turkey. The purpose of this study is to compare such local practices of reconstruction in archaeological sites with international ones and to discuss them within the framework of international charters.