Sümeyye SAKARYA

AL-FARABİ: A SPLIT-IDENTITY?

Öz Abstract The split-identity problem of religious modern man in politics can be traced back to the medieval age; and Al-Farabi, the founder of Islamic political philosophy was a salient example of this split. Different from modern man who experiences this split and disharmony because of the confrontation of religion and secularism, Al-Farabi experienced this because of the confrontation of religion, in this case, Islam and the classical philosophy. This paper tries to show this split through his most important political work, the Virtuous City. The paper mainly has three parts. After giving a general introductory discussion of religion and politics with specific reference to the split-identity problem in the introduction, in the first part, religion and philosophy in Al-Farabi are discussed to provide a ground for the following part. Through the second part, his split-identity between classical political philosophy and (politics in) Islam is elucidated and his preferences between classical political philosophy and politics in Islam including the experiences of earlier generations, the city of Prophet and the theories which can be drawn from them are handled under three titles: ruler of the virtues city, ranks in the virtuous city and imperfect cities. Under these titles, his common points with and differences from Islam and the classical political philosophy are demonstrated. While studying these three issues, Republic of Plato is the main point of reference on behalf of the classical political philosophy.Keywords: Al-Farabi, Split-identity,Virtuous City. Öz Modern dindar insanın siyasette tecrübe ettiği bölünmüş kimlik probleminin kökleri Orta Çağ’a kadar götürülebilir ve İslami siyaset felsefesinin kurucusu da kabul edilen Farabi bu bölünmüşlüğün belirgin örneklerinden biridir. Ancak bu sorunu dinin ve sekülerizmin aporetik karşılaşmasından dolayı tecrübe eden modern dindar insandan farklı olarak, Farabi’nin bölünmüş kimliği klasik felsefe ve din –İslam- karşılaşmasının bir sonucu olarak ortaya çıkmaktadır. Bu metin bahsedilen bölünmüşlüğü onun en önemli siyasi metni olarak kabul edilen İdeal Devlet üzerinden göstermeye çalışmaktadır. Metin temel olarak üç bölümden oluşmaktadır. Girişte, din ve siyaset ilişkisi üzerine genel bir giriş yapılmış ve siyaset teorisi özelinde bölünmüş kimlik meselesi ele alınmıştır. Birinci bölümde Farabi’nin siyaset felsefinde, daha geniş anlamda siyaset üzerine olan eserlerinde dinin ve siyasetin yeri karşılaştırmalı olarak çalışılmıştır. Son bölümde ise, Farabi’nin klasik siyaset felsefesi ve İslam(İslam’da siyaset) arasındaki bölünmüş-kimliği tartışılmıştır. Farabi’nin Asr-ı Saadet örneği, daha önceki Müslümanların siyasal tecrübeleri ve bunlardan yola çıkılarak oluşturulabilecek siyasal teorileri de kapsayacak bir İslami siyaset ve klasik siyaset felsefesi arasındaki tercihleri üç başlık altında ele alınmıştır: erdemli şehrin yöneticisi, erdemli şehirde toplumsal sınıflar ve erdemli şehre zıt şehirler. Bu üç başlık altında, Farabi’nin hem İslam’la ve klasik siyaset felsefiyle ortak noktaları hem de onlardan ayrıldığı noktalar karşılaştırmalı olarak gösterilmiştir. Tüm bu okumalar boyunca, Plato’nun Devlet’i, klasik siyaset felsefesi adına temel referans noktası kabul edilmiştir. Anahtar Kavramlar: Farabi, Bölünmüş-kimlik, İdeal Devlet.

PDF

___

Al-Farabi. (1961). The Fusul al-Madani: Aphrorisms of the Statesman (D. M. Dunolp, Trans.).
New York: Cambridge University Press.
Al-Farabi. (1974). Tahsilu’s-Sa’ade: Mutluluğu Kazanma (H. Atay, Trans). In H. Atay,
Farabi’nin Üç Eseri (pp.1-64). Ankara Üniversitesi İlahiyat Fakültesi Yayınları.
Al-Farabi. (1985). The Perfect State (R. Walzer, Trans.). In R. Walzer, Al-Farabi on the Perfect
State. Oxford University Press.
Al-Farabi. (2002). Kitabü’l-Mille (F. Toktaş, Trans.). In F. Toktaş, Farabi’nin Kitabü’l-Mille
Adlı Eserinin Takdim ve Çevirisi. Divan İlmi Araştırmalar Dergisi, 12, 247-273.
Al-Farabi. (2008). Kitabu’l-Huruf (Ö. Türker, Trans.). İstanbul: Litera Yayıncılık.
Alper, Ö. M. (2014). Dini İlimlerin Meşruiyet Kaynağı Olarak Felsefe: Farabi ve Gazali Örneği.
In B. A. Çetinkaya (Ed.), Akademide Felsefe Hikmet ve Din (pp. 51-66). Zonguldak:
Bülent Ecevit Üniversitesi Yayınları.
Aristoteles. The Nicomachean Ethics.
Arnaldez, R. (1990). Farabi’nin Erdemli Şehri ve Ümmet (Umma) (K. Gürsoy, Trans). In
Uluslararası İbn Türk, Harezmi, Farabi, Beyruni, ve İbn Sina Sempozyumu Bildirileri
(pp. 119-138). Ankara: Atatürk Kültür Merkezi Yayını.
Aydınlı, Y. (1987). Farabi’nin Siyaset Felsefesinde “İlk-Başkan (er-Reis el-Evvel)” Kavramı.
Uludağ Üniversitesi İlahiyat Fakültesi Dergisi, 2, 291-302.
Black, A. (2011). The History of Islamic Political Thought: from the Prophet to the Present.
Edinburgh: Edinburgh University Press.
Bonelli, G. M. (2009). Farabi’s Virtuous City and the Plotinian World Soul: a New Reading
of Farabi’s «Mabadi’Ara’Ahl Al-Madina Al- Fadila». (Doctoral Dissertation).
Retrieved from http://digitool.library.mcgill.ca/R/?func=dbin-jump-full&object_
id=86649&local_base=GEN01-MCG02
Ceylan, Y. (2010). Religion and Modern Man. Philosophy of Religion. Springer Netherlands,
-367.
Ceylan, Y. (2000). Yeni Yüzyılda Müslüman Olmak. Doğu Batı Dergisi, 10, 153-162. Retrieved
from http://www.endulus.net/enduluskultur/yeniyuzyil.htm
Crone, P. (2005). God’s Rule: Government and Islam. NYC: Columbia University Press.
Daiber, H. (1986). The Ruler as Philosopher: A New Interpretation of al-Farabi’s View. NYC:
North-Holland Publishing Company.
Fakhry, M. (2002). Al-Fārābi: Founder of Islamic Neoplatonism: His Life, Works and
Influence. Oxford: Oneworld Publications.
Galston, M. (2014). Politics and Excellence: the Political Philosophy of Alfarabi. Princeton:
Princeton University Press.
Habermas, J. (2008). Between Naturalism and Religion: Philosophical Essays. Cambridge:
Polity.
Kramer G., Schmidtke. S. (Eds.). (2006). Speaking for Islam Religious Authorities in Muslim
Societies. Brill.
Lahoud, N. (2005). Political Thought in Islam: A Study in Intellectual Boundaries. Routledge.
Macarimbang, A. T. (2013). “Envisioning A Perfect City: An Introduction to Al Farabi’s
Political Philosophy.” Ateneo, 1, 73-92.
Mahdi, M. (2001). Alfarabi and the Foundation of Islamic Political Philosophy. Chicago:
University of Chicago Press.
Najjar, F. M. (1975). Farabi’nin Siyasi Felsefesi ve Şiilik (M. Dağ, Trans.). Ankara Üniversitesi
İlahiyat Fakültesi Dergisi, 20, 293-306.
Peker, H. (2008) Farabi’nin ve İbn Sina’nın Felsefelerinde Vahyin Kavramsal Muhtevası.
Uludağ Üniversitesi İlahiyat Fakültesi Dergisi, 17 (1), 157-176.
Plato. Republic. Retrieved from http://classics.mit.edu/Plato/republic.html
Quran, (A. Q. Qarai, Trans.). Retrieved from http://al-quran.info/#home
Rosenthal, E. I. J. (1958). Political Thought in Medieval Islam: An Introductory Outline.
Cambridge: Cambridge University Press.
Sahih Bukhari. Retrieved from http://hadithcollection.com/sahihbukhari.html
Strauss, L. (1990). Some Remarks on the Political Science of Maimonides and
Fârâbî. Interpretation, 18(1), 3-30.
Tunç, C. (1993). Dalalet. In Islam Ansiklopedisi, 8, 428-429.
Walzer, R. (1985). Al-Farabi on the Perfect State. Oxford University Press.
Walzer, R. (1962). Greek into Arabic: Essays on Islamic Philosophy. Oxford: Cassirer.
Yates, M. (2007). Rawls and Habermas on Religion in the Public Sphere. Philosophy & Social
Criticism, 33(7), 880-891.
Yavuz, Y. Ş. (1995). Fasık. In İslam Ansiklopedisi, 12, 202-205.