ORTAOKUL ÖĞRETMENLERİNİN PROGRAM OKURYAZARLIK DÜZEYLERİ

Öz Program okuryazarlığı, program bilgisi, programı planlama ve uygulama alt boyutlarından oluşan bir kavramdır. Bu araştırmada ortaokul düzeyinde görev yapmakta olan öğretmenlerin program okuryazarlık düzeylerinin belirlenmesi amaçlanmıştır. Araştırma, Ankara’da ortaokullarda görev yapan Matematik, Türkçe, Sosyal Bilgiler ve Fen Bilimleri öğretmenlerinden oluşan 311 öğretmenle birlikte yürütülmüştür. Araştırmada araştırmacı tarafından geliştirilen “Program Okuryazarlık Ölçeği” kullanılmıştır. Ölçeğin, geçerlik ve güvenirlik çalışmaları sonucunda geçerli ve güvenilir bir ölçme aracı olduğuna karar verilmiştir. Ölçeğin tabakalı alfa güvenirlik katsayısı .774 olarak hesaplanmıştır. Araştırma sonuçlarına göre katılımcıların yüksek düzeyde program okuryazarı olduğu görülmüştür. Bulgular branş değişkenine göre incelendiğinde araştırmaya katılan tüm branş öğretmenlerinin yüksek düzeyde program okuryazarı olduğu belirlenmiştir. Program okuryazarlığının alt boyutlarına göre öğretmenlerin puan ortalamaları yüksekten düşüğe doğru sırasıyla planlama 4.53, uygulama 4.42, program bilgisi 4.08 şeklindedir. Ortaokul öğretmenlerinin program okuryazarlık düzeyleri branş, cinsiyet, meslekteki hizmet yıl ve mezun olunan okul türüne göre incelendiğinde istatistiksel olarak anlamlı bir fark olmadığı gözlenmiştir. Program okuryazarlığı program bilgisi, planlama ve uygulama alt boyutlarına göre incelendiğinde cinsiyet, branş ve meslekteki hizmet yıl değişkenleri anlamlı bir fark göstermezken, planlama alt boyutu mezun olunan okul türü değişkeninde anlamlı farklılık gözlenmiştir. Farkın diğer okullardan mezun olan öğretmenler ile eğitim fakültesinden mezun olan öğretmenlerden kaynaklandığı ve diğer okullardan mezun olan öğretmenlerin lehine olduğu gözlenmiştir.

Anahtar Kelimeler:

Eğitim programı, Ortaokul öğretmeni, Program okuryazarlığı, Program okuryazarlık ölçeği

ORTAOKUL ÖĞRETMENLERİNİN PROGRAM OKURYAZARLIK DÜZEYLERİ

PDF

___

Akker, J. V. (2013). Curricular development research as a specimen of educational design research. T. Plomp, N. Nieveen (Ed.), Educational design research (s. 53-72). Enschede, the Netherlands: Netherlands Institute for Curriculum Development (SLO).
Arı, A. (2010). Öğretmen adaylarinin ilköğretim programıyla ilgili eğitim fakültelerinde kazandıkları bilgi ve beceri düzeylerine ilişkin görüşleri. Selçuk Üniversitesi Ahmet Keleşoğlu Eğitim Fakültesi Dergisi, (29), 251-274.
Ariav, T. (1991). Growth in teachers' curriculum knowledge through the process of curriculum analysis. Journal of Curriculum and Supervision, 6(3), 183-200.
Baskan, G. A., Aydın, A. ve Madden, T. (2006). Türkiye’deki öğretmen yetiştirme sistemine karşılaştırmalı bir bakış. Çukurova Üniversitesi Sosyal Bilimler Enstitüsü Dergisi, 15(1), 35-42.
Baştürk, S. ve Dönmez, G. (2011). Öğretmen adaylarının limit ve süreklilik konusuna ilişkin pedagojik alan bilgilerinin öğretim programı bilgisi bağlamında incelenmesi. International Online Journal of Educational Sciences, 3(2), 743-775.
Bolat, Y. (2017). Eğitim programı okuryazarlığı kavramı ve eğitim program okuryazarlığı ölçeği. International Periodical for the Languages, Literature and History of Turkish, 12(18), 121-138.
Çokluk, Ö., Şekercioğlu, G. ve Büyüköztürk, Ş. (2014). Sosyal bilimler için çok değişkenli istatistik: SPSS ve LISREL uygulamaları. Ankara: Pegem Akademi.
Eskiocak, S. (2005). Sınıf öğretmenlerinin öğretimi planlama aşamasında karar verme sürecine etki eden etmenlerin analizi. Yayımlanmamış Yüksek Lisans Tezi, Çukurova Üniversitesi Sosyal Bilimler Enstitüsü, Adana.
Fer, S. (2015). Öğretim tasarımı. Ankara: Anı.
Gehrke, N. J., Knapp, M. S. ve Sirotnik, K. A. (1992). In search of the school curriculum. Review of Reseach In Education, 18(1), 51-110.
He, Q. (2009). Estimating the reliability of composite scores. 15 Mart 2018 tarihinde http://dera.ioe.ac.uk/1060/1/2010-02-01-composite-reliability.pdf adresinden erişilmiştir.
Kırmızı, F. S. ve Akkaya, N. (2009). Türkçe öğretimi programında yaşanan sorunlara ilişkin öğretmen görüşleri. Pamukkale Üniversitesi Eğitim Fakültesi Dergisi, 1(25), 42-54.
Kilmen, S. (2015). Eğitim araştırmaları için SPSS uygulamalı istatistik. Ankara: Edge Akademi. Kline, P. (1994). An easy guide to factor analysis. New York: Routledge.
Milli Eğitim Bakanlığı. (2017). 2017 Program değişikliği talim terbiye kurulu basın bülteni. Ankara: Milli Eğitim Bakanlığı.
Opoh, O. E. ve Awhen, F. (2015). Teachers perceived problems of curriculum implementation in tertiary institutions in cross river state of Nigeria. Journal of Education and Practice, 6(19), 145- 151.
Ornstein, A. C. ve Hunkins, F. P. (2014). Curriculum foundations, principles, and issues (6th edition). London: Pearson.
Özer, Y. ve Acar, M. (2011). Öğretmenlik mesleği genel yetelikleri üzerine ikili karşılaştırma yöntemiyle bir ölçekleme çalışması. Çukurova Üniversitesi Eğitim Fakültesi Dergisi, 3(40), 89-101.
Özkan, H. H. (2016). An analysis of teachers’ opinions about their knowledge of curriculum terms awareness. Universal Journal of Educational Research, 4(7), 1601-1613.
Posner, G. F. (1995) Analyzing the curriculum. New York: McGraw-Hill. Remillard, J. T. (2005). Examining key concepts in research on teachers' use of mathematics curricula. Review of Educational Research, 75(2), 211-246.
Sánchez, G. ve Valcárcel, M. V. (1999). Science teachers’ views and practices in planning for teaching. Journal of Resarch in Science Thinking, 36(4), 493-513.
Stabback, P. (2016). What makes a quality curriculum? Current and critical issues in curriculum and learning, (2), 1-41.
Superfine, A. C. (2008). Planning for mathematics instruction: A model of experienced teachers’ planning processes in the context of a reform mathematics curriculum. The Mathematics Educator, 18(2), 11-22.
Sünbül, A. M. (1996). Öğretmen niteliği ve öğretimdeki rolleri. Kuram ve Uygulamada Eğitim Yönetimi, (8), 597-607.
Tabachnick, B. G. ve Fidell, L. S. (2001). Using multivariate statistics (4th edition). Boston: Pearson Education Company