ÖRGÜTSEL SESSİZLİK ÖLÇEĞİ’NİN TÜRKÇEYE UYARLANMASI

Literatürde, örgütsel sessizlik düzeyini belirlemek üzere farklı yazarlar tarafındangeliştirilen ölçekler mevcuttur. Bu ölçeklerden biri de Knoll ve Dick tarafındangeliştirilen örgütsel sessizlik ölçeğidir. Çalışmanın amacı, bu ölçeğin Türkçeliteratürde geçerlilik ve güvenilirlik araştırmasını yapmaktır. İlk adımda ölçeğinTürkçeye çevrilmesi gerçekleştirilmiştir. İkinci adımda çevirisi yapılan ölçeğingeçerliliği analiz edilmiştir. Bu aşamada öncelikle ölçeğin içerik/kapsamgeçerliliği bakımından uzman öğretim üyeleri tarafından değerlendirilmesisağlanmıştır. Uzman değerlendirmeleri sonrasında ölçeği içeren bir anket formu150 akademisyene uygulanmıştır. Bu uygulama neticesinde elde edilen verilerleaçıklayıcı ve doğrulayıcı faktör analizleri yapılmıştır. Son olarak oluşturulanölçeğin güvenilirliği analiz edilmiştir. Yapılan analizler sonucunda ölçeğinTürkçe alan yazında kullanılabileceği görülmüştür.

ADAPTATION OF THE ORGANIZATIONAL SILENCE SCALE TO TURKISH

In the literature, there are scales developed by different authors to determine the level of organizational silence. One of these scales is the organizational silence scale developed by Knoll and Dick. The purpose of the research is to carry out the validity and reliability of this Scale in Turkish language. In the first step, the scale was translated into Turkish. In the second step, the validity of the translated scale was analyzed. At this stage, it has been provided validity of the scale in terms of content/scope by expert lecturers. After the expert evaluation, a questionnaire containing the scale was applied to 150 academicians. The explanatory and confirmatory factor analyzes obtained from the results of this application are given. Finally, the reliability of the scale was analyzed. According to the results of the analyzes, it is determined that the scale is suitable for the field of Turkish language.

PDF

___

Bagheri, G., Zarei, R. ve Aeen, M.N. (2012), Organizational Silence (Basic Concepts and Its Development Factors), Ideal Type of Management, 1 (1), s. 47- 58.
Basım, N. H ve Şeşen, H. (2006), Örgütsel Vatandaşlık Davranışı Ölçeği Uyarlama ve Karşılaştırma Çalışması, Ankara Üniversitesi Siyasi Bilimler Fakültesi Dergisi, 61 (4), s. 83-101.
Batmunkh, M.(2011), Liderlik Tarzları ile Örgütsel Bağlılık ve Örgütsel Sessizlik Arasındaki İlişki ve Bir Araştırma, Yayımlanmamış Yüksek Lisans Tezi, Marmara Üniversitesi, Sosyal Bilimler Enstitüsü, İstanbul.
Büyüköztürk, Ş. (2007), Sosyal Bilimler İçin Veri Analizi El Kitabı, (8.Baskı), Ankara: Pegem Yayıncılık.
Çakıcı, A. ve Çakıcı, C. (2007), Otel İşletmelerinde Sessizliğin Algılanan Sonuçlarına İlişkin Bir Araştırma, Çeşme Ulusal Turizm Sempozyumu, İzmir.
Çakıcı, A (2008), Örgütlerde Sessiz Kalınan Konular, Sessizliğin Nedenleri ve Algılanan Sonuçları Üzerine Bir Araştırma, Ç.Ü. Sosyal Bilimler Enstitüsü Dergisi, 17 (1), s. 117-134.
Çavuşoğlu, S. ve Köse, S. (2016). Örgüt Kültürünün Örgütsel Davranışa Etkisi, Dokuz Eylül Üniversitesi Sosyal Bilimler Enstitüsü Dergisi, 18 (1), 115-146.
Dyne, L. V., Ang, S. ve Botero, I. C. (2003), Conceptualizing Employee Silence and Employee Voice as Multidimensional Constructs, Journal of Management Studies, 40 (6), s. 1359-1392.
Ehtiyar, R. ve Yanardağ, A. (2008), Organizational Silence: A Survey On Employees Working in A Chain Hotel, Tourism and Hospitality Management, 14 (1), s. 51-68.
Erenler, E. (2010), Çalışanlarda Sessizlik Davranışının Bazı Kişisel ve Örgütsel Özelliklerle İlişkisi: Turizm Sektöründe Bir Alan Araştırması, Yayımlanmamış Doktora Tezi, Hacettepe Üniversitesi, Sosyal Bilimler Enstitüsü, Ankara.
Gül, H. ve Özcan, N. (2011), Mobbing ve Örgütsel Sessizlik Arasındaki İlişkiler: Karaman İl Özel İdaresinde Görgül Bir Çalışma, KSU İİBF Dergisi, 2, s. 107-134.
İslamoğlu, H. (2009), Sosyal Bilimlerde Araştırma Yöntemleri, İzmit: Beta Yayın.
Kalaycı, Ş. (2010), SPSS Uygulamalı Çok Değişkenli İstatistik Teknikleri, 5. Baskı, Ankara: Asil Yayın Dağıtım.
Karagöz, Y. (2016), SPSS 23 ve AMOS 23 Uygulamalı İstatistiksel Analizler, 1. Baskı, Ankara: Nobel.
Knoll, M. ve Dick, R. (2012), Do I Hear the Whistle? A First Attempt to Measure Four Forms of Employee Silence and Their Correlates, J Bus Ethics, DOI 10.1007/s10551-012-1308-4, Published Online.
Meydan, C. H. ve Şeşen, H. (2011), Yapısal Eşitlik Modellemesi AMOS Uygulamaları, Ankara: Detay Yayıncılık.
Milliken, F. J., Morrison, E. W. ve Hewlin, P. F. (2003), An Exploratory Study of Employee Silence: Issues that Employees Don’t Communicate Upward and Why, Journal of Management Studies, 40 (6), s. 1453-1476
Morrison, E. W. ve Milliken, F. J. (2000), Organizational Silence: A Barrier To Change and Development in A Pluralistic World, The Academy of Menagement Rewiew, 25(4), s. 706-725.
Morrison, E. W. ve Milliken, F. J. (2003), Speaking Up, Remaining Silent: The Dynamics of Voice and Silence in Organizations, Journal of Management Studies, 40(6), s.1353-1358.
Pinder, C. C. ve Harlos, K.P. (2001), Employee Silence: Quiescence and Acquiescence As Responses to Perceived Injustice, Research in Personnel and Human Resources Management, 20, s. 331-369.
Premeaux S. F. ve Bedeian A. G. (2003), Breaking The Silence: The Moderating Effects Of Self-Monitoring In Predicting Speaking Up In The Workplace, Journal Of Management Studies, 40(6), s. 1537- 1562.
Şimşek, Ö. F. (2007), Yapısal Eşitlik Modellemesine Giriş Temel İlkeler ve LİSREL Uygulamaları, Ankara: Ekinoks Yayınları.
Taşkıran, E. (2010), Liderlik Tarzının Örgütsel Sessizlik Üzerindeki Etkisinde Örgütsel Adaletin Rolü ve Bir Araştırma, Yayımlanmış Doktora Tezi, Marmara Üniversitesi, Sosyal Bilimler Enstitüsü, İstanbul.
Ülker, F. ve Kanten, P. (2009), Örgütlerde Sessizlik İklimi, İşgören Sessizliği ve Örgütsel Bağlılık İlişkisine Yönelik Bir Araştırma, Aksaray Üniversitesi İİBF Dergisi, 1(2), s. 111-126.
Vakola, M. ve Bouradas, D. (2005), Antecedents and Consequences of Organizational Silence: an Empirical Investigation, Employee Relations, 27 (5), s. 441-458.
Yaşlıoğlu, M. M. (2017), Sosyal Bilimlerde Faktör Analizi ve Geçerlilik: Keşfedici ve Doğrulayıcı Faktör Analizlerinin Kullanılması, İstanbul Üniversitesi İşletme Fakültesi Dergisi, 46, s. 74-85.