Öz Eleştirel teorinin poietik vasfı, fenomenolojik ya da hermeneutik bir karakter yansıtmaz. Nitekim,eleştirel poiēsis, anlamı yeniden üretmeyi veya salt anlamayı mümkün kılacak bir yorumu uygulamayı ifade etmez. Daha ziyade, eleştirel poiēsis, zaten mevcut olan anlamları ayırdedebilme becerisi olarak ifade edilebilir. Bu çalışma, teori ve pratik diyalektiğinden hareket eden geleneksel tariften farklı olarak; eleştirel teoriyi, eleştirel poiēsis üzerinden yorumlamaktadır. Eleştirel teori, epokhal ve hiperepokhal ontolojik kriz arasında ortaya çıkan poietik bir yaklaşım olarak ele alınmaktadır. Bu çerçevede, ilk olarak, epokhal ontolojik krizle irtibatı üzerinde durularak, eleştirel teorinin temelleri ve evrimi incelenmektedir. İkinci olarak, bu çalışma, eleştirel teorinin sonu vesonrası meselesini günümüzün hiperepokhal krizinin izi üzerinden tartışmaktadır.