Ortaokul Öğrencilerinin Öznel İyi Oluş Düzeyleri İle Karakter Eğitimi Uygulamaları Arasındaki İlişkinin İncelenmesi

Öz Bu araştırmada ortaokul öğrencilerinin öznel iyi oluş düzeyleri ile karaktereğitimi uygulamaları arasındaki ilişkinin incelenmesini amaçlamıştır. Verilerİstanbul Anadolu yakasındaki on farklı ortaokulda okuyan toplam 326 öğrencidenelde edilmiştir. Araştırmada veri toplama aracı olarak, Kişisel Bilgi Formu,Karakter Eğitimi Öğrenci Formu, Öznel İyi Oluş Düzeyi Ölçeği kullanılmıştır.Verilerin analizinde grupların aritmetik ortalamaları arasındaki farklılıklar içinbağımsız gruplar t testi, kategorik gruplar arasında fark için tek yönlü varyansanalizi (ANOVA) ve değişkenler arası ilişki için Pearson korelasyon analizikullanılmıştır. Araştırma sonucunda ortaokul öğrencilerinin öznel iyi oluş düzeyleriile karakter eğitimi uygulamaları arasında pozitif bir ilişki olduğu tespitedilmiştir. Öğrencilere yönelik gerçekleştirilen karakter eğitimi uygulamalarınınöğrencilerin psikolojik sağlamlıklarını, iyi hissetme düzeylerini arttırdığıtespit edilmiştir. Öğrencilerin sosyo-ekonomik düzeyleri ile öznel iyi oluşlarıarasında ilişki olduğu, sosyo-ekonomik düzeyi düşük olan öğrencilerin yüksekolan öğrencilere göre daha yüksek öznel iyi oluş düzeyi belirttikleri görülmüştür.Araştırmada diğer elde edilen bir sonuç ise öznel iyi oluşun öğrencilerincinsiyetine göre farklılaşması olmuştur. Buna göre kız öğrencilerin iyi oluş düzeylerierkek öğrencilere göre daha yüksek bulunmuştur.

Anahtar Kelimeler:

Değer, Karakter eğitimi, Öznel iyi oluş, Ortaokullarda değerler eğitimi, Değerler eğitimi çıktıları

Examination of the Relationship between the Level of Subjective Well-Being and Character Education among Secondary School Students

Keywords:

Value, Character education, Subjective well-being, Values education in secondary school, Values education outputs,

PDF

___

Acat, M. B. ve Aslan, M. (2010). Karakter Eğitimi ve Dünyada Karakter Eğitimi Uygulamaları. 19. Eğitimi Bilimleri Kurultayı İçinde (s. 65-72). Kıbrıs: Uluslararası Kıbrıs Üniversitesi.
Akbaş, O. (2004). Türk Milli Eğitim Sisteminin Duyuşsal Amaçlarının İlköğretim II. Kademede Gerçekleşme Derecesinin Değerlendirilmesi. Doktora tezi, Gazi Üniversitesi Eğitim Bilimleri Enstitüsü, Ankara.
Ateş, F. (2013). Ortaokul Öğretmenlerinin Değerler Eğitimi ve Uygulamalarına Yönelik Görüşleri Üzerine Nitel Bir Araştırma. Yüksek Lisans Tezi. Yedi Tepe Üniversitesi Sosyal Bilimler Enstitüsü, İstanbul). http://tez2.yok.gov. tr/adresinden edinilmiştir.
Bacanlı, H. (2006). Duyuşsal Davranış Eğitimi (3. bs.). Ankara: Nobel Yayın Dağıtım.
Balcı, F. A. ve Yelken, T. Y. (2013). İlköğretim Sosyal Bilgiler Programında Yer Alan Değerler ve Değer Eğitimi Uygulamaları Konusunda Öğretmen Görüşleri. Ahi Evran Üniversitesi Kırşehir Eğitim Fakültesi Dergisi (KE- FAD), 14(1), 195-213.
Ben-Zur, H. (2003). Happy adolescents: The link between subjective well-being, internal resources and parental factors Journal of Youth and Adolescence, 32(2), 67-79.
Berkowitz, M. W. ve Bier, M. C. (2004). Research-based character education. The AN- NALS of the American Academy of Political and Social Science, 591, 72-85.
Brazelton, T. B. ve Greenspan, S. (2000). Your child-learning. Our window to the future. Newsweek, 136(17A), 34.
Brickman, P. ve Campbell, D. T. (1971). Hedonic relativism and planning the good society. Adaptation-level theory, 287-305.
Csikszentmihalyi, M. (2005). The role of emotions in the development of wis- dom. A handbook of wisdom: Psychological perspectives, 220-242.
Diener E. ve Diener M. (1995). Cross-cultural correlates of life satisfaction and self esteem, Journal of Personality and Social Psychology, 68, 653-63.
Diener, E., Suh, E. M., Lucas, R. E. ve Smith, H. L. (1999). Subjective Well-Being: Three decades of progress. Psychological Bulletin, 125(2), 276-302.
Diener, E. ve Schwarz, N. (2000). Well-being: The foundations of Hedonic Psychol- ogy (pp. 213-229). New York: Russel Sage Found.
Diener, E. (2001). Subjective well-being: The science of happiness and a propos al for a national Index. American Psychologist, Vol.55.1 (17), 34-43.
Diener, E., Oishi, S. Ve Lucas, R. E. (2003). Personality, culture, and subjective well-being: Emotional and cognitive evaluations of life. Annual Review of Psychology, 54, 403 425.
Diener, E. (2006). Guidelines for national indicators of subjective well-being and ill being. Applied Research in Quality of Life, 1, 151-157.
Diener, E., Oishi, S. ve Lucas, R. E. (2009). 17 Subjective Well-Being: The Science of Hap- piness and Life Satisfaction. Oxford handbook of positive psychology, 187, 65-74.
Ekşi, H. (2003). Temel İnsani Değerlerin Kazandırılmasında Bir Yaklaşım: Karak- ter Eğitimi Programları. Değerler Eğitimi Dergisi, 1(1), 76 -96.
Eryılmaz, A. (2009). Ergen Öznel İyi Oluş Ölçeğinin Geliştirilmesi. Türk Eğitim Bilimleri Dergisi, 7(4), 975-989.
Eryılmaz, A. (2010). Ergenlerde Öznel İyi Oluşu Artırma Stratejilerini Kullanma İle Akademik Motivasyon Arasındaki İlişki. Klinik Psikiyatri Dergisi, 13, 77-84.
Eryılmaz, A., Doğan, T., Totan, T., Sapmaz, F. ve Temizel, S. (2013). The Journal of Happiness and Well-Being, 1(1), 0-20.
Fidan, N. K. (2009). Öğretmen Adaylarının Değer Öğretimine İlişkin Görüşleri. Kuramsal Eğitimbilim, 2(2), 1-18.
Fromm, E. (1976). To Have or to Be, 1979 ed. London: Abacus.
Gregory, E. M. (2013). Çocukların Medya Kullanımı: Pozitif Psikoloji Yaklaşımları. Bildiriler Kitabı, 91.
İmpraim, S. (2012). İnternet Bağımlılığı, Facebook Kullanımı ve Akademik Per- formans Arasındaki İlişki. Yüksek Lisans Tezi, Fatih Üniversitesi, Sosyal Bilimler Enstitüsü, , İstanbul.
Kağitçıbaşı, C. (2002). Psychology and human competence development.Applied Psychology, 51(1), 5-22.
Kasser, T. ve Ryan, R. M. (1996). Further examining the American dream: dif- ferential correlates of intrinsic and extrinsic goals. Personality and Social Psychology Bulletin, 22, 280-287.
Kasser, T. ve Ahuvia, A. C. (2002). Materialistic values and well-being in business students. European Journal of Social Psychology, 32, 137-146.
Katımış, A., Ekşi, H. ve Öztürk, C. (2010). Sosyal Bilgiler Dersi Kazanımlarıyla Bütünleştirilmiş Bilimsellik Odaklı Karakter Eğitimi Programının Etkililiği. Sosyal Bilgiler Eğitimi Araştırmaları Dergisi, 1(1), 50-87.
Kuşdil, M. E. ve Kağıtçıbaşı, Ç. (2000). Türk Öğretmenlerinin Değer Yönelimleri ve Scwartz Değer Kuramı. Türk Psikoloji Dergisi, 45 (59-76).
Lickona, T. (1991). Educating for character: How schools can teach respect and responsibility. New York, Bantam Books, 6-22.
Maslow, A. (1954). Motivation and personality. New York: Harper.
Miller, T. W., Kraus, R. F. ve Veltkamp, L. J. (2005). Character education as a pre- vention strategy in schoolrelated violence. The Journal of Primary Preven- tion, 26(5), 455-466.
Morrison, R. R. (2006). The impact of character education programs on student discipline referrals in Texas public schools. Unpublished Dissertation, Texas A&M University, USA.
Myers, D. ve Deiner, E. (1995). Who is happy. American Psychological Society, 6(1), 19-24.
Noddings, N. (2005). The discourse of character education: Culture wars in the classroom. In P. Smagorinsky & J. Taxel (Eds.), Character education (pp. 77-98). NJ: Lawrence Erlbaum Associates Publisher.
Topçu, N. (1998). Türkiye'nin Maarif Davası. Dördüncü Baskı. İstanbul: Dergâh Yayınları.
Park, N. ve Peterson, C. (2006). Moral competence and character strengths among adolescents: The development and validation of the Values in Action Inven- tory of Strengths for Youth. Journal of Adolescence, 29, 891-905.
Maslow, A. (1954). Motivation and personality. New York: Harper.
Park, N. ve Peterson, C. (2008). Positive psychology and character strengths: Ap- plication to strengths-based school counseling. Professional School Coun- seling, 12, 85-92.
Rogers, C. ve Freiberg, H. G. (1994). Freedom to learn. (3rd Edition). Englewood Cliffs, NJ: Charles E. Merrill/Prentice Hall.
Rokeach, M. (1973). The nature of human values. New York: Free Press.
Rusnak, T. (1998). An integrated approach to character education. California: Cor- win Press.
Ryff, C. D. (1989). Beyond Ponce de Leon and life satisfaction: New directions in quest of successful ageing. International Journal of Behavioral Develop- ment, 12, 35-55.
Ryan, K. A. ve Bohlin, K. E. (1999). Building character in schools: practical ways to bring moral instruction to life. San Francisco: Jossey-Bass.
Sagiv, L. ve Schwartz, S. H. (2000). Values priorities and subjective well-being: Direct relations and congruity effects. European Journal of Social Psychol- ogy, 30, 177-198.
Sheldon, K. M. ve King, L. (2001). Why positive psychology is necessary. Ameri- can Psychologist, 56(3), 216.
Seligman, M. E. ve Csikszentmihalyi, M. (2000). Positive psychology: An introduc- tion (Vol. 55, No. 1, p. 5). American Psychological Association.
Seligman, M. (2002). A Eudaimonic Approach to Psychological Well-Being. Jour- nal of Hapiness Studies, 3(3), 34-45.
Seligman, M., Steen, T. A., Park, N. ve Peterson, C. (2005). Positive psychol- ogy progress: empirical validation of interventions. American Psychologist, 60(5), 410-421.
Shaffer, D. R. (2008). Social and personality development. Belmont, CA: Wadswort Publishing.
Tokdemir, M. A. (2007). Tarih Öğretmenlerinin Değerler ve Değerler Eğitimi Hakkındaki Görüşleri. Yüksek lisans Tezi, Karadeniz Teknik Üniversitesi, Trabzon.
Twemlow, S. (2001). Creating a peaceful school learning environment: A controlled study of an elementary school intervention to reduce violence. American Journal of Psychiatry, 158, 808-810.
Özen, Ö. (2005). Ergenlerin Öznel İyi Oluş Düzeyleri. Yüksek Lisans Tezi. Ankara: Hacettepe Üniversitesi. Sosyal Bilimler Enstitüsü.
Özdemir, Y. ve Körüklü, N. (2011). Üniversite Öğrencilerinde Değerler ve Mutluluk Arasındaki İlişkinin İncelenmesi.YYÜ, Eğitim Fakültesi Dergisi, 8(1), 190-210.
Verlag, Ö. (1994.). Dıalog. Köln: Türk-Alman Eğitim Dergisi, 1(12), 13/23.
Walker, H. ve Golly, A. M. (1999). Developing behavioral alternative for antisocial children at the point of school entry. The Clearing House, 73(2), 104-106.
Wiley, V. (1998). The classroom practice of preservice teachers and their concep- tions of teaching and learning science. Science Education, 82(2), 197-214.
Wynne, E. ve Ryan, K. (1997). Reclaiming our schools: Teaching character, aca- demics, and discipline. Upper Saddle River, NJ: Merrill.
Yetim, U. (2001). Mutluluk Bilimi: Toplumdan Bireye. İstanbul: Bağlam Yayınları.
Yıldırım, A. ve Şimşek, H. (2008). Nitel Araştırma Yöntemleri. Ankara: Seçkin Yayınları.
Yıldırım, K. (2009). Values education experiences of Turkish class teachers. A phe- nomological approach. Eğitim Araştırmaları-Eurasian Journal of Educa- tional Research, 35, 165- 184.