Kent, yaşam mekânı, araç-gereç veya sanat eseri gibi herhangi bir tasarım formunu ortaya koymanın semantik, estetik ve işlevsel yönleri bulunur. Bu yüzden insanın dönüştürdüğü maddi varlık alanının tasarımı çok yönlü bir iletişim süreci olarak ele alınabilir. Tasarım bireysel bir teknik uğraşı, enformasyonel bir girişim, biçimlendirici ve üretken bir eylem gibi görünebilir. Ancak tasarım eylemi tasarlayıcı aktörün yalıtılmış bireysel bir çabası değil bütüncül bir tekno-kültürel paradigmadan yararlanarak kaynaklarını temin ettiği, tabi olduğu kültürel kod ve yordamlardan esinlendiği karmaşık bir süreçtir. Bu ana eksende çalışmamız belli bir türden tasarımı değil ama genel olarak insanın tasarlayıcı eylemini sorgulamaya açacak bir analiz çerçevesi oluşturmayı amaçlamaktadır.