Hüzündü. Kırıktım. En çok da kırgın. Ufacık bir çocuktum ben o yıllarda,ruhundan neşe akan gökkuşağı misaliydim. Beyaz kanatlanırdı umudumda.Çocuk aklımla hep güzel şeyler düşünüp, hayal ederdim tüm hayatlar ve ülkem adına. Bir gün okula gitmek üzere giyinip hazırlandığımda çok yüksek bir ses ile evimiz sallandı.Deprem sandım öncebilmiyordum çünkü savaşın ne olduğunu. Çocukken oynadığımız oyunlarda aldığım yaradan akan kandan ibaretti benim gördüğüm.Sesin bitmesini bekledim öylece, bitmedi.