Yargıtay, 2018 yılında verdiği İçtihadı Birleştirme Kararı’nda, üçüncü kişinin aldatılan eşe karşı sadakat yükümlüsü olmadığına, keza üçüncü kişinin aldatılan eşe karşı haksız fiil işlemiş sayılamayacağına, üçüncü kişiye aldatılan eşin kişilik hakkının ihlâlinden kaynaklanan bir sorumluluk yüklenemeyeceğine, aldatılan eşin yansıma zararından da söz edilemeyeceğine ve TBK. 49/II hükmünün dahi üçüncü kişinin manevi tazminata mahkûm edilmesine dayanak olamayacağına karar vermiştir. Kanaatimizce, söz konusu İçtihadı Birleştirme Kararı son derece isabetsizdir. Üçüncü kişinin aldatılan eşe karşı sadakat ile yükümlü olmadığı çok açıktır. Ancak aldatılan eşin şeref ve haysiyete ilişkin hakkının, TBK. 24 ve 25 anlamında kişilik haklarına dahil olduğu şüphesizdir. Üçüncü kişinin, evli olduğunu bildiği bir kişiyle cinsel birliktelik kurmasının, aldatılan eşin şeref ve haysiyetine ilişkin hakkını, aslında mutlak hakkını ihlal etmiş olması olayların büyük çoğunluğunda söz konusu olacaktır. Evlilik kurumu, bizim toplumumuzda, eşlere toplum içinde özel bir statü vermekte ve dolayısıyla sorumluluklar yüklemektedir. Söz konusu sorumluluklara aykırı hareket etmek, eşleri toplum içinde güç duruma düşüren ve onların manevi dünyasını yıkan niteliklere bürünebilir. Evlilik birliğinin sağladığı statü, eşlerin kişilik haklarının parçası olarak kabul edilmelidir. Bir kimsenin eşi ile, onun evli olduğunu bilerek cinsel ilişki kuran üçüncü kişi, doğrudan doğruya aldatılan eşin kişilik hakkına saldırmış olur. Dolayısıyla burada, yansıma zararı değil, bizzat aldatılan eşin şahsında oluşan manevi zarar söz konusudur. Kanaatimizce, bahsi geçen karar, başka bir içtihadı birleştirme kararı ile yürürlükten kaldırılmalıdır.

Turkish Supreme Court, in its 2018 decision of the joint chambers, has ruled that the third person is not obliged to be loyal to the spouse, and the third person shall not be deemed to have committed a tortious act against the deceived spouse, that the third person cannot be held responsible for the violation of the personality rights of the deceived spouse, and the compensation by way of reflection shall not be at stake and that even Art. 49/II of the Turkish Code of Obligation shall not be a basis for the third party to be condemned to moral damages. In our opinion, aforesaid decision of the joint chambers is highly inaccurate. It is quite obvious that the third person is not obliged to be loyal to the deceived spouse and the loyalty obligation belongs only to the spouse. However, there is no doubt that the deceived spouse's right to honour and dignity is included in the personal rights in terms of Art. 24 and 25 of the Turkish Code of Obligations. It will be the case in the vast majority of cases that the third person's sexual intercourse with a person whom he or she knows to be married violates the deceived spouse's right to honour and dignity, in fact, his or her absolute right. The institution of marriage, in our society, gives spouses a particular status in society and therefore imposes some responsibilities. Acting against the concerned responsibilities may put the spouses in difficult positions in the society and even destroy their spiritual world. The status provided by the marriage institution should be accepted as part of the personality rights of the spouses. A third person who has sexual relations with someone's spouse knowing that he or she is married directly attacks the personality of the spouse. Therefore, the issue here is not the compensation by way of reflection, but the moral damages inflicted on the deceived spouse himself or herself. In our opinion, concerned decision of the joint chambers shall be revoked with another decision of the joint chambers.