XIV. yüzyıldan itibaren Osmanlı Devleti madenler üzerindeki hassasiyetini artırarak üretimin aksamaması ve hatta artırılması için gerekli düzenlemeleri yapmıştır. Osmanlı madenciliği klasik dönemdeki parlak döneminin ardından, devletin gerilemesine paralel olarak bir çöküş sürecine girmiştir. XIX. yüzyılda artık madenler eski verimliliğinden uzak olmasından başka hazine için bir yük ve zarara uğratan işletmeler haline gelmiştir. Osmanlı Devleti'nde bir maden mektebi bulunmadığından madenleri ıslah edecek maden mühendisi ihtiyacı, diğer teknik alanlarda olduğu gibi Avrupa 'dan sağlanmaya çalışılmıştır. Avrupa'dan ithal edilen yabancı maden mühendisleri, madenlerin verimli hale gelmesi amacıyla madenleri teftiş etmişler ve alınması gereken tedbirler hakkında raporlar hazırlamışlardır. 1861 Maden Nizamnamesi'nin ilanından sonra görevleri artan yabancı maden mühendisleri maden imtiyazlarının teknik kısımlarıyla da ilgilenmişlerdir. Yabancı maden mühendislerinin teklifleri doğrultusunda madenlerin yoğun olarak bulunduğu vilayetlerde görevlendirilmek amacıyla İstanbul'da 1874'te bir Maden Mektebi açılmıştır. Fakat Osmanlı idaresinin ve yabancı maden mühendislerinin tüm çabalarına rağmen Osmanlı madenciliğinde kalıcı ve büyük bir gelişme sağlanamamıştır.