___

• Akbaş, O.,& Özdemir, S. M. (2002). Avrupa Birliğinde yaşam boyu öğrenme. Milli Eğitim Dergisi, 155(156), 112-126. ALA (American Library Assocation). (2000). Information LİteracyCompetencyStandartsforHigherEducation. http://www.ala.org/acrl/standards/informationliteracycompetency. Aldemir, A. (2003). Bilgiye erişimde yeni yaklaşım: Bilgi Okuryazarlığı. Aytaç Yıldızeli, Canan Duran, Hatice Kübra Bahşişoğlu. Ankara, 25-26. Burgul Adıgüzel, F. (2016). Çocuk Kitaplarıyla Okuma Sevgisi ve Alışkanlığı Kazandırma. Çer, E.(Ed.) Türkçe Öğretimi ve Çocuk Edebiyatı. Ankara: Anı. Calp, M. (2010). Özel Öğretim Alanı Olarak Türkçe Öğretimi. İstanbul: Nobel. Demirel, Ö. (1999). İlköğretim Okullarında Türkçe Öğretimi. Ankara: Milli Eğitim Bakanlığı Yayınları. Demirel, Ö. (2012). Eğitimde program geliştirme. İstanbul: Pegem Akademi. Doyle, Christian S. Information Literacy in an Information Society: A Conceptforthe Information Age. SyracuseUniversity, New York. 1994, s. 7. Akt. Polat, C. (2006). Bilgi çağinda üniversite eğitimi için bir açilim: bilgi okuryazarliği öğretimi. Atatürk Üniversitesi Türkiyat Araştırmaları Enstitüsü Dergisi, 12(30). Epçaçan, C. (2009). Okuduğunu anlama stratejilerine genel bir bakış-a general viewtothereadingcomprehensıonstrategies. Göçer, A. (2007). Türkçe Öğretimi. Niğde: Öncü Kitap. Gündüz, O.,& Şimşek, T. (2011). Okuma Eğitimi. İstanbul: Grafiker. Kaili Çeltek, A. (2009). Türkçe Okuma Kitabı. Ν. E. Uzun, M. E. Gökmen, & C. Kurt (Haz.), Yabancı Dil olarak Türkçe öğretiminde yeni çalışmalar: 8. Dünyada Türkçe öğretimi Sempozyumu Bildirileri.Αnkara: Ankara Üniversitesi Basımevi, 134-145. Karahüseyinoğlu, B. (2002). Okuma Zorluklarını Gidermede Bireyselleştirilmiş Öğretim Materyallerinin Etkililiği. Marmara Üniversitesi Eğitim Bilimleri Enstitüsü Yayınlanmamış Yüksek Lisans Tezi. Karasar, N. (1994). Bilimsel Araştırma Yöntemi, Ankara: 3A Araştırma Eğitim Danışmanlık Ltd. Karataş, Z. (2015). Sosyal Bilimlerde Nitel Araştirma Yöntemleri. Manevi temelli sosyal hizmet araştırmaları dergisi, 1(1), 62-80. Kavcar, C., Sever, S., &Oğuzkan, A. F. (1997). Türkçe Öğretimi: Türkçe ve Sınıf Öğretmenleri İçin. İstanbul: Engin. Keskin, F.. (2013). Yetişkinlik Döneminde Okuma. A. Okur (Ed.) Yaşam Boyu Okuma Eğitimi. (223-240). Ankara: Pegem Akademi. Koçak, K. (1993). Eğitim Programı. Türkçe Öğretimi ve Sorunları. Türk Eğitim Derneği 11. Toplantısı 25-26 Ağustos 1993.Ankara: Türk Eğitim Derneği Yayınları. Korkut, E.,& Akkoyunlu, B. (2008). Yabancı dil öğretmen adaylarının bilgi ve bilgisayar okuryazarlık öz-yeterlikleri. Hacettepe Üniversitesi Eğitim Fakültesi Dergisi, 34(34). Kurbanoğlu, S.,& Akkoyunlu, B. (2001). Öğrencilere bilgi okuryazarlığı becerilerinin kazandırılması üzerine bir çalışma. Hacettepe Üniversitesi Eğitim Fakültesi Dergisi, 21(21). Kurbanoğlu, S. S. (2010). Bilgi okuryazarlığı: Kavramsal bir analiz. Türk Kütüphaneciliği, 24(4), 723-747. Kurudayıoğlu, A. G. M. (2003). Konuşma Eğimi ve Konuşma Becerisini Geliştirmeye Yönelik Etkinlikler. Türklük Bilimi Araştırmaları, 13(13), 287. Kuş, Z. (2013). Politik Okuryazarlık ve Aktif Danışmanlık. Gençtürk, E. & Karatekin, K. (Ed). Sosyal Bilgiler İçin Çoklu Okuryazarlıklar. Ankara: Pegem Akademi. MEB Öğretim Programlarını İzleme ve Değerlendirme Sistemi. (2017).Türkçe Dersi Öğretim Programı. http://mufredat.meb.gov.tr/ProgramDetay.aspx?PID=222 Şeref, İ. (2015). Türkçeyi Yeni Öğrenen Yemenli Öğrencilerin Temel Seviyedeki Hikâye Kitaplarını Anlama Düzeyleri.International Journal of Languages’ EducationandTeaching, ISSN: 2198 – 4999. 1491-1502. Temizkan, M. (2009). Metin Türlerine Göre Okuma Eğitimi. Ankara: Nobel. Yıldız, C. (2010). Yeni Öğretim Programına Göre Kuramdan Uygulamaya Türkçe Öğretimi. İstanbul: Pegem Akademi.