Bu çalıĢmada Enderunlu Osman Vâsıf‟ın Divan‟ında yer alan mizahi Ģiirler üzerinde durulacaktır. On sekizinci asır ortalarında doğan ve 1824‟te ölen Vâsıf, Ģairliği yanında iyi bir hattat ve besteleri günümüze ulaĢamasa da yetenekli bir bestekâr olarak bilinmektedir. Ölümünden sonra Dîvân-ı Gülşen-i Efkâr-ı Vâsıf-ı Enderûnî adıyla basılan yegâne eseri, hacimli sayılabilecek, içerisinde klasik Ģiirin hemen bütün nazım Ģekillerinden örnekler barındıran oldukça zengin bir divandır. Vâsıf ömrünün önemli bir kısmını aldığı çeĢitli görevler sebebiyle sarayda geçirmiĢtir. Bununla birlikte, bazı seleflerinde olduğu gibi halk zevkini ve halkın gündelik dilini edebî sahaya taĢıdığı görülür. KiĢilik olarak yeme içmeyi seven, eğlenceye düĢkün, hayatı ciddiye almayan ve hatta küçümseyen tavrını zaman zaman Ģiirlerine de yansıtmıĢ; baĢta ramazan ve bayram hakkında söylediği Ģiirleri olmak üzere bazı manzumelerinde mizahi bir dil kullanmıĢtır. ÇalıĢmada Vâsıf‟ın Divan‟ı bir bütün olarak ele alınacak ve Ģairin mizahi üslubu örnek beyitler üzerinden değerlendirilecektir.