Fotoğraf tarihi boyunca birbirinden farklı yöntem ve anlatım biçimleriyle karşımıza çıkan fotoğraf teknolojik, bilimsel ve ekonomik gelişmelere bağlı olarak bir yandan anolog diğer yandan dijital teknolojiyi aynı anda deneyimleyen bir sanat dalıdır. Bu deneyim biçimleri kimi zaman 19.yüzyılın kamerasız uygulamaları olan teknikler ile , kimi zaman 1950 sonrası modernizme karşı tavır sonucu ortaya çıkan yeni Avrupa resim anlayışının avangard uygulamaları ile; ya da postmodernizmin sanat felsefesi ve fikirleri ile karşımıza çıkmaktadır.     Fotoğraf ortamı son 20 yılda benzeri görülmemiş bir hızla değişmektedir. Artık hepimizin cebinde ya mobil telefon ya da fotoğraf makineleri bulunmaktadır. Bresson’un karar anı için belirleyici sözü olan “fotoğraf çekmek için doğru zamanda doğru yerde olmak” düşüncesi artık zorunlu olmaktan çıkmaktadır. İmge doygunluğu yaşayan dünyamızın içinde bulunduğu zorluk tüm bu imgelerle ne yapılması gerekliliğidir. Bu amaçla kimi fotoğrafçılar ve sanatçılar fotoğrafik malzemenin kendisini nesne gibi kullanarak yenilikçi stratejiler geliştirmişlerdir.      Teknolojik gelişmelerin sonucu fotoğraf endüstrisinin sunmuş olduğu olanakları kullanan sanatçılar bu teknolojik üretim biçimleriyle (ışığa duyarlı malzemeler, kimyasal çözeltiler) yeni bir anlatım dili geliştirdiler. Çağdaş fotoğraf sanatında hızla gelişen dijital teknoloji ve bu teknolojinin sunmuş olduğu olağanüstü olanaklara karşın, kimi sanatçılar, analog fotoğrafı ve fotografik malzemenin kendisini bir nesne gibi kullanmışlardır. Bu bildiride, fotoğrafik malzemenin fotoğraf sanatına deneysel bir yaklaşımla nasıl bir görsel dil oluşturduğu sanatçı çalışmaları üzerinden incelenmiş ve yorumlanmıştır.