İnsan güvenliği kavramı Soğul Savaş Sonrası Dönemde güvenlik çalışmalarının en önemli öğelerinden birini oluşturmaktadır. Kavram güvenilk çalışmalarının ilgi odağını devletten insana çevirerek gerçekçi güvenlik kavramsallaştırmasından hala devam etmekte olan bir kopuşu simgelemektedir. Kvramın kuramsal temelleri Aydınlanma dönemine dayandırılsa da, güvenlik çalışmaları literatüründe yer bulması ancak 1990’ların ortalarından itibaren mümkün olmuştur. İnsan güvenliği kavramını savunanlar genelde ütopyacılık, bilimsel olmamak ve siyaset ekseninden uzak kalmakla eleştirilmişlerdir. Ancak uluslararası siyasetteki gelişmeler ve bunların insa hayatı üzerindeki yıkıcı etkileri, kavramın kuramsal ve pretik alanları arasındaki bağları gözler önüe sermiştir. Çalışma insan güvenliği kavramının gelişimi ve bileşenlerini olduğu kadar gündelik siyasetteki uygulanabilirliğini ve Uluslararası İlişkiler disiplinindeki kuramsal bazı konularla ilişkisini de incelemeyi amaçlamaktadır.

The conception of human security has become one of the most crucial components of security studies in the Post Cold War period. Shifting the focus of security studies from the state to the individual, the concept symbolizes an on-going departure from the realist security conception. Even though its theoretical underpinnings can be traced back to the Enlightenment, the concept appeared in the security studies literature during the mid 90s. The proponents of the human security conception faced criticism for being utopist, non-scientific and non-policy oriented. However the developments in international politics and their devastating effects on human lives revealed the links between the theoretical and practical realms of the human security conception. This article aims to explore the development and ingredients of the concept of human security, as well as its applicability in daily politics and its relevance for some theoretical issues of the discipline of International Relations.