Her bilimsel çalışmada, üzerinde çalışılan konuyu sistemli bir analiz için sınıflandırma ve düzenleme konusunda çeşitli yöntemler mevcuttur. Gerek fiziksel gerekse sosyal bilimlerde olsun, gözlemci parça ya da bütün, bileşenler ya da sistem üzerinde odaklanmayı seçebilir. Sosyal bilimlerin pek çoğunda çeşitli olası analiz düzeylerinin olumlu ve olumsuz yanları yoğun bir şekilde tartışılırken, yeni ortaya çıkmakta olan disiplinimizdeki öğrenciler arasında bu konu pek gündeme gelmemektedir. Bu sükûnet bazıları tarafından konunun alanımız ile ilgili olmadığını gösteren bir işaret olarak görülebilir. Ancak bu yazar sessizliği şüpheyle algılamaktadır. Yazar konunun disiplinle ilgili olduğuna ikna olmuştur ve bu konuya bir çözüm bulunmak zorunda olduğuna emin olmuştur. Bu makalenin amacı, bu konuyu gündeme getirmek, alternatifleri ortaya koymak ve yaygın olarak kullanılan iki analiz düzeyinin teorik çıkarımlarını ve sonuçlarını incelemektir.

In any area of scholarly inquiry, there are always several ways in which the phenomena under study may be sorted and arranged for purposes of systemic analysis. Whether in the physical or social sciences, the observer may choose to focus upon the parts or upon the whole, upon the components or upon the system. But whereas the pros and cons of the various possible levels of analysis have been debated exhaustively in many of the social sciences, the issue has scarcely been raised among the students of our emerging discipline. Such tranquillity may be seen by some as a reassuring indication that the issue is not germane to our field, and by others as evidence that it has already been resolved, but this writer perceives the quietude with a measure of concern. He is quite persuaded of its relevance and certain that it has yet to be resolved. It is the purpose of this paper to raise the issue, articulate the alternatives, and examine the theoretical implications and consequences of two of the more widely employed levels of analysis: the international system and the national sub-systems.