Bu makale Uluslararası İlişkiler Teorisi’nin yerel-görüşlülüğünü artan sayıdaki Doğu’yu konu eden yayınlarla aşamadığını, çünkü bu çalışmaların da Doğu’nun özneselliğine yeterli vurguyu yapamayarak Batı-merkezciliği yeniden ürettiğini savunmaktadır. 2002–2007 yılları arasında önde gelen dört bilimsel dergide yayımlanan makaleleri niteliksel ve niceliksel olarak inceleyerek Doğu’yu konu eden çalışmalara eski dönemlere nazaran artık daha çok yer verildiğini, fakat bu çalışmaların büyük bir çoğunluğunun Doğu’yu Batı-merkezci kuramları zenginleştiren bir örnek olarak sunmaktan öteye gitmediğini tespit etmektedir. Batı’ya yönelik eleştirel yaklaşımlar bile, Batı’yı yine uluslararası ilişkilerin merkezine koymakta ve Batı ile Doğu ve yerel ile evrensel arasındaki karşılıklı bağımlılığı ve etkileşimi göz ardı etmektedir. Doğu kaynaklı kuramların oluşturulması, Doğu’nun özneselliğinin vurgulanmasında yeterli olmayacaktır; Batı-merkezci kuramların Doğu-Batı ilişkilerine dair varsayımlarını kuramsal ve ampirik olarak çürütecek önermeler geliştirmek gereklidir.

I argue that International Relations Theory has not been able to transcend its parochialism because it continues to negate the agency of the East. By analyzing the articles published in four leading journals of the discipline between 2002-2007, I find that the number of studies that focus on the East have indeed increased, but most of these studies continue to situate the cases derived from the East in the context of West-centric theories. Even critical approaches continue to position the West as the main subject of international relations and dismiss the mutual constitution and interaction between the East and the West, and the local and global. I contend that the generation of non-Western IR theories is not going to pose an adequate challenge to West-centrism; what is necessary is the formulation of specific propositions on East-West relations that directly counter the established assumptions of West-centric theories