Bu makalede Yeni-Gerçekçilik ve Dünya-Sistemi kuramlarının her birinde yapısal analizin doğası açıklanarak karşılaştırılmaktadır. Yazarın temel ilgi alanı bu geleneklerin her birinde bulunan yapısal kuram kavramlaştırmalarının eleştirilmesi ve bu eleştiriyi sosyolojinin “yapılanma kuramcılarının” çalışmalarından uyarlanan, uluslararası ilişkilerde yapısal kuramsallaştırmaya yeni bir yaklaşım geliştirmeyi teşvik etmek için kullanmaktır. Çalışmanın ilk bölümünde yapan-yapı “sorununun” doğasını incelenerek bu soruna yönelik temel çözüm şekilleri kısaca ortaya konmaktadır. Yazar ikinci bölümde yukarıda belirtilen iki kuramının metodolojik olarak sırasıyla bireyselci ve yapısalcı çözümleri teşkil ettiğini iddia etmektedir. Üçüncü bölümde yapılanmacı yaklaşım ve bu yaklaşımın Gerçekçi bilim felsefesindeki temelleri tanımlanmaktadır. Dördüncü bölümde yapılanma kuramının devletlerin davranışlarını açıklamak için kullanılabilecek bazı genel epistemolojik ve kuramsal etkileri incelenmektedir. Sonuç kısmında da bilimsel gerçekçiliğin sosyal bilim araştırmalarındaki bir takım etkileri ele alınmaktadır.

In this article the nature of structural analysis in each of neorealist and world-system theory are clarified and contrast. The author’s primary interest, however, is to critique the conceptions of structural theory found in each of them, and to use this critique to motivate the development of a new approach to structural theorizing about international relations adapted from the work of "structuration theorists" in sociology. In the first section, the author examines the nature of the agent-structure “problem” and briefly identifies the principal kinds of solutions to it. In the second section the author suggests that neorealism and world-system theory embody two of these solutions, the methodological individualist and structuralist ones, respectively. In the third section structurationist approach and its foundations in realist philosophy of science are being defined. In the fourth section, some general epistemological and theoretical implications of structuration theory for the explanation of state action are examined. In the conclusion, the author returns to some implications of scientific realism for social scientific research