Bu makalenin amacı Müşerref askeri rejimi ve Zerdari (Pakistan Halk Partisi) sivil rejimi dönemlerinde Pakistan’ın önemli bir iç sorunu olan Belucistan çatışması üzerinden sivillerle askerlerin etnik çatışmaların çözümüne yönelik yöntem farklılıklarını incelemektir. Bulgular Pakistan’da ordunun ve ordu-kökenli yöneticilerin homojen olarak Belucistan sorununu askeri önlemlerle çözme yanlısı olduğunu gösterirken, siyasi açıdan güçsüz olan sivil yöneticilerin çatışmaya daha geniş bir perspektifle baktığını ortaya koymaktadır. İki grup arasındaki yöntem farklılıkları kişisel ve kurumsal çıkarlar ile askeri düşünce yapısı sebebiyle askerlerin sivillere nazaran güç kullanmaya daha meyilli olduklarını öngören askeri aktivizm görüşü ile açıklanmaktadır.

This article analyzes the differences between civilians’ and soldiers’ approach to the solutions of ethnic conflicts through the Baluchistan conflict, an important domestic problem in Pakistan during the Musharraf military regime and Zardari civilian regime. The findings show that the military and military-origined politicians preferred to solve the Baluchistan conflict through military measures whereas politically-weak civilians looked at the conflict through a wider perspective. The methodological differences between these groups will be explained with the military activism perspective which argues that soldiers are more war-prone than civilians because of institutional and personal interests as well as military-mindset.