Kısa adıyla SOKÜM olarak bilinen Somut Olmayan Kültürel Miras kavramı ve bu kavram çerçevesinde şekillenen sözleşme Türkiye’de iki binli yıllardan sonra halkbilimi çalışmalarına yeni bir ivme getirmiştir. Ancak bu yeni ivme eldeki malzemenin istendik şekilde düzenlenememesi ve geleceğe taşınamaması gibi bir handikapla karşılaşmaktadır. İlgili kurumların koordineli bir çalışma yürütememesi ve akademinin nispeten bağımsız derlemelerle bu kültürel malzemenin düzenlenmesi sürecini yakalayamaması akademik anlamda Avrupa ülkelerinin yaklaşık yüzyıl önce yaptıkları bu çalışmaların yapılamaması sonucunu doğurmuştur. Bu çalışma belirtilen bu hususları belirlemeyi ve geleceğe yönelik yeni sorgulamaları doğurmayı hedeflemektedir.