Bu çalışmada Türkiye’de 1980-2018 yıllarını kapsayan dönemde eğitimin çevre kalitesi (yada çevresel bozulma) üzerinde kısa ve uzun dönemde etkili olup olmadığı araştırılmıştır. Toda Yamomoto nedensellik testi ve ARDL Sınır testinin uygulandığı çalışmada, eğitim göstergesi olarak orta öğretim brüt okullaşma oranı (SCH) ve kamu eğitim harcamalarının GSYH içindeki oranı (EDU) kullanılırken çevre göstergesi olarak kişi başına düşen ekolojik ayak izi (ECOL) değişken olarak kullanılmıştır. Çalışmanın orijinalliği, Türkiye için eğitimin çevresel kalite üzerindeki etkisini araştıran ilk ampirik çalışma olmasıdır. Test sonuçlarına göre kısa dönemde okullaşma oranı ile ekolojik ayak izi arasında nedensellik ilişkisi bulunmuş, diğer değişkenler arasında ilişki bulunamamıştır. Uzun dönemde eşbütünleşme testi sonucuna göre ise beklentinin aksine, eğitim harcamaları ve okullaşma oranı ile ekolojik ayak izi arasında pozitif bir ilişki bulunmuştur. Buna göre Türkiye’de eğitim harcamalarında meydana gelen %1’lik bir değişme ekolojik ayak izini aynı yönde % 0.164 değiştirmekte; okullaşma oranında meydana gelen %1’lik değişme ise ekolojik ayak izini aynı yönde %0.011 değiştirmektedir. Bu durum Türkiye gibi gelişmekte olan bir ülkede eğitim – çevre paradoksu olarak adlandırılabilir.