Ercüment ERBAY, Fulya Akgül GÖK, Tuba Yüceer KARDEŞ

AİLE MAHKEMELERİNE BAŞVURAN VE BOŞANMA SÜRECİNDE OLAN AİLELERİN PROBLEM ÇÖZME BECERİLERİNİN İNCELENMESİ

Araştırmanın amacı Ankara 3. Aile Mahkemesine başvuran boşanma sürecinde olan bireylerin problem çözme becerilerinin incelenmesidir. Araştırmanın verileri araştırmacılar tarafından düzenlenen soru kağıdı ve Heppner ve Peterson (1982) tarafından geliştirilen Şahin, Şahin ve Heppner tarafından Türkçe’ye uyarlanan “Problem Çözme Envanteri” kullanılarak toplanmıştır. Araştırmaya katılan bireylerin %42,9’u erkek, %57,1’i ise kadındır. Araştırmaya katılan bireylerin genel olarak (%66) 31-50 yaş aralığında dağılım gösterdiği belirlenmiştir. Katılımcıların eğitim düzeylerine bakıldığında, %40,5’inin lise mezunu, %26,2’sinin ise üniversite mezunu olduğu saptanmıştır. Araştırmanın sonucuna göre erkek katılımcıların problem çözme becerilerinin kadınlara göre daha yüksek olduğu görülmüştür. Eğitim düzeyleri ile “Problem Çözme Envanteri” puan ortalamalarına bakıldığında her iki grup arasında anlamlı bir fark olduğu belirlenmiştir (p

Anahtar Kelimeler:

sosyal hizmet, aile mahkemesi, aile, boşanma

AİLE MAHKEMELERİNE BAŞVURAN VE BOŞANMA SÜRECİNDE OLAN AİLELERİN PROBLEM ÇÖZME BECERİLERİNİN İNCELENMESİ

The purpose of this research is analysed problem-solving skills of man and women who applied to 3. Family court. The research data was collected by researchers with questionary which was regulated by researchers and with Problem-Solving Inventory which was adapted to Turkish by Şahin, Şahin and Heppner and was developed by Hepner and Peterson (1982). 42,9% man and 57,1% women participated to research. Generally, people participated to research are between the range of 31-50 age. 40,5% of people participated to research are high school graduate and 26,2% people are university graduate. According to research conclusion, problem-solving skill of man is higher than women. There is significant difference between problem-solving skills and educational level (p

Keywords:

social work, family court, family, divorce,

PDF

___

AKINTÜRK, T. (1999). Aile Hukuku, ÖSYM Basım Matbaası: Ankara
AKKAYA, M. (2010). Bağlanma stilleri, stresle başa çıkma tarzları, problem çözme becerileri ve iletişim tarzlarının boşanma süreci üzerindeki etkilerinin incelenmesi. Yüksek Lisans Tezi, Karadeniz Teknik Üniversitesi, Sosyal Bilimler Enstitüsü, Trabzon.
AKSU, M.T. (2008). Kronik Hastalığı Olan Çocukların Annelerinin Sosyodemografik Özellikleri Depresyon, Anksiyete, Problem Çözme Yeteneği ve Yaşam Kaliteleri Açısından Değerlendirilmesi (Uzmanlık Tezi). T.C. Sağlık Bakanlığı Haydarpaşa Numune Eğitim ve Araştırma Hastanesi Aile Hekimliği. İstanbul.
BEŞTEPE, E., ERBEK, E., SAATÇİOĞLU, Ö., AKAR ÖZMEN, H. ve ERADAMLAR, N. (2010). ‘’Psikiyatrik Yardım Talebi Olan, Olmayan ve Boşanma Aşamasındaki Çiftler Arasında Cinsiyet Yönünden Uyum, Problem Çözme Becerisi, Boyun Eğici Davranış ve Öfke Tutumunun Karşılaştırılması’’, Nöropsikoloji Arşivi, 47, 15‐22.
BULUT, I. (1993). Ruh Sağlığının Aile İşlevlerine Etkisi, Ankara: T.C. Başbakanlık Aile Araştırma Kurum Yayınları.
COONTZ, S. (2006). ‘’The Origins of Modern Divorce’’, Family Process, 46 (1), 7‐16.
DEMİRCİ, Ş., GÜNAYDIN, İ. G., DOĞAN. H., AYNACI, Y. (2005). ‘’Konya İlindeki Boşanmaların Retrospektif Değerlendirilmesi’’, Adli Bilimler Dergisi. 19(1), 22‐28.
DEMİRKAN, S.Y., GÜNİNDİ ERSÖZ, A., BEDER ŞEN, R., ERTEKİN, E., SEZGİN, Ö., TURGUT, A.M. ve ŞEHİTOĞLU, N. (2009). Boşanma Nedenleri Araştırması, T.C. Başbakanlık Aile ve Sosyal Araştırmalar Genel Müdürlüğü.
ERGİN, B.E. ve DAĞ, İ. (2013). ‘’Kişilerarası Problem Çözme Davranışları, Yetişkinlerdeki Bağlanma Yönelimleri ve Psikolojik Belirtiler Arasındaki İlişkiler’’, Anatolian Journal of Psychiatry, 14, 36‐45.
KARAHAN, T.F. (2007). ‘’The Effect of a Couple Communication Program on Passive Conflict Tendency among Married Couples’’, Educational Sciences Theory & Practice, 7 (2), 845‐858.
MORGAN, C.T. (2009). Psikolojiye Giriş. (Çev. Sirel Karakaş ve Rükzan Eski). Eğitim Kitapevi Yayınları.
ÖNGİDER, N. (2013). ‘’Boşanmanın Çocuk Üzerindeki Etkileri’’, Psikiyatride Güncel Yaklaşımlar, 5(2), 140‐161. doi:10.5455/cap.20130510.
ÖZGÜVEN, İ.E. (2012). Evlilik ve Aile Terapisi, Pdrem Yayınları: Ankara.
POLAT, D. (2012). Boşanma aşamasındaki bireylerin evlilik çatışmaları, çatışma iletişim tarzları ve sosyal destek sistemlerinin incelenmesi. Dokuz Eylül Üniversitesi, Yüksek Lisans Tezi,İzmir.
SAVAŞIR, I. ve ŞAHİN, N.H. (1997). Bilişsel Davranışçı Terapilerde Değerlendirme: Sık Kullanılan Ölçekler, Ankara: Türk Psikologlar Derneği Yayınları.
UÇAN, Ö. (2007). ‘’Boşanma Sürecinde Kriz Merkezine Başvuran Kadınların Retrospektif Olarak Değerlendirilmesi’’, Klinik Psikiyatri,10, 38‐ 45.
WANG, H., ve AMATO, P.R. (2000). ‘’Predictors of Divorce Adjustment: Stressors, Resources, and Definitions’’, Journal of Marriage and Family, 62(3), 655‐668.
WOSZİDLO, A. ve SEGRİN, C. (2012). ‘’Negative Affectivity and Educational Attainment as Predictors Of Newlyweds’ Problem Solving Communication and Marital Quality’’, The Journal of Psychology: Interdisciplinary and Applied, 147 (1), 49‐73.
YILDIRIM, N. ( 2004). “Türkiye’de Boşanma ve Sebepleri”, Bilig (Türk Dünyası Sosyal Bilimler Dergisi), 28, 59‐81.
YÖRÜKOĞLU, A. (1992). Değişen Toplumda Aile ve Çocuk. 4. Baskı, Ankara: Özgür Yayın – Dağıtım.