The Turkish novel flourished in the beginning of the 19th century as a genre composed of both translations and traditional narratives. This influence continued until the emergence of the novel samples during the Servet-i Fünun era. Since the theory of the genre was given more thought after the literature of the Servet-i Fünun, there rose also the opportunity to encounter mature writers and their works. Therefore, it is possible to categorize the progression of the novel until the constitutional monarchy (Mesrutiyet) under two periods of literature; the Tanzimat and Servet-i Fünun. This classification is also valid from the perspective of their thematic inclinations at about the same period. The Turkish novel, which developed during the Tanzimat era, first tried to find its way among the western, eastern and the domestic elements. Its great leap in these years was due to its success in grasping realism more successfully than in the previous periods of literature. In fact, this point signifies the greatest point of transformation. The writers of this era had also taken over the role of social guidance for their audience. As such, the novel served as a means to evaluate a new world of values with a criticism of its offers and disadvantages. In this sense, the Turkish novel emerged as an intellectual genre. The novel attained its ideal form during the literature of the Servet-i Fünun era. Some of the leading reasons for this success were the accomplished transition from romanticism to realism and the maturation of the writing process. The repressive political regime of the period prevented the penetration of literature into the social life as well as their affiliation in later years. With a closer zoom on itself, literature had the chance to develop itself artistically. In the end, the novel of Servet-i Fünun emerged as a well-thought and an aesthetical genre not only thematically but also in terms of its world of fiction.

Türk romanı, XIX. yüzyılın başlarında tercüme ve geleneksel anlatı formlarının birlikte oluşturdukları bir tür olarak başlamıştır. Servet-i Fünun yıllarında yazılacak olan örneklere kadar bu etki devam eder. Ancak Servet-i Fünun edebiyatıyla birlikte türün teorisi üzerinde düşünülmeye başlandığı için olgun yazarlar ve onların eserleriyle karşılaşma imkânı doğmuştur. Bu sebeple Meşrutiyet yıllarına kadar devam eden romanı Tanzimat ve Servet-i Fünun edebiyat dönemlerini esas alarak sınıflandırmak mümkün görünmektedir. Sınıflandırma bu yıllarda yazılan romanlardaki tematik eğilimler açısından da uygundur. Tanzimat yıllarında gelişen Türk romanı başlangıçta Batı, Doğu ve yerli unsurlar arasında kendisine bir yol çizmeye çalışır. Bu yıllardaki en büyük atılımı, önceki edebiyat dönemi ve başlangıç dönemi eserlerine göre gerçekçiliği daha büyük bir başarıyla yakalamış olmasıdır. Aslında en büyük iddia ve değişim bu noktada yatmaktadır. Bu yılların yazarları ayrıca okuyucuları için toplumsal bir yönlendirme konumunu da üstlenmişlerdir. Türk toplumu için çok yeni olan değerler dünyasının, insan ve hayat anlayışının teklifleri ile yanlışlıkların tenkitleri roman üzerinden de yapılmaya çalışılır. Bu yüzden Türk romanı entelektüel bir tür olarak başlamıştır. Romanımız, asıl istenilen modern yapısına Servet-i Fünun döneminde kavuşur. Bu sırada yazılan romanlarda elde edilen başarının temel sebeplerinden biri romantizmden realizme geçişin sağlanmış olması ve edebiyatımızın roman yazmanın ilk acemiliklerinden artık kurtulmuş olmasıdır. Söz konusu yıllarda devam eden baskı rejimi, Tanzimat yıllarında olduğu gibi edebiyatın sosyal hayatın içerisinde ve ona çok yakın bir tür olarak devam etmesini engellemiştir. Bu vesileyle kendine dönen edebiyat sanat adına daha olumla adımlar atma fırsatını yakalamıştır. Servet-i Fünun romanı sadece tematik olarak değil kurgu dünyası bakımından da oldukça estetik, üzerinde dikkatle çalışılmış bir tür haline gelmiştir.