Gerek Anadolu Selçuklu Devleti’nde, gerekse Beylikler döneminde Anadolu’da şehir dokusunda zâviyelerin önemli bir yer tuttuğunu; hem o dönemlere ait kaynaklardan hem de günümüze kadar gelebilmiş olan eserlerden öğrenmekteyiz. Bu zâviyeler aynı zamanda devlet adamlarının, sanatkârların, dervişlerin, ilim yolcularının ve tâcirlerin ortak eseriydi ve kadîm medeniyetin ayrılmaz bir parçasıydı. XX. asırda Fuat Köprülü, Ömer Lütfi Barkan ve Abdülbaki Gölpınarlı gibi tarihçilerin öncülük ettiği Sûfilik literatüründe, zâviyelerin şehir hayatındaki rolüne işaret edilmekle birlikte bu konuda yapılan çalışmaların çoğu genel bir tabloyu resmetmektedir. İki yıl önce Ethel Sara Wolper tarafından Sivas, Tokat ve Amasya şehirlerinde XIII. asrın ortası ile XIV. asrın ortası arasında yaklaşık bir asırlık zaman diliminde inşâ edilen zâviyeleri ele alan bir kitabın yayınlanmış olması; hem şehir tarihçiliği hem de Sûfilik literatürü açısından sevindirici bir gelişmedir.