THE OPINIONS OF PRIMARY SCHOOL TEACHERS ON INDIVIDUALIZED EDUCATION

Individualized education model describes an education model in which students receive education individually with respect to their personality traits and various characteristics. In this model, educational programme must be constructed according to the needs of the family, the individual and the teacher, and all the preparations for the classes must be designated based on the individual’s cognitive, sensitive and kinesthetic aspects. The purpose of this education model is to provide all students with an education opportunity that could make them successful, raise their awareness, boost their motivation and help them reach their goals. The objective of this study is to determine the opinions of classroom teachers working in primary schools on individualized education. The working group of the study is composed by 187 classroom teachers working in schools within the city center associated to Hatay Provincial Directorate for National Education. The research is an educational study conducted with descriptive survey model. It was found through the results of this study that individualized education expresses personal education, planned teaching, personal study, rapid education, planned study by the student, personalization of education and individual responsibility. It was also found that among the benefits of individualized education there exists improvement of feeling of responsibility, making faster learning possible, supporting researching abilities, increasing readiness level, and rising academic success for the student. Furthermore, it was observed that in individualized education; teachers were the managers in the classroom, and the tasks of setting targets, arranging the timing, making the plans and preparing the educational programme were supposed to be handled by the teachers.

İLKOKUL ÖĞRETMENLERİNİN BİREYSELLEŞTİRİLMİŞ EĞİTİM HAKKINDAKİ GÖRÜŞLERİ

Bireyselleştirilmiş eğitim, öğrencilerin kişisel özelliklerine ve çeşitli gereksinimlerine bağlı olarak bireysel bir şekilde eğitim almalarını savunan bir eğitim modelidir. Bu eğitim modelinde öğretim programları ailenin, öğretmenin ve bireyin gereksinimleri doğrultusunda yapılmalı ve dersler ile ilgili tüm hazırlıklar bireyin bilişsel, duyuşsal ve devinişsel alanlarına göre hazırlanmalıdır. Bireyselleştirilmiş eğitim modelinin amacı tüm öğrencilere onları başarılı kılabilecek, farkındalıklarını arttıracak, motivasyonlarını yükseltecek ve hedeflerine ulaştırabilecek eğitim fırsatları sunmaktır. Bu araştırmanın amacı, ilkokullarda görev yapan sınıf öğretmenlerinin bireyselleştirilmiş eğitim hakkındaki görüşlerini belirleyebilmektir. Araştırmanın çalışma grubunu, Hatay İl Milli Eğitim Müdürlüğüne bağlı il merkezindeki ilkokullarda görev yapan toplam 187 sınıf öğretmeni oluşturmaktadır. Araştırma, tarama modelinde betimsel bir eğitim bilim araştırmasıdır. Araştırmada, bireyselleştirilmiş eğitimin; bireysel eğitimi, planlı eğitimi, bireysel çalışmayı, hızlı eğitimi, öğrencinin planlı çalışmasını, eğitimin kişiselleşmesi ve bireysel sorumluluk gibi kavramları ifade ettiği, bireyselleştirilmiş eğitimin yararları arasında sorumluluk duygusunu geliştirdiği, öğrenme hızını arttırdığı, araştırma becerisini geliştirdiği, hazırbulunuşluk düzeyini arttırdığı ve öğrencinin akademik başarısını yükselttiği ayrıca bireyselleştirilmiş eğitimde öğretmenlerin sınıflardaki yöneticiler olduğu, derslerin işlenmesi ile ilgili olarak zamanlamayı, hedefleri, planlamayı, öğretim programını öğretmenlerin yapması gerektiği gibi sonuçlara ulaşılmıştır.

PDF

___

Akçamete, G. & Kargın, T. (1992). Bireyselleştirilmiş eğitim programı: İşitme engelliler ve okuma. Ankara Üniversitesi Eğitim Bilimleri Fakültesi Dergisi, 24(1), 151-160.

Akçin, N. (2010). Bireyselleştirilmiş eğitim ve öğretim programlarının hazırlanması. (Ed. Necate Baykoç), Öğretmenlik Programları İçin Özel Eğitim. Ankara: Gündüz Eğitim ve Yayıncılık.

Arivett, D.L., Rust, J.O., Brissie, J.S. & Dansby, V.S. (2007). Special education teachers’ perceptions of school psychologists in the context of individualized education program meetings. Education, 127(3), 378-388.

Avcıoğlu, H. (2011). Zihin engelliler sınıf öğretmenlerinin bireyselleştirilmiş eğitim programı (BEP) hazırlamaya ilişkin görüşleri. Ankara Üniversitesi Eğitim Bilimleri Fakültesi Özel Eğitim Dergisi, 12(01), 39-53.

Batu, S. & Kırcaali-İftar, G. (2011). Kaynaştırma. Ankara: Kök Yayıncılık.

Çerezci, Ö. (2015). Okul öncesi eğitim kurumlarında yapılan kaynaştırma eğitimi uygulamalarının kaynaştırma kriterleri açısından değerlendirilmesi. Yayınlanmamış Yüksek lisans tezi, Gazi Üniversitesi Eğitim Bilimleri Enstitüsü, Ankara.

Çuhadar, Y. (2006). İlköğretim okulu 1-5. sınıflarda kaynaştırma eğitimine tabi olan öğrenciler için bireyselleştirilmiş eğitim programlarının hazırlanması, uygulanması, izlenmesi ve değerlendirilmesi ile ilgili olarak sınıf öğretmenlerin ve yöneticilerin görüşlerinin belirlenmesi. Yayınlanmamış Yüksek lisans tezi, Zonguldak Karaelmas Üniversitesi Sosyal Bilimler Enstitüsü, Zonguldak.

Diamond, K.E. & Carpenter, E.S. (2000). Participation in inclusive preschool programs and sensitivity to the needs of others. Journal of Early Intervention, 23(2), 81-91.

Ercan, H. & Orhan-Yıldırım, Ş. (2016). Relation between the customized learning teaching approach and individual instrument course: Sample of Gazi University. Journal of Research in Education and Society, 3(1), 130-144.

Erden, M. (1998). Eğitimde program değerlendirme. Ankara: Anı yayıncılık.

Eripek, S. (2005). Özel eğitim. Eskişehir: Anadolu Üniversitesi Yayınları.

Ersan, D.T. & Ata, S. (2017). Okul öncesi öğretmenlerinin bireyselleştirilmiş eğitim programı hazırlanmasına ilişkin görüşleri. Trakya Üniversitesi Eğitim Fakültesi Dergisi USOS 2016 Özel Sayısı, 162-177.

Fiscus, D.E. & Mandell, J.C. (2002). Bireyselleştirilmiş eğitim programlarının geliştirilmesi. (Ed. G. Akçamete, Çev. H.G. Şenel & E. Tekin), Ankara: Anı Yayıncılık. Fiscus, E.D. & Mandell, C.J. (1997). Bireyselleştirilmiş eğitim programlarının geliştirilmesi. (Çev. H. G. Şenel & E. Tekin. Ed. G. Akçamete), Ankara: Özgün Matbaacılık.

Gözütok, D. (1991). Öğretmenlerin ve öğrencilerin algılarına göre mesleki davranışlarının değerlendirilmesi. Ankara Üniversitesi Eğitim Bilimleri Fakültesi Dergisi, 24(2), 405-409.

İlik, Ş. Ş. & Sarı, H. (2018). Öğretmenler için Bireyselleştirilmiş Eğitim Programı Yeterlik Ölçeği (ÖBEPYÖ): Ölçek geliştirme çalışması. Ahi Evran Üniversitesi Kırşehir eğitim Fakültesi Dergisi, 19(2), 1467-1483.

Kamens, M.W. (2004). Learning to write IEPs: A personalized, reflective approach for preservice teachers. Intervention in School and Clinic, 40(2), 76-80.

Karasar, N. (2010). Bilimsel araştırma yöntemi. Ankara: Nobel Yayın Dağıtım.

Köse, E.Ö. (2010). Lise öğrencilerinin çevreye yönelik tutumlarına etki eden faktörler. Türk Fen Eğitimi Dergisi, 7(3), 198–231.

Kuyumcu, Z. (2011). Bireyselleştirilmiş eğitim planı (BEP) geliştirilmesi ve uygulanması sürecinde öğretmenlerin yaşadıkları sorunlar ve bu sorunlara yönelik çözüm önerileri. Yayınlanmamış Yüksek lisans tezi, Ankara Üniversitesi Eğitim Bilimleri Enstitüsü, Ankara.

Küçüker, S., Kargın, T. & Akçamete, G. (2002). Rehberlik ve araştırma merkezi elemanlarının özel eğitim hizmetleri yönetmeliğine ilişkin görüşlerinin ve yeterlilik algılarının geliştirilmesi. Educational Sciences and Practice, 1(1), 101-113.

MEB, (1997). 573 sayılı özel eğitim hakkında kanun hükmünde kararname.

http://mevzuat.meb.gov.tr/html/1041.html Erişim Tarihi: 25.08.2019.

MEB, (2000). Özel eğitim hizmetleri yönetmeliği. Ankara: Milli Eğitim Basımevi.

MEB, (2006). Özel eğitim hizmetleri yönetmeliği. Ankara: Milli Eğitim Basımevi.

Menlove, R., Hudson, P. & Suter, D. (2001). A field of IEP dreams increasing general education teacher participation in the IEP development process. Teaching Exceptional Children, 33(5), 28-33.

Özen, A., Ergenekon, Y., Ülke-Kürkçüoğlu, B. & Genç, D. (2013). Kaynaştırma öğrencisi olan okulöncesi öğretmenlerinin sınıflarında yaptıkları öğretim uygulamalarının belirlenmesi. Anadolu Üniversitesi Sosyal Bilimler Dergisi, 13(2), 153-166.

Öztürk, C.Ç. (2009). Eğitim uygulama okuluna devam eden zihinsel engelli öğrencilerin öğretmenlerinin bireyselleştirilmiş eğitim programı hakkında görüşlerinin belirlenmesi, Yayınlanmamış Yüksek lisans tezi, Abant İzzet Baysal Üniversitesi Sosyal Bilimler Enstitüsü, Bolu.

Özyürek, M. (2010). Bireyselleştirilmiş eğitim programını geliştirme ve temelleri. Ankara: Kök Yayıncılık.

Sarı, H. (2002). Özel eğitime muhtaç öğrencilerin eğitimleriyle ilgili öneriler. Ankara: Pegem A Yayıncılık.

Sarıgöz, O. & Bolat, Y. (2018). Examination of the competencies of the pre-service teachers studying at the education faculties about the educational program literacy. Educational Administration and Policy Studies, 10(9), 103-110.

Smith, S., Slattery, W. & Knopp, T. (1993). Beyond the mandate: Developing individualized education programs that work for students with autism. Focus on Autistic Behavior, 8(3), 1-15.

Sucuoğlu, B. (2006). Etkili kaynaştırma uygulamaları. Ankara: Ekinoks Yayınları.

Sucuoğlu, B. & Kargın, T. (2006). İlköğretimde kaynaştırma uygulamaları: Yaklaşımlar, stratejiler, yöntemler. İstanbul: Morpa Yayınları.

Sucuoğlu, B., Ünsal, P. & Özokçu, O. (2004). Kaynaştırma sınıfı öğretmenlerinin önleyici sınıf yönetimi becerilerinin incelenmesi. Ankara Üniversitesi Eğitim Bilimleri Fakültesi Özel Eğitim Dergisi, 5(2), 51– 64.

Vuran, S. (2007). Bireyselleştirilmiş eğitim programları. (Ed. O. Gürsel). Bireyselleştirilmiş eğitim programlarının geliştirilmesi içinde (s. 1-10). Eskişehir: Anadolu Üniversitesi Yayınları.

Yell, M.L. & Drasgow, E. (2008). No child left behind act: A guide for professionals. Upper Saddle River, NJ: Pearson/Merrill Education.

Zastrow, C. (2014). Sosyal hizmete giriş. (Ed. D.B. Çiftçi). Ankara: Nika Yayınevi.