YUMUŞAK GÜÇ, KAMU DİPLOMASİSİ VE KAMU DİPLOMASİSİ TEKNİKLERİ: KAVRAMSAL BİR DEĞERLENDİRME

Geleneksel diplomasi, uzun yıllar dünya üzerindeki ilişkilerin inşa edilmesinde en önemli aktör olarak kabul edilmekteydi. Geleneksel diplomasi, iki ya da daha fazla sayıda hükümet görevlisinin mutabakat ya da çatışmaları ile sonuçlanan müzakerelerini içermekteydi. Uluslararası ilişkilerde özellikle askeri ve ekonomik gücü yüksek olan ülkeler, muhatapları karşısında her zaman avantajlı bir konum elde etmekteydi. Uzun yıllar geleneksel diplomasi uluslararası ilişkilerin hâkim paradigması olmuştur. Ancak 21. yüzyılda uluslararası ilişkileri derinden etkileyen ve bir tür paradigma değişimine neden olan yeni bir dış politika yöntemi ortaya çıkmıştır. Kamu diplomasisi olarak bilinen bu yöntemin öznesi hükümetlerden çok halklardır. Stratejik bir iletişim modeli olarak görülebilecek olan kamu diplomasisi, başka ülkelerin halkalarını etkilemek, onlar için cazibe merkezi haline gelmek gibi anlamlar taşımaktadır. Bu çalışmada, kamu diplomasisi ile bütünleşen yumuşak güç kavramından yola çıkılarak kamu diplomasisi ve tekniklerine dair detaylı bir değerlendirme yapılmıştır. Çalışmada kamu diplomasisi teknikleri örneklendirilerek uygulamalı şekilde okuyucuya sunulmaya çalışılmıştır.

Anahtar Kelimeler:

Soft power, diplomacy, public diplomacy, international relations.

SOFT POWER, PUBLIC DIPLOMACY AND PUBLIC DIPLOMACY TECHNIQUES: A CONCEPTUAL EVALUATION

For many years, the traditional diplomacy model was accepted as the most important actor in building relations around the world. Traditional diplomacy involved negotiations between two or more government officials that resulted in consensus or conflict. Countries with especially high military and economic power in international relations always had an advantageous position against their counterparts. For many years, traditional diplomacy has been the dominant paradigm of international relations. However, in the 21st century, a new foreign policy method has emerged that deeply affects international relations and causes a kind of paradigm shift. The subject of this method, known as public diplomacy, is people rather than governments. Public diplomacy, which can be seen as a strategic communication model, has meanings such as influencing the people of other countries and becoming a center of attraction for them. In this study, a detailed evaluation of public diplomacy and its techniques has been made, starting from the concept of soft power integrated with public diplomacy. In the study, public diplomacy techniques were exemplified and tried to be presented to the reader in a practical way.

Keywords:

Soft power, diplomacy, public diplomacy, international relations.,

PDF

___

Altincik, H., and Güner, K. P. (2022). Kamu Diplomasisi ve Halkla İlişkilerde Kullanılan Araçlar: Kamu Diplomasisi Alanında Çalışan Akademisyenlerin Değerlendirmeleri, Van Yüzüncü Yıl Üniversitesi İktisadi ve İdari Bilimler Fakültesi Dergisi, 40. Yıl Özel Sayısı, s;137-159.
Arı, T. (2006). Uluslararası İlişkiler ve Dış Politika, 6. Baskı, Alfa Yayınları, İstanbul.
Arı, T. (2009). Amerika'da Siyasal Yapı, Lobiler ve Dış Politika, 4. Edition, MKM Yayınları, İstanbul.
Arpacıoğlu, K. (2012), Bir Yumuşak Güç Olarak Kamu Diplomasisi'nin Terörle Mücadelede Uygulanması, Polis Akademisi Güvenlik Bilimleri Enstitüsü Uluslararası Güvenlik Anabilim Dalı, Yayımlanmamış Yüksek Lisans Tezi, Ankara.
Bağış, E. (2013). Kamu Diplomasisi ve Lobicilik, Kamu Diplomasisi, Ed. Ahmet Yalçınkaya ve Yeşim Özgen, Bahçeşehir Üniversitesi Yayınları, İstanbul.
Başar, H. (2011). Türkiye'nin Kamu Diplomasisi: Bir Örnek Çalışma TRT, Yayımlanmamış Yüksek Lisans Tezi. Beykent Üniversitesi, Sosyal Bilimler Enstitüsü, Uluslararası İlişkiler Anabilim Dalı, İstanbul.
Bostancı, M. (2012). Kamu Diplomasisinde Medyanın Rolü ve Önemi, Anahtar Kitaplar, İstanbul.
Carr, E. H. (1964). The Twenty Years’ Crisis, 1919-1939: An Introduction to the Study of International Relations, Harper & Row, New York.
Cull, N. J. (2010). Film as Public Diplomacy: The USIA's Cold War at Twenty- Four Frames Per Second, United States and Public Diplomacy: New Directions in Culturel and International History, Ed. Kenneth Osgood ve Brian C. Ethheridge, Martinus Nijhoff Publishers.
Cummings, M. (2003). Cultural Diplomacy and the United States Government: A Survey, Washighton DC Center for Arts and Culture, Washington.
Çeçen, A. (1996). Kültür ve Politika, Gündoğan Yayınları, İstanbul.
Demir, V. (2012). Kamu Diplomasisi ve Yumuşak Güç, Beta Yayınları, İstanbul.
Demirhan Y. ve Taylan Ö. (2017). “Amerikanlaşmanın Kültürel Boyutu: Diyarbakır Örneği”, Marmara Üniversitesi Siyasal Bilimler Dergisi, Cilt 5, Sayı 2, ss. 87-105.
Doğan, E. (2012). Kamu Diplomasisinin Sunduğu Fırsatlar ve Kısıtlamalar Üzerine, Kamu Diplomasisi, Ed. Abdullah Özkan, Tasam Yayınları, İstanbul.
Ekşi, M. (2014). Kamu Diplomasisi ve Ak Parti Dönemi Türk Dış Politikası, Siyasal Kitabevi, Ankara. Giddens, A. (2000). Sosyoloji, Hazırlayan: Cemal Güzel, Ayraç Yayınları, Ankara.
İskit, T., and Dural Yüce, B. (2015). Diplomasi Tarihi, T.C. Anadolu Üniversitesi Yayını No: 2677, Eskişehir.
Kalın, İ. (2011). Soft Power and Public Diplomacy in Turkey, Perceptions, Vol:16, No:1.
Le Bon, G. (1997). Kitleler Psikolojisi, Hayat Yayınları, İstanbul.
Mengü Çakar, S. ve Yıldırım, G. (2012). Halkla İlişkilerin Kamu Diplomasisinde Etkin Kullanımı, Kamu Diplomasisi, Ed. Abdullah Özkan and Tuğçe Ersoy Öztürk, Tasam Yayınları, İstanbul.
Nye, J. S. (2003). Amerikan Gücünün Paradoksu, Literatür Yayıncılık, İstanbul.
Nye, J. S. (2005). Yumuşak Güç, Elips Kitap, Ankara.
Özkan, A.: Kamu Diplomasisi Seferberliği, http://www.kamudiplomasisi.org/makaleler/makaleler/101-kamudiplomasisi-seferberlii, Access: 25.10.2022.
Purtaş, F. (2013). Türk Dış Politikasının Yükselen Değeri: Kültürel Diplomasi, Akademik Bakış, Cilt:7 Sayı:13.
Sancar, G. A. (2012). Kamu Diplomasisi ve Uluslararası Halkla İlişkiler, Beta Yayınları, İstanbul.
Schneider, C. (2009). The Unrealized Potential of Cultural Diplomacy: “Best Practices” and What Could Be, If Only…, The Journal of Arts Management, Law, and Society, Vol. 39, No.4.
Spybey, T. (1996). Globalization and World Society, Cambridge Mass, Polity Press.
Taylor, H. (2006). “The Practice of Public Diplomacy", Public Diplomacy Practitoners-Policy Makers and Public Opinion, Ed. Joshua S. Fouts, USC Center on Public Diplomacy and the Pew Research Center.
Tuch, H. N. (1990). Communicating With the World: U.S. Public Diplomacy Overseas, New York St. Martin's Press.
Wein, H. (1959). Tarih, İnsan ve Dil Felsefesi Üzerine Altı Konferans, İstanbul Üniversitesi Edebiyat Fakültesi Yayınları, İstanbul. Yan, Y. (2003). Yönetimli Küreselleşme, Bir Küre Bin Küreselleşme (Çağdaş Dünyada Kültürel Çeşitlilik), Ed. Peter L. Berger, Samuel P. Hungtington, Çev. Ayla Ortaç, Kitap Yayınevi, İstanbul. Yeniçeri, Ö. (2012). Bağımlılık Paradigmaları ve Türk Milliyetçiliği, Kripto Yayınları, Ankara. Yılmaz, S. (2012). Akıllı Güç, Kum Saati Yayınları, İstanbul. Yılmaz, T.: Stratejik Güç: "Lobicilik", www.kamudiplomasisi.org/pdf/lobiciliktulayyilmaz.pdf, Access: 25.10.2022.