Methods: Thirty five neonates and 56 infants, a total of 91 patients (mean age 3 months, min. 8 days - max. 11 months) who were operated for CoA in our clinic between June 1996 and June 2006, were retrospectively included in the study. The present cohort is similar to recent series in the literature, where neonates and infants predominate and severe cardiovascular morbidity is frequent. End-toend anastomosis was the most used technique (74.7%) in both neonates and infants.Results: Postoperative systemic hypertension was seen with a higher incidence in infants. None of the patients, except the ones with significant gradient at the repaired segment and who had reintervention, required antihypertensive medication six months after surgery. During a mean follow-up period of 44 months (range, 23 to 118 months), 13 patients (12.1%) demonstrated recoarctation. 3.3% of the patients were treated for recoarctation by surgery and 7.7% of the patients had endovascular intervention. Mortality in both the early and late postoperative periods was 2.2%. Overall mortality over the whole duration of follow-up was 4.4%. The probability of avoiding death, reintervention for CoA, and cardiovascular complications in the entire study population was 93.4%, 90.1% and 83.5% 1, 5 and 10 years after surgery, respectively. During follow-up complications occurred almost equally in both groups.Conclusion: Although surgical repair for CoA seems to be the gold standard, it is still associated with mortality and morbidity and there is still a need for reintervention. These patients therefore need careful and close followup which is as important as timing and technique of surgery. "> Amaç: Bu çalışmada tek merkezde 10 yıl boyunca yenidoğan ve infant grubunda gerçekleştirmiş olduğumuz aort koarktasyonu (AK) cerrahisi ile ilgili deneyimlerimiz sunuldu.Çalışma planı: Haziran 1996 - Haziran 2006 tarihleri arasında kliniğimizde ameliyat edilmiş 35 yenidoğan ve 56 infanttan oluşan toplam 91 hasta (ort. yaş 3 ay; min. 8 gün - maks. 11 ay) geriye dönük olarak çalışmaya dahil edildi. Çalışmamızın kohortu, literatürdeki son zamanlarda yapılmış yenidoğan ve infantların ağırlıkta olduğu ve sık olarak karşılaşılan kardiyovasküler komplikasyonlarla benzerlikler göstermekte idi. Uç-uca anastomoz tekniği her iki grupta da en sık (%74.7) kullanılan teknik oldu.Bulgular: İnfantlarda ameliyat sonrası tedavi gerektiren sistemik hipertansiyona daha sık rastlanırken, tamir yapılan segmentte ciddi gradient olan ve tekrar girişim uygulanan bir hasta dışında, altı ay sonunda hiçbir hastanın antihipertansif medikasyon ihtiyacı olmadı. Ortalama 44 aylık takip süresinde (dağılım, 23-118 ay) 13 hastada (%12.1) ciddi rekoarktasyon ile karşılaşıldı. Hastaların %3.3’ünde ikinci bir koarktasyon girişimi, %7.7’sinde ise endovasküler girişim gerekti. Ameliyat sonrası erken ve geç dönem mortalite %2.2 oldu. Takip süresince genel mortalite ise %4.4 olarak hesaplandı. Çalışmaya alınan hastalarda, sağkalım ve AK nedeniyle ikinci bir girişim gereksiniminin olmaması ve kardiyovasküler komplikasyonların gelişmemesi olasılıkları ameliyat sonrası 1, 5 ve 10 yıl için sırasıyla %93.4, %90.1 ve %83.5 oldu. Takip süresince komplikasyonlarla her iki grupta da eşit olarak karşılaşıldı.Sonuç: Her ne kadar AK tedavisi için cerrahi girişim altın standart olsa da, halen AK cerrahisi sonrası morbidite ve mortalite ile karşılaşılır ve tekrar girişim gerekebilir. Bu nedenle, bu hasta grubunda çalışmamızdaki hasta grubunda olduğu gibi yakın takip, cerrahinin zamanlaması ve tekniği kadar önemlidir. "> Amaç: Bu çalışmada tek merkezde 10 yıl boyunca yenidoğan ve infant grubunda gerçekleştirmiş olduğumuz aort koarktasyonu (AK) cerrahisi ile ilgili deneyimlerimiz sunuldu.Çalışma planı: Haziran 1996 - Haziran 2006 tarihleri arasında kliniğimizde ameliyat edilmiş 35 yenidoğan ve 56 infanttan oluşan toplam 91 hasta (ort. yaş 3 ay; min. 8 gün - maks. 11 ay) geriye dönük olarak çalışmaya dahil edildi. Çalışmamızın kohortu, literatürdeki son zamanlarda yapılmış yenidoğan ve infantların ağırlıkta olduğu ve sık olarak karşılaşılan kardiyovasküler komplikasyonlarla benzerlikler göstermekte idi. Uç-uca anastomoz tekniği her iki grupta da en sık (%74.7) kullanılan teknik oldu.Bulgular: İnfantlarda ameliyat sonrası tedavi gerektiren sistemik hipertansiyona daha sık rastlanırken, tamir yapılan segmentte ciddi gradient olan ve tekrar girişim uygulanan bir hasta dışında, altı ay sonunda hiçbir hastanın antihipertansif medikasyon ihtiyacı olmadı. Ortalama 44 aylık takip süresinde (dağılım, 23-118 ay) 13 hastada (%12.1) ciddi rekoarktasyon ile karşılaşıldı. Hastaların %3.3’ünde ikinci bir koarktasyon girişimi, %7.7’sinde ise endovasküler girişim gerekti. Ameliyat sonrası erken ve geç dönem mortalite %2.2 oldu. Takip süresince genel mortalite ise %4.4 olarak hesaplandı. Çalışmaya alınan hastalarda, sağkalım ve AK nedeniyle ikinci bir girişim gereksiniminin olmaması ve kardiyovasküler komplikasyonların gelişmemesi olasılıkları ameliyat sonrası 1, 5 ve 10 yıl için sırasıyla %93.4, %90.1 ve %83.5 oldu. Takip süresince komplikasyonlarla her iki grupta da eşit olarak karşılaşıldı.Sonuç: Her ne kadar AK tedavisi için cerrahi girişim altın standart olsa da, halen AK cerrahisi sonrası morbidite ve mortalite ile karşılaşılır ve tekrar girişim gerekebilir. Bu nedenle, bu hasta grubunda çalışmamızdaki hasta grubunda olduğu gibi yakın takip, cerrahinin zamanlaması ve tekniği kadar önemlidir.