Background: This study aims to determine which method and timing of chest tube removal is associated with a lower risk of developing recurrent pneumothorax. Methods: This prospective study was designed to evaluate the removal method and time in 144 patients (57 females, 87 males; mean age 43.2 years; range 8 to 72 years) with chest tubes inserted for trauma and other causes. Patients were randomly assigned into two groups according to the respiratory phase of the chest tube removal. Subgroups were assigned by subdividing these groups according to whether or not suction was performed and according to whether chest tube removal occurred at 6-12 hours or 24-48 hours. Results: Results supported that tube removal at the end-inspiration phase is more appropriate than removal at the end-expiration and no suction phases (p<0.013). In addition, recurrent pneumothorax was observed significantly more often in patients whose chest tubes which were removed at 6-12 hours rather than at 24-48 hours (p<0.028). The mean duration of hospital stay was significantly longer in patients with recurrent pneumothorax (p<0.01). Conclusion: Removal of chest tubes at the end of inspiration with suction and after 24-48 hours is associated with a lower rate of recurrence of pneumothorax and a significantly shorter duration of hospital stay. "> Amaç: Bu çalışmada, hangi göğüs tüpü çıkarma zamanı ve yönteminin daha düşük bir nüks pnömotoraks gelişme riski ile ilişkili olduğu belirlendi. Çalışma planı: Travma ve diğer nedenlerle göğüs tüpü uygulanan 144 hastada (57 kadın, 87 erkek; ort. yaş 43.2 yıl; dağılım 8-72 yıl) göğüs tüplerinin çıkarma zamanı ve tekniğini değerlendirmek için bu prospektif çalışma tasarlandı. Hastalar göğüs tüpünün solunumun hangi fazında çıkarılacağına göre rasgele iki gruba ayrıldı. Gruplar göğüs tüpleri çıkarılırken emme uygulananlar ve uygulanmayanlar, 6-12 saat ve 24-48 saat’te göğüs tüpü çıkarılanlar olarak alt gruplara ayrıldı. Bulgular: Sonuçlar, ekspirium sonunda ve emme uygulanmadan çıkarılan olgular ile karşılaştırıldığında, göğüs tüpünün inspirum sonunda ve emme uygulanarak çıkarılmasını desteklemektedir (p<0.013). Buna ek olarak, göğüs tüpleri 6-12 saatte çıkarılan hastalarda reküren pnömotoraks gelişimi, 24-48 saatte çıkarılanlara göre anlamlı derecede daha sık idi (p<0.028). Ortalama hastanede kalış süreleri reküren pnömotoraks gelişen hastalarda belirgin olarak daha uzundu (p<0.01). Sonuç: Göğüs tüplerinin 24-48 saat sonra ve emme ile inspiryum sonunda çıkarılması, daha düşük reküren pnömotoraks gelişme oranı ve anlamlı olarak daha kısa hastanede kalış süresi ile ilişkilidir. "> Amaç: Bu çalışmada, hangi göğüs tüpü çıkarma zamanı ve yönteminin daha düşük bir nüks pnömotoraks gelişme riski ile ilişkili olduğu belirlendi. Çalışma planı: Travma ve diğer nedenlerle göğüs tüpü uygulanan 144 hastada (57 kadın, 87 erkek; ort. yaş 43.2 yıl; dağılım 8-72 yıl) göğüs tüplerinin çıkarma zamanı ve tekniğini değerlendirmek için bu prospektif çalışma tasarlandı. Hastalar göğüs tüpünün solunumun hangi fazında çıkarılacağına göre rasgele iki gruba ayrıldı. Gruplar göğüs tüpleri çıkarılırken emme uygulananlar ve uygulanmayanlar, 6-12 saat ve 24-48 saat’te göğüs tüpü çıkarılanlar olarak alt gruplara ayrıldı. Bulgular: Sonuçlar, ekspirium sonunda ve emme uygulanmadan çıkarılan olgular ile karşılaştırıldığında, göğüs tüpünün inspirum sonunda ve emme uygulanarak çıkarılmasını desteklemektedir (p<0.013). Buna ek olarak, göğüs tüpleri 6-12 saatte çıkarılan hastalarda reküren pnömotoraks gelişimi, 24-48 saatte çıkarılanlara göre anlamlı derecede daha sık idi (p<0.028). Ortalama hastanede kalış süreleri reküren pnömotoraks gelişen hastalarda belirgin olarak daha uzundu (p<0.01). Sonuç: Göğüs tüplerinin 24-48 saat sonra ve emme ile inspiryum sonunda çıkarılması, daha düşük reküren pnömotoraks gelişme oranı ve anlamlı olarak daha kısa hastanede kalış süresi ile ilişkilidir.